Soms voel ik me een beetje zo. Alsof ik vol met geheimen zit, alsof ik niet mag en kan zeggen wat ik wil zeggen. Ik ben zelf een heel open mens, ik heb totaal geen moeite met delen wat ik denk. Of wat ik meemaak. Eigenlijk heeft dat me ook heel erg veel gebracht. Maar toch word ik vaak tegengehouden door een stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat ik het beter niet kan doen. Dat ik iets beter maar voor me kan houden, want wie wil dat nou weten?
Photo by Evan Wise on Unsplash
Toen ik net begon met bloggen wist ik nog niet waarover ik ging bloggen. In elk geval níet over iets van ziek zijn, want dat wil toch niemand lezen, dacht ik. En gek genoeg was daar juist het meeste vraag naar. Als ik toch iets kleins schreef over mijn gezondheid werd dat het meest gelezen. En kreeg ik een heleboel liefde en tips en begrip. Precies het tegenovergestelde van wat ik had verwacht.
Daardoor ben ik daar meer over gaan delen en heb ik geleerd dat online open zijn iets super waardevols is. Dat dat je heel veel geeft en dat dat iets heel moois is. Zelfs als het over iets gaat dat eigenlijk niet zo heel positief is.
Maar waarom voel ik me alsof ik geheimen heb?
Ik heb geen leven meer waarin ik alleen ben. Ik leef samen met iemand. Iemand die werk en hobby’s heeft: programmeren. Maar hij komt elke dag met de spannendste verhalen thuis, die ik niet kan delen. En alles waarover ik enthousiast ben, dat wil ik delen. Maar dat kan niet.
Hetzelfde met zijn kinderen. Ook iets waarover ik heel erg enthousiast ben. Ik ben zo trots op die mini-mensjes, hoe goed ze het doen op school en hoe ze steeds een stukje groter worden. En dat ze gewoon mooie mensen worden. En eerlijk: ik ben ook trots dat ik daaraan mag bijdragen, ik vind het heel fijn dat ik dat kan doen. Maar die twee kinderen verdienen gewoon privacy, ik kan en wil niet voor hen kiezen wat er over ze online komt.
Dat zijn eigenlijk normale dingen. Niemand kan álles delen, logisch.
Tevens zijn er steeds meer dingen die ik niet deel omdat ik denk dat ik dan iemand tegen het hoofd stoot, of dat ik dan een nare reactie krijg. Het idee dat mensen me dan gaan ontvolgen, of me geen prettig persoon meer vinden.
Niet leuk gevonden worden
Dat laatste zou ik onzin moeten vinden. Dat zou me niet moeten interesseren. Ik zou gewoon mezelf moeten kunnen zijn. En ik ben een open mens, ik deel graag dingen en ben graag open en eerlijk over de dingen die ik doe en denk.
Tegelijkertijd weet ik ook hoe het is om je social media te openen en allemaal berichten te krijgen van mensen die je weg willen hebben. Ik durf het nauwelijks meer uit te spreken of op te schrijven: maar dat mensen mij een oplichter vinden omdat iemand een crowdfunding voor mij is gestart om mijn leven te redden. Maar alle nare dingen, alle meningen en alle gemene opmerkingen waren verschrikkelijk. Dat wil ik nooit meer meemaken.
Dat maakt ook dat je meer terughoudend wordt in wat je deelt, en dat is super zonde. Want dingen delen die je denkt, die je meemaakt en wat je vindt, dat kan juist zo veel waarde hebben. Je kan juist op die manier een connectie maken met mensen, en zoals dat het me ooit verbaasde toen ik begon: liefde, tips en begrip ontvangen.
Social media is mooi
Social media is een mooi iets, zeker als je niet makkelijk je huis uit komt, zoals ik. Je maakt verbinding met mensen die je anders nooit zou tegenkomen. En je leert van die mensen. Je leert ruimer denken doordat zij ook delen wat ze doen, wat ze vinden en wat ze denken. Je leert mensen beter begrijpen.
En je leert hoeveel mooie mensen er zijn, hoeveel lieve mensen.
Hoewel dat misschien ook zo is als je meer gesloten bent, zul je dat des te meer ervaren als je je opstelt als een open persoon. Als je gewoon een open persoon bént. Ik ben een open persoon, maar durfde bepaalde dingen niet meer te delen. Ik ga proberen meer te delen van mijn gedachten.
En ik weet niet of ik dit wel moet delen, maar soms moet je júist delen waar je bang voor bent. En waarvan je niet weet of je het wel moet delen. Dat heb ik dan wel weer geleerd in de negen jaar dat ik blog. Dus, ik gebruik even de ballen die ik een paar jaar terug had en knal hem online. Bedankt voor het lezen! Ben jij ook weleens bang om iets online te zetten, terwijl je er helemaal niet bang voor zou hoeven zijn? En zet je het dan wel, of juist niet online?
