Bijwerkingen van een lyme diagnose

Graag wil ik het hebben over de bijwerkingen van de lyme diagnose die ik nog iet zo lang geleden heb gekregen. Nee, niet de bijwerkingen van de behandeling, maar puur van het te horen krijgen van de diagnose. Wat doet dat met mij? Na 9 jaar horen dat je niet behandeld kan worden is een lyme diagnose heel gek! Ik zette het op een rijtje.

lyme-diagnose-bijwerkingen

Mijn hele toekomstbeeld is anders

Eigenlijk heb ik de afgelopen negen jaar geleerd dat zoals ik me voel, dat dat zo zal blijven. Het zal niet perse erger worden, en ook niet perse minder erg, in de praktijk bleek het wel erger te worden, maar doordat me altijd verteld werd dat het hetzelfde zou blijven geloofde ik daarin. Dat is ook een stuk fijner om mee te leven dan er vanuit gaan dat je zal blijven aftakelen, haha. Daardoor wilde ik liever niet naar de toekomst kijken (ik wil bijvoorbeeld graag kinderen, maar dat is onmogelijk met de hoeveelheid pijn en vermoeidheid die ik heb), en deed ik dat dus ook niet.

Nu realiseer ik me meer dan ooit dat er weer hoop is voor de toekomst. Misschien kinderen (wel een lastig verhaal met lyme), misschien wel weer werken, verder gaan met mijn bedrijf of… studeren?! Helemaal beter worden is serieus een mogelijkheid, en hoewel ik er niet vanuit ga slaat je fantasie er wel van op hol.

Ik durf weer te dromen

De leukste bijwerking: je durft weer te dromen! Ik hoop natuurlijk dat mijn gezondheid stappen vooruit gaat maken, en hoewel ik daar heel voorzichtig mee ben (te vaak teleurgesteld) ga ik er stiekem vanuit dat dit me gaat helpen en durf ik weer te dromen.

Wat ik al noemde: kinderen, studeren, werken, misschien zelfs sporten en reizen? Stel nou dat ik écht beter word, wat wil ik dan doen? Honderdduizend dingen, minimaal, haha.

Er gaat een wereld met nieuwe informatie voor me open

Na negen jaar in een lichaam dat niet goed werkt heb je toch al wel een boel nieuwe dingen geleerd. Ik wist al veel door de therapieen, uitleg van artsen, het onzelf verdiepen in bepaalde behandlingen en hoe het lijf in elkaar steekt.

Maar Lyme… een totaal vergeten iets in de medische wereld en daardoor ook door mij vergeten. Ik wist heel weinig van Lyme en doordat de gemiddelde arts er net zo weinig van weet kwamen we het niet op het spoor. Maar nu… de laatste jaren is er heel veel duidelijk geworden over Lyme en hoewel ik de meeste teksten nu niet goed kan lezen ben ik wel meer op de hoogte van ervaringen van anderen, klachten die horen bij Lyme, etcetera.

Door verschillende artsen en deskundigen wordt ook wel over een stille epidemie gesproken als het gaat over de ziekte van Lyme. Hier vertelde ik daar al meer over, daar leg ik ook uit hoe je je ook kan laten testen.

Ineens is alles verklaarbaar: heel gek

Misschien is dit wel het gekste van alles: het feit dat alles ineens verklaarbaar is. Letterlijk alles waar ik last van heb past binnen het plaatje. Het is niet meer voor de helft verklaarbaar en voor de andere helft een groot vraagteken. Zelfs die soort epileptische aanvallen (waarover ik ook vertelde in het interview in Mijn Geheim) komen vaker voor bij (neuro)lyme terwijl bijna niemand met fibromyalgie het ook heeft.

Ik zie overal lyme

Doordat in Nederland lyme over het algemeen niet goed genoeg behandeld en vastgesteld wordt is de kans groot dat veel mensen rondlopen met de ziekte van lyme. Dat lijk ik nu in het dagelijks leven heel erg te merken: als ik een verhaal van iemand lees, dan denk ik: zal die ook… lyme hebben? Het liefst zou ik dat dan ook uitschreeuwen: LAAT JE TESTEN!!! Maarja, zieke mensen krijgen zo veel adviezen (weet ik uit ervaring) dat je niet met alles iets kan doen. Stom.

