Heb ik een kinderwens?

Tsja, ik ben een volwassen vrouw, zesentwintig jaar oud om precies te zijn. En ik heb een vriend. Dan is het logisch dat je nadenkt over de vraag of je graag kinderen wilt, toch? Voor mij is het volledig vanzelfsprekend om erover te denken, maar er staat iets kleins in de weg. Mijn gezondheid. Zelfs als het fysiek kan, dan zijn er zeer sterke aanwijzingen dat mijn ziekte overdraagbaar is van moeder op kind. Hoe denk ik over het moederschap? Wil ik dat ooit wel?

bron foto

Wil ik kinderen?

Als mijn gezondheid geen rol speelde had ik absoluut moeder willen worden. Een kinderwens is er zeker! Ik denk niet dat er iets is dat ik liever zou willen.

Zo, dat is eruit. Ik denk dat ik dat nog nooit zo letterlijk op internet heb gezet.

Er is een maar…

Ik wil alleen kinderen als ik het geluk heb dat het zo mag lopen. Niet iedereen heeft een leven waarin (eigen) kinderen passen, of kinderen een optie zijn. En een leven zonder het baren van een kind is niet verschrikkelijk, tenminste, dat is (nog) niet hoe ik het ervaar.

Natuurlijk is mijn gezondheid nog lang niet stabiel te noemen en zou het gevaarlijk zijn voor zowel mij, als een eventueel kindje als ik nu zwanger zou raken. Dat is gelukkig ook niet mogelijk, maar dat is een ander detail, haha.

Als ik zou gaan voor een kindje, als ik (wij) de beslissing zou maken om dat te proberen, dan wil ik dat ook kunnen. Daar hoort ook zwanger zijn bij, dat kan zwaar zijn. Mijn intentie is dat als ik een kindje zou krijgen, dat ik dan voor mezelf kan zorgen en uiteraard ook voor mijn kindje. Zonder extra hulp, ja, de gewone hulp die andere moeders misschien ook hebben. Maar geen zorg die medisch noodzakelijk is vanwege mijn gezondheid. Ik weet dat je dat niet altijd in de hand hebt, maar daarvoor wil ik wel mijn best doen.

Overdraagbaarheid

Naast mijn eigen gezondheid is het helaas voor iemand die de Chronische ziekte van Lyme heeft, niet vanzelfsprekend om een gezond kindje te krijgen. Er is steeds meer wetenschappelijk bewijs dat de Borrelia bacterie (die veroorzaakt de ziekte van Lyme) overdraagbaar is van moeder op kind. Het gebeurt niet altijd, het kán. En zelfs dat hoeft niet altijd een probleem te worden, maar het kán wel.

Je kan er dingen tegen doen, maar zekerheid heb je, denk ik, nooit. De kansen verkleinen zou kunnen door zelf zo fit en gezond mogelijk te zijn (logisch), maar sommige mensen slikken antibiotica of geven bewust geen borstvoeding (van daaruit blijkt het ook overdraagbaar).

Over overdraagbaarheid heb ik geen harde feiten of lijst met wetenschappelijke onderzoeken. Maar er zíjn bevestigende onderzoeken. En de praktijk laat zien dat er wel heel veel moeders en dochters zijn met dezelfde ziekte, de kinderen vaak erger dan de moeders. Ik weet dat niemand dat ooit met opzet zou doen, uiteraard. Maar je kan wel zien hoe dat eruit ziet en dat is niet fijn. Je snapt: je wil dat niemand aandoen. Je wenst dat je ergste vijand nog niet toe, laat staan je eigen kind.

Daarentegen zijn er ook Lymepatiënten met kerngezonde kinderen. Zelfs als moeder zelf wel erg ziek is. Dat maakt het zo lastig. Je kent geen percentages, er is geen onderzoek. Wat doe je dan? Ik slaap er nog even (een heleboel) nachtjes over.

Ik heb geluk

Kinderen vind ik geweldig. Ik weet maar al te goed dat er ook minder leuke momenten zijn, maar de mooie momenten wegen zo veel zwaarder. Dat je een kind ziet stralen van trots. Vraagt of je nog eventjes langer blijft ‘omdat het zo gezellig is’. Of gewoon vooruitgang op school. Vooruitgang en groei in gedrag. En fysiek groeien natuurlijk, bijvoorbeeld tandjes wisselen.

