Een aantal dagen geleden keek ik in het jaarboek van vorig jaar, omdat ik dit keer weer een nieuw stukje ging schrijven, maar dan voor dit jaar. En toen wist ik weer hoe het toen was. Zo veel mensen op school waarmee ik bevriend was! Misschien had ik daar meer van moeten genieten.
Vorig schooljaar was het jaar dat de gemiddelde oud-klasgenoot van mij slaagde. Negentig procent van de mensen die ik kende op school was opeens weg. Foetsie. Gingen allemaal hun eigen pad op, allemaal met een andere toekomst.
Maar hoe rijk ben je, als je op een school die 1100 leerlingen telt, bij elke studiezaal kunt stilstaan en een praatje maken. Hoe rijk is het dat je zo veel mensen op zo’n grote school kent, dat je je er meer dan thuis voelt? Heel erg rijk ja, maar dat bedenk je je op dat moment niet.
Hoewel ik uiteraard uitgebreid gebruik heb gemaakt van het “naar de wc gaan”. Als ik geen zin meer had in mijn les ging ik naar de wc. En dan bleef ik precies 20 minuten weg. Dan liep ik een rondje, maakte met iedereen een praatje en de die 20 minuten waren me altijd veel te snel voorbij. Maar langer dan 20 minuten toileteren is ook een beetje vreemd.
En toen kwamen we aan in het nieuwe schooljaar. Het schooljaar waarin ik heel veel nieuwe mensen heb leren kennen. Maar het zal nooit meer zo zijn als vorig jaar, of beter nog, het jaar daar voor. Al deze mensen zitten nu op een universiteit of een hogeschool. Is het gek dat ik dat een heel raar idee vind?
Zo stond ik vorig jaar nog met ze op een examenstunt. Met zo veel mensen die ik kende, zo veel mensen die wisten wie ik was. Zo veel mensen die wisten waarom ik zo was en hoe dat zo gekomen is. De mensen van nu weten wie ik ben en geloven wie ik ben, maar verder weten ze eigenlijk helemaal niets.
Toen ik terugkeek in mijn jaarboek leek het een hele mooie herinnering. Maar wel eentje van 10 jaar geleden terwijl het nog maar 1 jaar geleden is. Wat gaat de tijd snel. Ik zal maar gauw gaan genieten van dit schooljaar, met deze mensen, voordat het nu verandert in een herinnering.
Dat heb ik ook, dat ik pas later besef wat ik had…
Mooi geschreven! En ik denk bijna wel te zeggen dat iedereen zich hierin wel kan vinden.. als we allemaal onze oude doos van de zolder pakken en herinneringen op gaan halen.
Groetjes, Daniëlle (25)
ps. : ik kwam je blog via Hyves tegen 🙂
Ik krijg de kriebels van die laatste zin, voordat het nu verandert in een herinnering..
Dit is zo herkenbaar! Maar ik probeer er niet te vaak aan te denken, dat ik eigenlijk meer zou moeten genieten. Want anders maak ik me daar druk over en dan geniet ik juist minder.. klinkt vreemd maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.