Het is fijn om zulke hersenspinsels kwijt te kunnen op mijn blog. Yay voor blogtherapie! Fijn om ook mijn steentje bij te dragen aan het bekender maken van de ziekte van lyme, want zoals het bij mij gegaan is, na 9 jaar een diagnose, dat wens je natuurlijk niemand toe.

DELEN:

33 reacties

  1. Ninja moeder 21 september 2014 / 07:36

    Wat heerlijk voor je dat je weer durft te dromen over de toekomst! Het lijkt mij een hele opluchting dat je na 9 jaar (!) eindelijk een passende diagnose hebt….sterkte!!

    • Marloes 21 september 2014 / 08:03

      Ik volg je al een lange tijd en nu bij jou de puzzelstukjes op zijn plaats vallen. Denk ik ook vaak dat mijn diagnoses niet kloppen. helaas een huisarts die niet echt open-minded is. Maar ik begreep dat jij de testen zelf heb gedaan, Mag ik vragen hoe en waar?

      • Lisanneleeft 21 september 2014 / 11:54

        Hoi Marloes, ik had een paar jaar geleden ook zo’n huisarts, heel vervelend. Overstappen naar een andere was de beste keus ooit, ZO fijn om een normaal gesprek met een arts te kunnen voeren zonder dat je jezelf constant hoeft te bewijzen. Mijn tip: sowieso eens rondvragen bij andere mensen of er niet een andere huisarts bij jou in de buurt is die wat meer open-minded is!

        Wat betreft het testen, slim dat je dat wil gaan doen. In deze blogpost heb ik daarover meer verteld: https://www.lisanneleeft.nl/alles-lyme-hoe-het-nu-gaat/

  2. Kelly Caresse 21 september 2014 / 08:10

    Wat mooi om te lezen dat dit je zoveel positieve perspectieven geeft en dat je weer durft te dromen over mooie en grote toekomstige plannen, ook een eyeopener voor velen, ik wist bijvoorbeeld ook heel weinig van deze aandoening af. Interessant om te lezen en ik hoop voor je dat zulke dromen mogen uitkomen

  3. Marion 21 september 2014 / 08:23

    Achteraf denk je bijna: Hoe moeilijk is een diagnose te stellen? Maar goed, kennelijk is het toch zo moeilijk en ik ben blij dat je nu eindelijk na al die tijd weet waar je aan toe bent. Want dat is het natuurlijk ook. Alles puzzelstukjes vallen in elkaar bij een juiste diagnose. Je stelt je verwachtingen bij aan de hand van de feiten die je hebt. Je dromen pas je aan. Nu weer groter kunnen dromen lijkt me fantastisch, maar ook best eng. Denk dat dat het in het begin heel onwerkelijk voelt. Ik ben erg blij voor je.

  4. Elize 21 september 2014 / 08:33

    Zo herkenbaar van toen ik de diagnose coeliakie kreeg! Het is natuurlijk wel een heel ander iets, maar alle vage klachten pasten bij mij ook perfect in het plaatje en toen voelde het alsof ik alles eindelijk beter begreep. Ook ging ik anders kijken naar de toekomst: het wanhopige gevoel dat ik m’n studie niet aankon maakte plaats voor nieuwe hoop dat ik na een jaar rust weer gewoon makkelijk verder kon studeren bijvoorbeeld. Ik durfde, zoals jij het ook zegt, weer te gaan dromen.
    Oh en ik zie ook overal coeliakie! :’) De mensen die nu de diagnose hebben, dat is nog maar het topje van de ijsberg en als ik dan iemand tegenkom met vergelijkbare klachten wil ik ook gelijk roepen dat ze zich moeten laten testen. Ik durf het niet altijd even goed uit te spreken. Mede om de reden die jij al noemt. .. een overload aan adviezen die mensen al krijgen. En daarbij nemen mensen me ook niet altijd serieus helaas.
    Hoe dan ook, bedankt voor het fijne, herkenbare artikel! En ik ben heel blij dat met deze diagnose alle puzzelstukjes voor jou weer op z’n plek vallen en je weer durft te gaan dromen! Ik kan me voorstellen dat het een hele opluchting moet zijn. Fijne zondag! 🙂