Tijdens het schrijven van dit stuk heb ik gehuild. Ik zou zo graag onbezorgd het moederschap mee kunnen maken! Of er in elk geval onbezorgd over kunnen dromen. Als ik geen kinderen zou kunnen krijgen zou ik heel verdrietig zijn, maar ik heb geluk…

Mijn vriend heeft namelijk twee onwijs lieve en leuke kinderen. En daar kan ik van meegenieten!

Ik heb nog nooit over zoiets geschreven. Misschien is dit wel meer persoonlijk dan wat ik ooit gedeeld heb, zo voelt het wel. Terwijl ik al zo veel persoonlijke dingen heb gedeeld. Dit is echt iets dat diep zit. Ik ben nog niet gezond genoeg om er serieus over na te denken, en stiekem is dat ook wel fijn. Dat is minder confronterend. Maar op een dag hoop ik er toch serieus mee bezig te zijn! Jep, sorry, nog geen baby onderweg, haha.

Het moederschap is voor iedereen zó verschillend. Wil jij graag moeder worden? Of ben je al moeder? En wat is jouw idee daarachter?

DELEN:

23 reacties

  1. Anoniem 30 november 2018 / 16:49

    Hoi Lisanne,

    Moedig van je om jouw gevoel over dit onderwerp in een post te plaatsen. De emotie rond de kinderwens is zo persoonlijk maar beladen.
    Ik kan jouw verhaal heel goed volgen. Ik heb zelf een zeldzame aandoening die voor 50% overdraagbaar is. Ik heb altijd gevoeld dat ik niet willens en wetens een kindje wilde die mijn ziekte zou krijgen. Zij of hij mocht niet doormaken wat mijn leven met de ziekte is, al meer dan 40 jaar. Totdat mijn zus zwanger was speelde het op de achtergrond en kon ik het onderwerp nog redelijk rationeel bekijken. Maar toen was ik een jaar of 27 en mijn zus kreeg haar eerste. Toen groeide het moedergevoel maar ook alle vragen en lastige omstandigheden. Jaren verstreken en mijn opties bleven beperkt. Destijds konden ze in mijn DNA niet aantonen waar mijn foutieve gen die ik kon doorgeven zat, dus embryo screenen en een goede laten terugplaatsen was geen optie. Zwanger worden en hopen dat mijn kindje het niet zou hebben voor mij ook niet. Maar geen kindje kon ik me ook niet voorstellen. Het waren emotioneel zware jaren tussen zwangere vriendinnen en het stemmetje in mijn hoofd ‘wat doe je jezelf aan’. Uiteindelijk hebben we gekozen voor eiceldonatie met een eicel van mijn zus. Dat geluk hadden wij. En we kregen een gezond kindje. Het bleef bij 1, ook al kon ik inmiddels wel mijn eigen eicellen gebruiken d.m.v. preimplementatiediagnostiek (kan dat bij Chronische Lyme ook trouwens?). Want ik heb ook nog steeds een ziekte en nogmaals zwanger zijn en nog een kindje opvoeden vroeg toch teveel van mijn gezondheid en leven. Met die keuze kunnen we goed leven, alhoewel het soms pijn doet dat meerdere kinderen niet vanzelfsprekend dan wel mogelijk is. Gelukkig kun je liefde ook aan andere kinderen dan alleen je eigen kwijt. Ik ben dol op de dochters van mijn zus (eigenlijk de halfzusjes van mijn dochter maar zo zien wij het niet).

    Het is fijn dat je zo openhartig bent hierover want 1 ding is zeker. Er zijn zoveel vrouwen die om welke redenen dan ook worstelen en verdriet hebben over de kinderwens, maar die dat alleen dragen. Openheid kan helpen om erover te praten, je emoties aan te gaan en ermee om te gaan.

    Ik zie jou als een zeer sterke jonge vrouw en ik wens je al het goeds toe mbt je kinderwens en de toekomst.

    • Lisanne 30 november 2018 / 22:49

      Wat bijzonder dat jullie toch een mooie oplossing hebben weten te vinden! Dat lijkt me heel zwaar, vooral zulke harde cijfers, die zijn er bij Lyme helemaal nog niet, dus het blijft een beetje vaag (dat maakt het minder confronterend ook, denk ik). Mijn ziekte zit niet in mijn DNA, maar juist in mijn bloed/weefsel, waardoor een eicel in principe wel gezond is (als de geslachtsorganen in orde zijn, maar dat is natuurlijk altijd nodig), maar het tijdens het zwanger zijn kan overgedragen worden. Ik zou het dus omgekeerd kunnen doen, denk ik (een draagmoeder?)? Zo goed heb ik me er nog niet verdiept, maar je zet me wel op een positieve manier aan het denken 🙂
      Ik vind het super knap van je dat je het op deze manier hebt gedaan, echt het belang van je kindje voorop.

