Toon je kwetsbaarheid

Ik heb mijn Mindfulness box erbij gepakt, aan de hand van de kaartjes daaruit heb ik een aantal adviezen gekozen die daarop stonden. Deze wil ik graag op mijn eigen manier toelichten! Vandaag over het tonen van je kwetsbaarheid. Het is heel lastig, maar het levert zó veel op.

kwetsbaarheid

bron

Volgens mij is Jip degene die dat het beste uit kan leggen, dus daarom de video van Jip Keijzer uit Over mijn lijk. De persoon die mij het meest is bijgebleven van alle Over Mijn Lijk afleveringen tot nu toe.

Oké, alles wat ik nu verder nog over mezelf wil gaan vertellen valt een beetje in het niet bij de boodschap van Jip, die (in elk geval bij mij) hartstikke binnen komt. Maar ik ga het toch proberen.

Mijn ervaringen met het tonen van mijn kwetsbaarheid

Eigenlijk ben ik altijd een vrij open persoon geweest. Ik denk dat dat is omdat mijn moeder altijd alles graag wilde weten als ik bijvoorbeeld ergens geweest was. Maar ik was dan ook altijd heel enthousiast en vertelde heel open en deelde alles.

Dat deed ik eigenlijk altijd, de mensen die dichtbij me stonden wisten precies wie ik was en hoe ik in elkaar zat. En daaromheen denk ik ook wel. Geen gedoe om dingen die niet goed gingen te verbergen, maar gewoon helemaal mezelf

Helemaal mezelf, totdat ik ziek werd

En toen werd ik ziek. Ik was dertien toen ik ziek werd, ik zat op de middelbare school, waar ik het heel erg naar mijn zin had. Alles ging goed, op die gezondheid na. Aangezien ik altijd zo veel deelde en niet te lang nadacht bij alles wat in me opkwam, maar het gewoon zei, werden dat uiteindelijk veel uitspraken over pijn of vermoeidheid.

Uiteindelijk merkte ik dat mensen dat irritant vonden en ben ik helemaal gestopt met delen hoe het écht met me ging. Alleen familie wist hoe het écht met mijn gezondheid ging, voor de rest op school zei ik maar wat. Niemand was toch écht geïnteresseerd, dacht ik. (Op één persoon na trouwens: de decaan/mijn begeleidster. Een van de mooiste mensen die ik ken!)

Maar hoe gaat het nou écht met je?

Ik had altijd wel vriendjes op de middelbare school. En gewone vrienden en vriendinnen. Maar er was eigenlijk niemand die aan me vroeg hoe het nu écht met me ging. Hoe het dan voelde wat ik had? En hoe dat dan in elkaar zat? Waarschijnlijk mede doordat ze mij daar niet over hoorden, maar eigenlijk toonden mensen maar weinig interesse. En ik liet maar weinig los.

Ik was wel open over wat ik heb en wat er mis met me is, maar over hoe het ging zei ik niet veel.

Totdat ik in het laatste jaar van de middelbare school een vriend kreeg, hij stelde wel heel erg veel vragen. En daarna Tim ook, die wilde in het begin ook álles weten en was mega geïnteresseerd. En tegen hem kon ik eigenlijk nog altijd zeggen als iets me dwars zat en als er iets aan de hand was (ook op andere vlakken) konden we daar altijd over praten. Fijn, vond ik dat.

Op mijn blog

Nog altijd bleef die standaard regel van mij: ‘mensen willen niet écht weten hoe het met je gaat’ in mijn hoofd hangen. Zo ging ik dus ook om met mijn blog, ik schreef niet over extreem persoonlijke dingen waarbij ik me kwetsbaar moest opstellen.

Totdat ik een blogpost schreef over mijn grootste angst. Dat is deze blogpost, om precies te zijn. Mijn blog was toen nog helemaal niet zo groot, maar er kwamen zó veel en zulke lieve reacties op die blogpost! Dat heeft mijn open echt geopend.

Als ik me kwetsbaar opstel op mijn blog, dan krijg ik ook verhalen van andere mensen terug. Verhalen die mij weer kunnen helpen of mij steun geven. Als ik mij kwetsbaar opstel, willen anderen dat ook eerder naar mij doen. Dat vond ik zó’n ontdekking. Dat was voor mij heel erg bijzonder. Uiteindelijk ben ik hierdoor, een hele tijd hierna wel, ook meer gaan schrijven en veel opener geworden over mijn gezondheid.

Ik moet zeggen dat ik dit uiteindelijk vooral op mijn blog doe. Ik kan ook nog gewoon normaal over koetjes en kalfjes praten zonder dat daar iets van kwetsbaarheid bij naar boven komt, gelukkig. Hoe kwetsbaar stel jij je op?