  5. Hester 21 september 2014 / 08:37

    Mooi artikel! Ik ben echt blij voor je dat er nu een diagnose is waardoor je behandeld kan worden en je ook echt begrepen voelt. Het zpu zo mooi zijn als je dit achter je kan laten en straks weer gezond(er) bent! Dat van je ziekte overal zien is trouwens heel herkenbaar, had ik ook met mijn melkallergie.

  6. Frauke 21 september 2014 / 08:50

    Jeetje, echt gek hoe je na deze diagnose in zo een rollercoaster van gevoelens terechtkomt hè! Maar eigenlijk zijn die bijwerkingen heel positief dus ik hoop oprecht voor jou dat de dromen die je nu hebt mogen uitkomen 😀 wel heel jammer inderdaad dat er niet zoveel over lyme bekend is waardoor je zo lang op deze uitslag hebt moeten wachten! X

  7. francesca 21 september 2014 / 08:52

    Mooi verwoord en wat fijn dat je weer durft te dromen over de toekomst!

  8. Iris 21 september 2014 / 09:12

    Wat fijn dat je weer kunt dromen en plannen durft te maken, iig denken erover! Ik vind het bizar dat zo’n diagnose zolang geduurd heeft maar je hebt nu een diagnose waar je verder mee kunt:)

  9. Karin 21 september 2014 / 09:25

    Mooi geschreven Lisanne, maar tegelijkertijd ook een verhaal wat dwars door mijn ziel snijdt. Een jong meisje dat het eigenlijk alleen maar leuk zou moeten hebben maar zelfs niet meer durft te dromen over studeren, werk en kinderen. Auw, dat doet pijn. Ik hoop echt van ganser harte dat vanaf nu je gezondheid alleen maar beter wordt, het is je ontzettend gegund.

  10. Yvonne 21 september 2014 / 10:07

    Mooi om te lezen dat je weer durft te dromen. Ik herken je woorden ergens ook. Op het moment dat ik erachter kwam waarom mijn lichaam altijd zo reageerde als het gedaan had, ging er een wereld voor me open. Mijn artsen en behandelaren hebben maanden voor een raadsel gestaan en me van van alles beschuldigd. Nu las ik zélf wat er aan de hand was en viel bij mij het kwartje dat hun beleid schuld had. Ik begrijp nog altijd niet waarom dit niet bekend is. Want, nee: ik ben helaas niet de enigste.

  11. Miranda 21 september 2014 / 10:32

    Wat fijn dat er weer ruimte is voor hoop en dromen. Dat gun ik je zo!

  12. Dionne 21 september 2014 / 10:46

    Wat een ongelooflijk mooien blog heb je geschreven.
    Ik gun het, met heel mijn hart, dat je eindelijk weer kan dromen!

  13. Mandy 21 september 2014 / 15:12

    Het lijkt me echt heel vreemd als je ineens een hele andere diagnostiek te horen krijgt. Gelukkig is het in jouw geval wel een soort van positief. Ik hoop echt dat medicijnen goed aanslaan en dat je nieuwe dromen uit komen!

  14. Sandra 21 september 2014 / 15:15

    Wat een herkenning!!

  15. Iris 21 september 2014 / 18:44

    Herkenbaar! Ik heb nu al heel wat jaar suikerziekte, dat veranderde ook een hoop in mijn leven.

  16. Mariska 21 september 2014 / 20:13

    Lijkt me op zich ook wel een soort van lichtpunt om te horen wat je hebt. Natuurlijk is het verre van leuk, maar ik bedoel je weet wel wat je hebt en je hoeft niet meer te gissen zeg maar en nu kun je eigenlijk ergens naartoe werken. Naartoe werken in de zin van wat je weet wat je wel kan en mag en wat je niet kan en mag. Als je geen uitkomst heb weet je dat ook weer niet.
    Goed artikel!