      Dankjewel voor je lieve en mooie reactie!

  2. Simone 30 november 2018 / 18:08

    Wat een mooi, eerlijk en persoonlijk artikel! Ik wilde eerst ook nooit moeder worden. Doordat ik vooral van bed naar bank leefde door mijn fibromyalgie zag ik dat zeker niet zitten. Ik heb daar nooit écht over nagedacht. Tot ongeveer een jaar geleden. Met mijn gezondheid gaat het een stuk beter en onmogelijk is het ook niet meer. Maar voor mij geldt wel, alleen als het op een natuurlijke manier kan en als er ook ruimte voor is in ons leven. Dat is er voorlopig nog niet. Voor mij hangt het geluk niet af van een kindje. Het is iets extra’s wat je leven kan verrijken als je daar aan toe bent 🙂

  3. Jacqueline 30 november 2018 / 21:00

    Goed dat je ook dit deelt. Moeder worden is niet vanzelfsprekend en in jouw geval snap ik het helemaal dat je er goed over nadenkt. Ik heb zelf een genetische aandoening (EDS), maar wist dit pas nadat mijn twee dochters geboren waren. Eén van hen heeft het waarschijnlijk ook. Aan de ene kant weet ik nu uit ervaring waar ik bij haar op moet letten en hopen we zo te voorkomen dat ze haar lijf zo kapot maakt als ik gedaan heb. Maar het is niet leuk om je kind steeds zo te moeten afremmen. Of niet de moeder te kunnen zijn die je voor ogen had. Ik ben dolgelukkig met mijn gezin, maar als ik dit van tevoren geweten had, had ik waarschijnlijk andere keuzes gemaakt.

  4. Tineke 30 november 2018 / 22:03

    Ik ben al moeder van twee prachtige gezonde kinderen. Ik heb altijd moeder willen worden. Als ik chronisch ziek was geweest had ik het denk ik bij een gehouden. Niet iedereen heeft de keus, maar ik had een leven zonder kinderen mij niet voor kunnen stellen. Ik vind het wel verstandig dat je hier zo goed over nadenkt.

  5. Natanja 1 december 2018 / 00:04

    Ik had heel graag moeder geworden helaas is het door erfelijke aandoening niet.mogelijk dus geniet ik volop van tante zijn

  6. Mirjam 1 december 2018 / 00:18

    Wat mooi dat je hier zo open over bent! Ik ben zelf ook 26 en bij mij is er een 2e op komst. Voor mij was kinderen krijgen 3 jaar geleden nog vanzelfsprekend. Mijn eerste werd prematuur geboren en daarom was een 2e zwangerschap wel een dingetje.. ik word nu flink medisch in de gaten gehouden, maar de kans op weer een vroeggeboorte is groot. Deze zwangerschap ben ik erg ziek en kan ik vaak amper voor mijn zoontje zorgen. Hierna mag ik niet meer zwanger worden, maar ik wil het ook niet meer. Mijn lichaam is er duidelijk niet voor gemaakt.

    Ik hoop voor jou dat je ooit lichamelijk fit genoeg mag zijn om zwanger te worden en zijn. Misschien dat er met de jaren meer bekend wordt over de eventuele risico’s met lyme en dat er voor jou ook meer zekerheid geboden kan worden.

    Dikke knuffel!

  7. Monique 1 december 2018 / 02:17

    Hey lieve Lisanne, mooi dat je nu zover bent dat je er over na kan denken en nog mooier dat je erover kan schrijven, zo blij voor jou.
    Ook vind ik t mooi om te lezen dat je t één tegen t ander overweegt. En inderdaad super dat je vriend kids hebt waar je heerlijk v kunt meegenieten, top.
    Zelf wilde ik vroeger voor mijn 25ste 2 kids, mocht t me gegund zijn. Ik wilde jong moeder zijn. Oké dat is niet gelukt. Niet erg , was er niet minder gelukkig door hoor. Ik heb altijd enorm genoten van de kids v vriendinnen en nu v de kids v mijn broer en helemaal happy mee. Kan goed met kids overweg, zijn zo vol inspiratie. Toch nooit spijt gehad v mijn besluit. Wat soms wel lastig vond was dat andere, buitenstaanders er iets v vonden. Zoals, oh maar ik weet zeker dat je n goede moeder zal zijn of, joh op je 40ste kun je heus nog wel zwanger zijn. Etc etc. Nieuwsflits, ik wilde graag jong moeder zijn, niet oud en ik heb geen moment getwijfeld of ik n goede moeder had geweest.ik wist zeker v wel. Hiermee bedoel ik te zeggen, dat ik t jammer vind dat vaak men beïnvloed raken door buitenstaanders. Meningen waar je nooit om vroeg maar gratis deed ontvangen. Qua beslissing wel of geen kids (even los of je ze zou krijgen) gevoel volgen en niet laten beïnvloeden door andere, dan zit je altijd goed 😘
    Nogmaals ben zooooo blij dat je hier nu over kan dubben, mooi verwoord ook. Liefs, Monique