Deze blogpost bevat een affiliate link, door via deze link te kopen steun je mij gratis. Meer weten? Lees het hier.
DELEN:

14 reacties

  1. Wilmaaa 22 april 2016 / 06:10

    Ik vind het heel mooi als iemand zich kwetsbaar kan openstellen. Het lijkt me erg moeilijk dat er geen interesse voor je was op de middelbare school. Zelf heb ik dat met mijn ziek zijn en moe zijn ook wel gehad. Ik vind persoonlijke artikelen van je juist erg mooi om t lezen. Ik hoop dat het iets beter met je mag gaan!

  2. Mama Lifestyle Blog 22 april 2016 / 06:24

    Ik klets altijd honderduit, praat als een waterval, maar de woorden die uit mijn mond komen gaan meestal over oppervlakkige dingen. Ik ben open, maar over mijn gevoelens toch wel gesloten. Behalve op mijn blog. In mijn verhalen vind ik het juist helemaal niet moeilijk om open te zijn, om mijn gevoelens en onzekerheden te uiten. Daarom is mijn blog voor mij een grote uitlaatklep waar ik mijn ei in kwijt kan.

  3. marije 22 april 2016 / 06:43

    Ik vind het een lastige want ik heb ook in een periode gezeten dat het niet goed met mij ging en op een gegeven moment leek het mensen niet te interesseren of zelfs te irriteren. Dus toen ben ik gestopt.

    Ik blog nu wel over mijn strijd met mijn eetstoornis maar ook niet alles. Ergens ben ik mijn spontaniteit kwijt geraakt daarin.

  4. Ilse 22 april 2016 / 07:21

    Ik probeer me de laatste tijd ook wat kwetsbaarder of eerder ‘eerlijker’ op te stellen, ook over mijn ziek zijn. Maar ik merk dat het bepaalde mensen gewoon niet interesseert, ik krijg ook vaak nare reacties en dan leer je dat toch wel af. Nou ja, ik probeer er me niet door van de wijs te laten brengen en het niet af te leren, maar het is moeilijk.
    Ik denk dat inderdaad helaas veel afhangt van je jeugd en je opvoeding, de manier waarop je moeder/ouders met je omgegaan zijn en nu nog omgaan.

  5. Leonie van Mil 22 april 2016 / 07:41

    Ik stel mij best kwetsbaar op op mijn blog. Maar ik lees een artikel wel meerdere keren na. Ik wil geen spijt krijgen van wat ik schrijf. Ik hoop er in ieder geval mensen mee te kunnen helpen en te inspireren.

  6. Charelle 22 april 2016 / 08:29

    Wat heb je dat mooi gezegd Lisanne. Ik denk ook dat het je vaak veel brengt om je kwetsbaar op te stellen, maar je hebt gelijk, constant zeggen dat het niet goed gaat is helemaal niet leuk. Toch heb ik er vaak moeite mee om te zeggen dat het goed gaat als het dat helemaal niet gaat, want dan gaan mensen heel blij doen zo van: oh wat fijn, nou dan ben je vast gauw weer beter, niets aan de hand! Dus meestal negeer ik de vraag gewoon volkomen. :’] Ik ga ook even het filmpje van Jip kijken, ben benieuwd.

  7. Marion 22 april 2016 / 11:15

    Dit vind ik de mooiste artikelen. Kwetsbare artikelen. Waarin we lezen, zien en voelen dat niemand perfect is. Niemand de wereld aan zijn voeten heeft liggen. Dat we allemaal vechten met het één of ander. Je kwetsbaar opstellen maakt je zowel kleiner (in de zin van toegankelijker), maar daartegenover juist krachtiger. Ik heb een heel persoonlijk blog en de dag dat ik één van mijn meest kwetsbare artikelen ooit schreef, kreeg ik aan het einde van de dag een mail waarin stond: “Dankzij jou heb ik vandaag de stap naar hulp gezet.” Door je kwetsbaar op te stellen geef je anderen weer hoop en dat is het mooiste wat er is.

  8. Ise 22 april 2016 / 12:22

    Een heel herkenbaar verhaal voor mij! Ik ben zo blij dat er blogs bestaan, het is fijn om te kunnen lezen dat je niet de enige bent die tegen bepaalde dingen aanloopt en je kan, zoals jij al zegt, er ook super goed je eigen gevoel op kwijt. Het heeft mij ook echt geholpen 🙂

  9. Vivian 22 april 2016 / 15:28

    Ik vind kwetsbaarheid heel mooi inderdaad, maar het is ook een lastig iets. Je wilt ook niet zielig worden gevonden: voor mij betekent het vooral dat ik zo eerlijk mogelijk ben over hoe het met me gaat en wat ik nodig heb, juist omdat ik het gevoel heb dat ik daar het sterkste door kan worden.