  17. Lenneke 21 september 2014 / 20:16

    Superfijn dat je weer durft te dromen! Doet me goed om te horen.

  18. Miranda 21 september 2014 / 20:43

    Wat een mooi artikel! Heerlijk dat je weer durft te dromen ♥

  19. Peggy 21 september 2014 / 20:59

    Hopelijk kan je al die honderdduizenden dingen die je altijd al hebt willen doen, straks gewoon lekker doen!

    En het is altijd goed om via je blog meer bekendheid voor een bepaalde ziekte te kunnen krijgen, dat hoop ik ook te doen met mijn blog!

    Leuk om te lezen!

    Liefs, Peggy.

  20. Rianne 22 september 2014 / 17:20

    Da’s dan wel weer het voordeel van een laat gestelde diagnose… Aangezien toen ik jong was fibro nog niet bestond heeft mijn regelmatig ziek zijn mijn toekomstdromen niet veranderd…
    Een geluk bij een ongeluk..

    Jij succes met alles wat nu weer mogelijk gaat worden.

  21. Renate 22 september 2014 / 23:50

    Wat is het tof dit te lezen! Ik snap wel dat je niet zoveel durft te dromen vanwege teleurstellingen (ik geloof ook niet meer direct dat iets me gaat helpen), maar ik denk wel dat je altijd hoop moet houden dat er ooit op een dag iets komt wat je zal helpen en ik hoop voor je dat het dit is! Ik zelf laat me ook testen op Lyme, omdat ik me heel erg in je herken, dus zelfs al hoop ik dat ik geen lyme heb, hoop ik het ergens ook weer wel, zoals je zegt “alles is nu verklaarbaar”. Ik wil ook niet meer na zeven jaar dat alles voor de helft verklaarbaar is.

  22. Elke 25 september 2014 / 23:08

    Hé Lisanne, mooi geschreven artikel, ik ben blij voor je met deze nieuwe diagnose, hoewel het natuurlijk niet zomaar iets is. Super heftig, maar wel eindelijk duidelijkheid voor je, dat is je echt gegund! Ik hoop dat er binnenkort een vorm van medicatie voor jou zal gaan werken wat het ook maar iets dragelijker gaat maken. Jouw verhalen komen redelijk overeen met mijn eigen situatie, alleen ben ik sinds een jaar aan het verslechteren, hoe stom ik het ook vind om te benoemen. Uit bloedtesten kwam niks en hoewel mijn huisarts het heel serieus neemt, heb ik mij vorige week ook laten testen op borrelia en van alles en nog wat, maar opnieuw kwam er niks uit. Hij kwam er zelf mee om dit te testen en toen ik een checklist op internet zag, kon ik zó veel afvinken dat ik er wel van schrok, ik weet zelf bijna zeker dat dit niet alleen fibro meer is, maar ja, wie toont zoiets aan? Ik ben vanochtend doorgestuurd naar een vermoeidheidspoli best ver van mij vandaan, om daar een intake te gaan doen, maar die lyme blijft in mijn hoofd. Heb het ‘Duitsland’ verhaal aangekaart, maar volgens mijn huisarts zijn de testen in Nederland sinds een jaar of 2 gelijk aan het buitenland en wordt je op 20 banden getest. Doordat ik momenteel niet meer werk heb ik nou niet bepaald geld over, en vraag ik mij dus af of het slim is om het op te sturen (wat toch best prijzig is, indien onnodig) zoals jij, en velen met jou als ik las, hebt gedaan, of dat ik het van me af moet zetten. Heb jij hier ervaring mee? Ik wens je alle geluk toe, en hoop dat je steeds weer wat meer lichtpuntjes zal kunnen toevoegen aan je lijst! 🙂 Groetjes Elke

    • Lisanneleeft 25 september 2014 / 23:54

      Dat wat je huisarts zegt over de tests is helaas echt niet waar, jammer dat hij zoiets zegt wanneer hij het niet weet (zeg dan gewoon niets of geef toe dat je het niet weet :p).