  8. Melanie 1 december 2018 / 08:56

    Wat een moedige blog!
    Wij hebben 1 kind, inmiddels al 14 jaar. We hadden er graag nog een kindje bij willen krijgen, maar dat is niet gelukt (medisch bij mij, wel nog 2x miskraam gehad).

    Ik hoop oprecht dat je de komenden vijf jaren zo ontzettend opknapt en dat er rondom Lyme meer duidelijkheid komt voor een eventuele zwangerschap. Tot die tijd, geniet van je vriend zijn kindjes. Je bonus-kids.

  9. Geanne 1 december 2018 / 09:33

    Wat een openhartig artikel Lisanne, en heel herkenbaar. Ik heb al jaren MS, net als mijn moeder. Ik was vijf jaar toen zij het kreeg dus van erfelijkheid wisten zij zelf niets af. Maar ook MS kan overgedragen worden. Toch heb ik een enorm sterke kinderwens en mag ik dat van mijn artsen zonder beperkingen laten uitkomen. Wel kan ik tijdens zwangerschap verminderde klachten krijgen en na de geboorte is er een sterk verhoogde kans op een terugval. Hoeveel kinderen er mogen komen is dan ook afhankelijk van hoe het tegen die tijd gaat.

    Veel sterkte gewenst aan de vrouwen waarbij de kinderwens niet in vervulling mag gaan door de aanwezigheid van een ziekte/aandoening.

  10. Ilona Wielinga 1 december 2018 / 11:55

    Mooi dat je zo open bent over dit onderwerp. En er zijn eventueel natuurlijk ook adoptie mogelijkheden, als jullie dit zouden willen.

  11. Kirsten 1 december 2018 / 13:03

    Het lijkt me ontzettend lastig om dit te moeten laten afhangen van je gezondheid. Wij zijn nu 33 weken in verwachting en voel me erg dankbaar dat het allemaal kan. Ik hoop dat je voor jou wel het geluk kan ervaren van de kindjes van je vriend of eventueel ooit adoptie of een andere optie.

  12. Petra 1 december 2018 / 13:56

    Hoi Lisanne,

    Wat goed dat je hier zo open over kan vertellen! Wat ik me afvroeg; krijg je hier van mensen veel vragen over? Of denk je hier (zeker nu je een vriend hebt) de laatste tijd meer over na? Zo te lezen sta je er heel open en verstandig tegenover. En zo leuk te lezen dat je echt geniet van de kindjes van je vriend! Je weet niet wat de toekomst brengt. Laat je hoe dan ook goed adviseren door artsen zodat je goede keuzes kunt maken voor jou en je eventuele kind.
    Ik heb jaren terug ook een periode gehad waarin ik veel over dit onderwerp nadacht (ik ben geboren met Spina Bifida (open rug)). Maar het “ik zou graag moeder worden” gevoel heb ik nooit gehad. En dat is tot nu toe niet veranderd. Ik heb een nichtje en neefje van mijn zus en ben trotse tante! Daar geniet ik enorm van!!

    Vooral ben ik zo blij voor jou dat je je echt beter voelt en kunt genieten van je leven met man en kindjes.
    Veel liefs,
    Petra

  13. Mariska 1 december 2018 / 17:48

    Ik vind dat je het heel mooi hebt geschreven en vind het ook wel erg interessant om te weten hoe of wat. Hopelijk is het jullie gegund en komt dat in een tijd dat er zelf qua gezondheid ook aan toe kan zijn op dat moment.