    • Louisette 23 april 2016 / 09:35

      Ik vind je kwetsbaar opstellen iets heel moois! Sowieso omdat je inderdaad zoals je schrijft ook weer heel veel lieve reacties krijgt en ervaringen van andere mensen. Dat geeft mij ook altijd weer het gevoel dat je niet alleen bent. Maar aan de andere kant vind ik het soms ook moeilijk, ik ben gewoon vrij open van mezelf. Alleen merk ik dan dat sommige mensen me zielig vinden, en daar zit ik weer totaal niet op te wachten. Ik vind mezelf ook niet zielig. En je hebt natuurlijk ook mensen die het niet begrijpen en met lompe reacties komen. En vaak lief bedoelt, maar waar je dan niks aan hebt en ook duidelijk wordt dat ze je echt niet begrijpen. Dat kan me dan soms weer frustreren 😉

  10. Zo simpel is dan geluk 22 april 2016 / 18:15

    Kwetsbaarheid is zeker iets moois. Zelf ben ik niet iemand die uit zichzelf veel vertelt, wat dat betreft ben ik meer een luisteraar. Als iemand echter naar dingen vraagt ben ik altijd wel heel erg open.

  11. monique 24 april 2016 / 23:19

    Tja, daar worstel ik nog wel beetje mee. Ondanks dat ik aardig wat mensenkennis heb, lukt het me niet om onderscheid te zien van kennissen of onbekenden die het wel of niet willen weten. De vraag : hoe gaat het met je? Is zo snel gesteld…alleen op het moment dat je iets heftigs meemaak of ziek bent is er geen kant en klaar eerlijk antwoord. Hoe irritant is het als iemand dan toch door vraagt of nog eens vraagt of de vraag stelt, mag ik weten wat je hebt, of vertel je dat liever niet? Met deze opties denk ik dan toch vaak, oh je wilt het echt weten. Ik probeer voor dat moment de kortste versie (wat heel vaak niet echt lukt, omdat er net weer wat voorgevallen is, of omdat het zo’n mega verhaal is) te vertellen en dan toch zeker 7 van de 10 x….was het toch niet zo…ze wilde het toch niet ‘echt’ weten….zo zonde van mijn energie.

    Voorheen was ik wel heel open boek voor vrienden, familie en kennissen die mij echt wel kende…alleen voor vreemde niet echt…in het begin moest ik me kwetsbaar opstellen naar andere, de artsen, de thuiszorg enz….dit maakte het voor mij makkelijker om, om te gaan met…..

    toch merk je wel dat wanneer iets ‘ te lang’ duurt (voor andere) dat men afdruipt of afhaakt of idd niet meer tegen de antwoorden kunnen dat het iets minder is of iets minder gaat of heel slecht gaat.

    tja , ik zou heel graag ander nieuws brengen, wat geloof mij…ik ben nog wel diegene die het meest baalt van mijn situatie….dus dat kwetsbaar opstellen. Ik doe dit met vlagen…dit hangt ook beetje van de reacties van andere af. Want als je 3 x in de week je neus hebt gestoten dan let ik de komende weken erna wel ff op, hahaha.

    ik snap ook best dat het voor andere lastig is, ook daar kan ik begrip voor opbrengen. kwetsbaar vind ik lastig woord, ik gebruik t meer als wel open over mijn beperkingen of niet zo open over mijn beperkingen. Soms moet je….soms heb ik de keuze…

    ik merk wel dat jij me inspiratie geeft…ik lees graag jouw hersenspinsels en zie je vlogs…en merk wel dat ik hierdoor makkelijker tegen volstrekt vreemde mijn verhaal kan doen (voorkeur nog steeds zo kort mogelijk). maar er over schrijven op mijn blog vind ik toch nog lastig. Het is wel iets wat ik wil doen…zo wie zo om er ook een boodschap in te leggen, wat andere misschien weer kan helpen. Zodat ze niet hetzelfde bagger zorg parcours hoeven door te lopen als ik.

    wat ik wel al jaren bij iedereen meegeef (al van jongs af aan) geniet vooral elke dag, al is het maar een heel klein momentje….en pak hier de energie van die je voor een ander moment weer nodig kan hebben …. 😉

    blijf jij maar vloggen en bloggen, dan blijf ik jouw vloggen en wie weet over een tijd heb jij mij stiekem geholpen om toch open te zijn over wat ik heb tegen volstrekt vreemde. Kwetsbaar opstellen naar de echte vrienden en familie..daar heb ik geen moeite mee! Nooit gehad en dat is nooit veranderd.

    liefs, monique

  12. Angela 9 mei 2016 / 09:53

    Echt heel mooi verteld Lisanne!

  13. Cynthia 23 juni 2016 / 11:43

    Heel mooi en goed om zo open te zijn en je kwetsbaar op te stellen. Ik heb gemerkt, dat mensen mij heel erg waarderen en beter begrijpen, nu ik me kwetsbaar opstel. Je creëert gewoon meer draagvlak. Ik ben jaren doorgegaan, na veel verschrikkelijke dingen te hebben meegemaakt. Iedereen dacht altijd dat alles mij voor de wind was gegaan. Nu weten velen wel beter en ik blog daar nu ook eerlijk over. Hierdoor heb ik ontzettend veel steun mogen ontvangen. Wat fijn dat jij je zo goed kunt uitdrukken in je blog en daar zoveel fijne reacties op krijgt. Open bloggen roept respect op bij mensen. Ga vooral zo door!!! Ik ga je volgen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.