      Ik zou je zeker aanraden om het te laten testen, vooral ook omdat je zegt dat je je herkent in het ziektebeeld EN nog belangrijker: je gaat achteruit! Ik heb ook nog nooit een positieve reguliere lyme test gehad en een paar van de andere tests ook. Ik heb in Duitsland ook 4 tests laten doen waarvan de 2 belangrijkste positief waren, die andere twee waren dus ook negatief. Een Elisa test (die is regulier – dat is die met die 20 verschillende testsjes) is maar 50% betrouwbaar en dat die negatief is zegt dus echt helemaal niets! Dat heeft het RIVM zelf bewezen en terwijl ze weten dat de test niet betrouwbaar is doen ze dus blijkbaar helemaal niets om er iets aan te veranderen, treurig verhaal.
      Als je je wil laten testen: een LTT en een CD57 zijn samen €330 als je het in Augsburg laat testen.

      Ik hoop dat jij ook gauw iets kan vinden dat je beter laat voelen, want het feit dat je je in zo veel lyme symptomen herkent is natuurlijk al een teken dat het niet zo goed met je gaat 🙁 Sterkte en heel veel succes! En als je nog vragen hebt over Lyme oid dan kun je altijd een berichtje sturen 🙂

      • Elke 26 september 2014 / 01:41

        Dankje Lisanne voor je uitgebreide antwoord, daar heb ik echt wat aan! Door alle info op het internet zie je soms door de bomen het bos niet meer… ik ga het eens goed overleggen met mezelf en mijn ouders, de enigen die echt begrijpen waar ik mee bezig ben op dit moment, of nouja, vooral níet mee bezig ben 😉 Wacht nu eerst op een afspraak met een neuroloog om te testen op CVS/ME, maar die symptomen lijken óók weer heel veel op elkaar, veel overeenkomsten ook met lyme en andere dingen, dus wss nog wel een lange weg te gaan maar ik leg mij er iig niet meer zo maar bij neer, moet goed voor mezelf zorgen 🙂 Ben benieuwd hoe het met de medische kennis over een jaar of 10 staat, wie weet ga jij dan ook wel dansend en springend naar je succesvolle baan, let’s hope so 🙂

  23. Ann 27 september 2014 / 16:07

    Hoi Lisanne! Ik volg al een hele tijd jouw fibro/Lyme-verhaal, net als dat van Annelies. Ook zij heeft nog maar net, na tien jaar, te horen gekregen dat het Lyme in plaats van fibro is. Hier haar verhaal: http://anneleis.be/2014/09/23/van-bijna-dood-naar-heel-erg-levend-2/. Deed me in zoveel aspecten aan dat van jou denken, en kan me inbeelden dat je graag iets van een lotgenoot leest. Daarom deel ik het maar eventjes. Veel courage met je behandeling en het omgaan met dit alles!

  24. Rose 1 december 2014 / 22:38

    Ha ik kwam toevallig op je blog terecht n.a.v. De blogtips, maar wilde al snel meer van je lezen. Bedankt dat je zo openhartig schrijft over je ziekteproces. Zelf loop ik ook al ruim 6 jaar met vermoeidheidsklachten en eigenlijk mijn hele leven al met pijn. Ik heb toevallig ook oa getest voor fybriomialgie. Een jaar geleden hoorde ik dat mijn pijn iets was waarmee ik moest leren leven. Pas afgelopen zomer de diagnose CVS gekregen en vlak daarna is een burnout vastgesteld. Ik herken mezelf erg in je positieve houding, altijd doorgaan, zoveel mogelijk uit het leven willen halen, en vooral jezelf niet als ‘ziek en zielig’ neerzetten.

    Ben blij dat je nu een passende diagnose hebt gevonden en herken wat het met je doet, zelf durf ik nog niet echt weer te hopen, omdat je te vaak teleurgesteld bent in dat medische wereldje. Ik ben benieuwd hoe jij met al die gevoelens om bent gegaan en met de onzekerheid. Ik blijf je blog lezen en hoop meer te lezen over je ziekteproces. Hoop is iets raars, maar oh zo kostbaar! Wie weet durf ik er straks ook in te geloven.