  14. Judith 1 december 2018 / 18:10

    Moeilijk hè! Ik heb zelf POTS, waarbij ook nog een hoop onzeker is wat dit soort zaken betreft. POTS ‘schijnt ook overdraagbaar te kunnen zijn’. Als dit per definitie zo is zou ik zowiezo niet aan kinderen beginnen. Maar ja, je weet het niet. Dus dan blijft de wens er. En die is er bij mij een heel aantal jaar.
    Moraal van het verhaal: ik snap je helemaal!

  15. Lieke van Veen 1 december 2018 / 21:47

    Ik kan me goed voorstellen dat het een hele moeilijke beslissing is voor je.
    Gelukkig heeft je vriend twee lieve kinderen waar je lekker van kan genieten!
    Ik ben er zelf nog niet over uit of ik kinderen wil. Momenteel ben ik bijna 6 jaar samen met mijn vriend, maar we moeten eerst maar eens samenwonen en dan zien we wel weer verder.

  16. Leonie 1 december 2018 / 23:56

    Voor mij is het ook een vraagstuk geweest. Ik heb 50% kans dat ik een van mijn ziektes doorgeef. Het is vervelend, maar je kunt er goed mee leven, zeker als je het van te voren weet en er rekening mee kan houden. Dus uiteindelijk besloot ik met mijn ex toch voor kinderen te gaan en zijn we een medisch traject gestart. Uiteindelijk gescheiden voor er kinderen waren, maar mijn keuze blijft hetzelfde. Als ik langer met mijn vriend ben en we een stabiele leefsituatie hebben wil ik nog steeds kinderen. Ik ben echter wel heel bewust bezig met mijn eigen gezondheid, of ik het aan kan, maar ook of ik mentaal stabiel genoeg ben. Dat is nu niet zo, dus daarom wil ik aan mijn ptss werken om een stabiele basis te creëren. En daarna hopen dat het ons gegund is, want het is niet zo makkelijke bij mij helaas.

  17. Hilde 2 december 2018 / 15:39

    Zoveel respect voor jou! Prachtig dat je zo open en eerlijk geschreven. Het is uiteraard heel verdrietig, daarom is het juist extra moedig en tegelijkertijd zo nodig, dat er iemand is die dit juist beschrijft.

  18. Tessa 5 december 2018 / 14:24

    Mooi hoe jet opschrijft! Ik heb heel lang ook zo gedacht. Tot ik voelde, ik krijg spijt als ik het niet probeer. En wonder boven wonder, was meteen zwanger. Inmiddels is mijn zoontje bijna 1,5. Het is zwaar, en ik kan niet zonder hulp, had ik wel gehoopt… Bij de beslissing kon dat ook maar een bevalling brengt toch de balans weer tot wankelen. Maar het is prachtig en langzaam vinden we de balans weer terug. Geniet voorlopig lekker van de rust en de kinderen van je vriend.

  19. Patricia 5 december 2018 / 14:50

    Ik weet nog dat je een hele tijd geleden vroeg of mensen vragen voor je hadden en dat ik hier wel nieuwsgierig naar was. Fijn dat je antwoord hebt gegeven en het lijkt me heel moeilijk ook om over zoiets na te denken en te beseffen dat het misschien niet eens mogelijk is, of niet zonder risico.. Dat wil niemand natuurlijk. Heftig en ik kan me voorstellen dat je wel even een traantje hebt gelaten. Maar je bent nog jong, en er zijn inderdaad ook andere opties om een kind te krijgen en zo te horen heb je al twee leuke bonus exemplaren.

  20. Hanneke 14 december 2018 / 15:15

    Hee Lisanne!
    Knap dat je hierover schrijft!
    Zelf ben ik chronisch vermoeid, dus voor mij ook twijfel.
    Mijn schoonmama heeft chronisch lyme en is dit ergens opgelopen na de geboorte van haar 2e zoon.. Haar 3e zoon, het jongste broertje van mijn vriend heeft de bacterie inderdaad ook opgelopen via de moeder. 🙁
    Gelukkig hebben zij een weg weten te vinden en lukt het nu om dingen voorzichtig op te pakken! 🙂 Maar ik snap dat je voorzichtig bent!
    Liefs!

  21. Marjolein 15 december 2018 / 16:50

    Dank je wel voor het delen van je kwetsbaarheid. Ik snap maar al te goed wat je doormaakt. Ook al hebben we een totaal andere ziekte, ook ik denk over exact deze zelfde dingen na.

    En vooral nu de 30 nadert, vriendinnen kinderen krijgen.Hoop ik voor ons allebei dat die kleine lieve mensjes toch in onze toekomst, op welke manier dan ook mogen gaan gebeuren.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.