Oh zo herkenbaar! Ik schrijf soms artikelen voor het tijdschriftje van onze studentenvereniging en ze worden steeds persoonlijker, want vanuit mijn burn-out heb ik zo veel geleerd wat ik graag wil delen! Maar toch is er telkens die angst dat mensen je gaan afkeuren door wat je schrijft. Van mensen dichtbij krijg je positieve reacties, maar wat de rest ervan denkt… Toch probeer ik me daar minder door te laten beïnvloeden, want ik word zelf heel blij van minder oppervlakkig leven 🙂
Ervaringen van iemand met een burn-out lijken me juist hartstikke waardevol als je schrijft voor een tijdschrift voor een studentenvereniging. Maar misschien weten ze dat zelf nog niet (gelukkig maar, maar wie weet hebben ze er ooit achteraf toch iets aan!).
Het is heel lastig om met negatieve reacties in je achterhoofd tóch iets persoonlijks te schrijven, doe je knap! 🙂
Haha ja klopt hoor, het is een super belangrijk onderwerp! Maar het voelt toch soms alsof je aandacht vraagt oid 😉 En wat ik ook altijd denk: als mensen het niet willen lezen, dan doen ze dat maar lekker niet!
Herkenbaar! Ik ben ook heel erg open en ondanks dat de niche van mijn blog behoorlijk op afstand kan blijven (lezen & schrijven), kies ik voor de persoonlijke variant. Maar dat is best lastig, want zo was ik pas op een solliciatiegesprek (voor een baan die ik echt heel graag wil) en daar werd duidelijk dat mijn blog ook door hen gelezen werd (ze waren er gelukkig wel heel positief over). Maar dat maakt het delen van die persoonlijke zaken best wel lastig soms.
Ja ik ben daar best wel bang voor en dat komt omdat ik weet en zie dat heel veel collega’s mijn blog lezen en mijn social media bekijken. Ook ik ben een open boek en zet redelijk veel online, maar dan denk ik; mijn collega’s hoeven dit ook allemaal niet te weten. Maar ja, zo blijft het. Mijn blog is nu eenmaal openbaar dus ik ga zorgvuldig om met de onderwerpen en ‘durf’ niet zoveel persoonlijke dingen te delen. En wat je zegt soms denk ik ook wie wil dit nou lezen?
Ik vind het trouwens echt heel erg dat mensen dat tegen je durven uitspreken, bah! Net of jij voor je lol zo gedaan hebt voor de camera en je verhalen uit je duim hebt gezogen.
Heel erg herkenbaar, maar goed dat je toch juist blijft schrijven. Toevallig had ik bij mijn blog van vandaag heel veel twijfels. Aanstaande maandag komt er ook weer zo’n blog online waar ik erg over twijfel en onzeker over ben. Maar precies wat jij zegt… Zo’n blog levert dan juist soms veel herkenning op. En dat sterkt me dan weer in het idee dat het goed en nodig is om open te zijn, altijd met respect voor de privacy van anderen. En geloof me, er zijn zat dingen die niet op mijn blog komen en dat is ook prima. Dat mag ieder voor zich bepalen.
Ik herken het dat de stukken die ik schrijf over mijn aandoening of beperkingen meer gelezen worden. Maar dat jij er ook zulke negatieve reacties op hebt gehad… echt schandalig!
Overigens hou ik ook veel voor me. Ik schrijf geen persoonlijke dingen over mijn kinderen. Ze zijn 12 en 15 jaar, dus zitten er echt niet op te wachten dat hun klasgenoten ze aanspreken over wat er op mijn blog over ze te lezen is. En over mijn werk (met name mijn studenten) ben ik ook voorzichtig met wat ik deel. Alhoewel ik toch ook vind dat ik weleens kritisch mag zijn over het onderwijs. Het is echt niet altijd een droombaan. 😉
Herkenbaar. Hele persoonlijke dingen zet ik niet online en ook niets over mijn familie en werk. Ik weet niet wie allemaal mijn blog lezen en het voelt gewoon niet prettig, wat wel jammer is natuurlijk.
Deels herkenbaar, maar inmiddels voel ik heel sterk: juist omdat alles op m’n blog staat is er eigenlijk niks waarvan ik bang ben dat er iemand achterkomt in het dagelijks leven. Omdat ik mijn eigen kwetsbaarheid onder ogen kom voelt het soms eigenlijk minder kwetsbaar.
Ik vind het ook erg herkenbaar. Ik twijfel af en toe of ik überhaupt wel iets wil plaatsen, of dat ik liever redelijk ‘anoniem’ zou willen blijven. Bewondering voor iedereen die het wel doet, je moet wat durf hebben 🙂
Hi Lisanne,
Volg je al n tijdje 3n ben een medelymie (dom woord). Wat ik merk is dat t tweeledig is: er zijn mensen die willen dat t goed gaat en mensen die afgunst hebben….. Gewoon doen waar jij je goed bij voelt!