  25. Joanne 28 december 2014 / 21:49

    Echt 100% herkenbaar dit! Ik ben zo blij dat je eindelijk je échte diagnose hebt! Vooral dat weer durven dromen op een toekomst is echt gewoon niet te beschrijven fantastisch hé ?! Het gaat je lukken om de monsters te verslaan en om in ieder geval meer kwaliteit van leven terug te krijgen! Maar hopelijk gewoon helemaal beter te worden 😉
    Al ben ik nog lang niet beter, heb ik wel dusdanig verbetering dat ik weer ben begonnen met studeren, zoals je al wist. Niets is meer onmogelijk 😀

  26. VerlorengezondheidM 6 november 2015 / 15:41

    Hoi Lisanne,

    Ik kan me jouw opluchting heel goed voorstellen!

    Bij mij heeft het 19 jaar geduurd, maar nu eindelijk zijn mijn invaliderende chronische klachten opeens verklaarbaar 🙂

    Volg jij nu AB-protocol of een natuurlijk protocol of een combinatie van beide?

    De stille epidemie daar ben ik zelf ook van overtuigd geraakt.

    Prof. DML heeft het over 95% van zijn ME/cvs patienten die nu “opeens” allemaal Lyme en co’s blijken te hebben. Een bekende Ilads Lyme arts uit Zuid Limburg, Dokter v. M. zei de Officemanager tegen mij dat 80% Lyme en co’s blijkt te hebben van hun ME/cvs-groep patienten.

    Waanzinnig hoge percentages waardoor je met recht kunt spreken van een stille epidemie.

    Laatst las ik een artikel van een Amerikaanse dokter dat de schatting is dat 90% van de autistische mensen ook Lyme en co’s zouden hebben…mm…

    Het probleem van ziekmakende bacteriele pathogenen afkomstig van dieren in een gesloten menselijk lichaam is eigenlijk dat ze overal terecht kunnen komen dus ook in de hersenen gaan zitten om maar eens wat te noemen.

    Van de groep ME/cvs-patienten die ik ken hebben allen Lyme en co’s.

