Daar waar ik als 12jarig meisje binnenwandelde, er toen zeven geweldige jaren rondliep en toen kwam hier een eind aan. Een gelukkig eind, want vandaag is het échte eind. Dan ontvang ik namelijk mijn Havo diploma. Dat is leuk, maar ook een beetje gek.
Via weheartit.com
Want de school waar ik op zat, eerst het Etty Hillesum College, wat daarna veranderde in het Lyceum Aan Zee… op die school heb ik toch wel even zeven jaartjes rondgelopen. En onder dat rondlopen heeft de tijd natuurlijk niet stilgestaan.
Zo had ik in de eerste klas van het havo/vwo een geweldige tijd. Ik vond de middelbare school heerlijk, de andere manier van werken en allemaal nieuwe mensen. Blijkbaar houd ik toch wel een beetje van nieuwe dingen.
Halverwege de tweede klas begon mijn gezondheid dwars te zitten. Ik deed, naast naar school gaan, niets meer. Ik maakte geen toetsen en zat als een zombie in de lessen. Zonder diagnose. Aan het eind van de tweede klas werd het weer mooier en ik kreeg een opleving. Ik haalde wat toetsen in en ik mocht over. Ik mocht over! Naar 3 Vwo! Of ik hier achteraf blij mee ben weet ik niet.
In 3 Vwo ging ik namelijk meer achteruit. Die opleving was niet van lange duur, voor ik het wist was ik weer terug bij af. Maar ik ging wel mee op schoolreisje naar Praag! Voor het eerst in een rolstoel welliswaar, maar dat vond ik helemaal niet belangrijk. En ik vind het nog steeds niet, het reisje naar Praag was het allermooiste van mijn middelbareschooltijd. Misschien wel de allermooiste week van mijn leven. Halverwege dit jaar kreeg ik de diagnose ziekte van Hashimoto, maar dat verklaarde mijn klachten niet en medicijnen helpen ook niet. Helaas bleef ik in dat jaar zitten. De 4e klas van de Havo mocht niet. Daar was ik toch veel te slim voor?
Nog een keer 3 Vwo dan maar. Met tegenzin, want ik wist dat dit niet goed zou komen met dat stomme Vwo. Wederom een klas vol nieuwe mensen. Jongere mensen, wat vond ik die vervelend. Maar ik ging wel mee op schoolreis naar Luxemburg, waar ik me niet heel erg thuis voelde. M’n oude vrienden dropen langzaam af en ik kreeg wat meer contact met m’n klasgenoten. En, zoals ik had voorspeld, ging dit jaar weer niet goed. Gelukkig mocht ik deze keer wel over naar 4 Havo.
In de 4e klas van de Havo heb ik geknokt. In dit jaar ging ik naar Parijs, weer een onvergetelijke ervaring. Weer in de rolstoel, maar niet dat dat belangrijk was. Ik weet nog dat ik aan het eind van het jaar nog ongeveer 10 toetsen moest inhalen, maar dat deed ik wel. Goede cijfers halen hoefde ik toch niet, want zoals die leraren in de 3e klas al beweerden… op de Havo hoor ik niet écht thuis. Maar ik voelde me er meer dan thuis.
En toen Havo 5! Maar dat eerste jaar… wat een drama. Sorry, maar als ik hierop terugkijk word ik een beetje verdrietig. Wel sloot ik economie af, alleen economie. Omdat dit het enige vak was waarvan ik alle toetsen had gemaakt, kon ik alleen hierin examen doen. Ik haalde een 8, dat dan wel weer. Na de examens sloot ik NL&T nog af en dat was mijn eerste keer Havo 5.
En dan zijn we aangekomen bij het afgelopen jaar. Nog een keer Havo 5, maar wel een diagnose rijker, fibromyalgie. Wederom was het wennen aan de (nog) jongere mensen. Maar vooral aan dat idee moest ik wennen, want het viel uiteindelijk allemaal heel erg mee. En dit jaar was geweldig, ik heb het geweldig gedaan. Ik heb mijn stoutste dromen overtroffen. Ik heb het gewoon gehaald!
En dat… dat was mijn middelbare schooltijd, kort gezegd. Dan heb ik de tientallen keren dat ik van de grond geraapt werd niet meeverteld. En de keren dat ik boos was, dat ik verdrietig was, dat ik hopeloos was… al die ziekenhuisbezoeken in Amsterdam (VU, AMC, JBI), Rotterdam en Den Helder… Laten we het zo zeggen: ik ben blij dat ik op een gegeven moment de moed niet heb opgegeven.
Want het is echt zo, na regen komt zonneschijn. En daarom krijg ik vandaag mijn Havo diploma uitgereikt.