    Succes Lisanne,

    Groetjes vgm

  27. Chantal 25 april 2016 / 16:24

    Beste Lisanne en medelotgenoten.
    Voor het eerst meng ik me in jullie gesprekken na acht maanden de diagnose Lyme te hebben gekregen bij prof DML. Ondertussen ervaringsdeskundige van vierenzestig moeilijke levensjaren. Als kind leer je er een stuk mee leven. Mijn ouders vroegen zich steeds af wat er met me scheelde. Ik was een kind alleen en kwam met de hakken over de sloot op 1 jan; geboren maar had steeds het gevoel dat ik misschien best was in die moeilijke bevalling gebleven. Vermoedelijk heb ik nooit voldoende goede darmbacteriën gehad en men gaf mij meteen verzuurde voeding. Ik haalde het maar mijn weerstand moet toen al zeer ondermaats zijn geweest. Mijn luchtwegen waren zeer zwak, mijn lever was overbelast. Weinig naar de kleuterschool geweest. Ik bleek veel te huilen, liep wel vlug maar scheen zeer veel te vallen en altijd zaten pleisters op mijn knietjes. Ik was een zeer kwetsbaar en gevoelig kind en makkelijk verstrooid en dat is zo gebleven als volwassene. Toen ik perse voor verpleegkundige wou studeren en mijn laatste jaar moest overdoen wegens stage-problemen, zeer veel rugpijnen en totaal plat gaan liggen voor een week, nog niet slaagde heb ik wel vijf jaar diep in de put gezeten. Ook mijn moeder was er kapot van omdat ze me zelden kon helpen. Nadien een lijdensweg meegemaakt om werk in het ziekenhuis te kunnen behouden en uiteindelijk telkens ontslagen: Ik maakte te veel fouten (pillen zetten) bleef te lang bij mijn patiënten en ik leek niet productief genoeg. Mijn hart scheurde toen ik na al die jaren besefte dat ik zo weinig kon en voor de maatschappij eigenlijk niks waard was. Uiteindelijk, als ik 28 was uiteindelijk, bij het provinciebestuur terecht gekomen (na heldere examenmomenten) waar ik ook zeer veel heb moeten meemaken door geen enkel begrip, zelfs mijn ziekteverlof (twee jaar opgespaard tot aan mijn rust, vervroegd uitgestapt en daardoor veel minder pensioen) Heb steeds max halftijds gewerkt, me naar ginder gesleept vol fybromyalgie de laatste jaren. Nooit enig begrip gekregen in deze logge overheidsdienst.
    Mijn ouders heb ik thuis laten sterven, mama volledig dement. De laatste jaren verteerde ik nog zeer weinig en pas na mijn op ruststelling vond ik na veel zoeken prof. DML. Was toen al een jaar bij zijn diëtiste mev. Tobback maar dit was geen totaaloplossing.
    Heb nu mijn tweede ABkuur voor mijn darmen achter de rug maar voel me na zoveel jaren nog steeds niet lekker. De prof zei acht maanden geleden dat ie hoopt me voor 50% kan genezen of van mijn klachten afhelpen. Misschien volgt er anders vervroegde dementie. Ook mijn dochters waren na de geboorte met Lyme besmet. De oudste (36) heeft het overwonnen maar moet haar darmen ook met AB laten behandelen. De jongste werd niet getest maar kreeg vermoedelijk neuroboreliose, heb ik zeer veel opvoedingsproblemen mee gehad en gelooft me niet eens. Ze gelooft alleen in gezonde voeding, zonder glut en melk. We lopen alle drie heel veel dokters af maar een gezondheid hebben we nooit gehad. Misschien ben ik ooit aan zes jaar geprikt maar ik geloof veel meer in epi-genetische factoren waardoor je in de moederschoot al serieus wordt belast. Wat Lyme eerst met je doet is je weerstand tegen allerlei ziektes kapot maken. Nu zit ik nog steeds met metabole stoornissen en inflammatie. Neem natuurlijke druppels en een doos vol met ondersteunende maatregelen zoals 2 vit B12 spuiten per week. Ben er nog lang niet met mijn darmen maar ik heb geen keuze ofwel stop ik er mee. En wat ook zwaar doorweegt: wat ik bij mijn kinderen heb veroorzaakt. Die zitten ook met kindjes met een zwakke gezondheid, weinig gezonde darmbacteriën, dus weinig weerstand tegen co-infecties (vijf kl.kindjes die moeten getest worden en in België wordt absoluut niks terugbetaald, behalve AB voor de kleine helft).
    In jullie ogen ben ik misschien een oud mensje maar ik had ook willen leven, zoals jullie voor Lyme geleefd hebben. Ik hoop dat er voor mijn nazaten een betere toekomst is weggelegd en dat mijn twee dochters er zich niet verder moeten verarmen. Ben dus realist maar hou nog steeds mijn hart vast voor ze.
    Heel heel blij dat ik het es aan jullie kon vertellen en hoop van harte dat DML jullie allen verder kan helpen.
    Heel veel goeie moed bij het behandelen want het lijkt wel de processie van Ichternacht zeggen ze in België.
    Hoop dat ik mijn kinderen in de toekomst meer dan financieel zal kunnen verder helpen° Dit maakt dat ik nog een beetje toekomstplannen maak, ook voor hen maar ze moeten het willen aanvaarden, dit wat ons belast. Erfelijke Lyme is niet bewezen en in onze landen gaan ze dit zeker de oorlog verklaren, wat bij kanker niet het geval is. Zolang koop ik maar bloemetjes om ook die rot kwaal te ondersteunen en hoop dat ik mezelf hierin vergeet. Als jullie vragen hebben help ik jullie graag een klein beetje verder maar ik weet ook niet alles.
    Fijne groetjes van Chantal

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.