Terwijl alles koek en ei leek in de relatie tussen mij en Allard liep ik altijd rond met buikpijn. Dat kwam niet door hem, maar had een heel specifieke reden. Ik had constant een rotgevoel, altijd stress. Vandaag vertel ik je hier meer over. Hier heb ik nog nooit eerder eerlijk over durven schrijven, maar vandaag is de dag dat ik dat wél durf. En ik het ook ga doen.
In vier blogposts vat ik mijn 2020 samen, elk kwartaal met een eigen thema. Terwijl ik door mijn foto’s scrolde verbaasde ik me over hoeveel momenten ik heb vastgelegd afgelopen jaar. Ik denk dat het einde van het jaar een mooi moment is om te delen wat ik allemaal heb meegemaakt.
In het begin van 2020 was alles nog oké. Ik ontdekte het koekjes bakken (en eten). Ik kan niet zeggen dat ik me goed voelde, zoals ik al zei liep ik altijd met een steen op mijn maag, ik voelde me constant fysiek ziek van de stress. Nog steeds vind ik het heel lastig om erover te praten en vooral te schrijven.
Ik ben de afgelopen jaren gewend geraakt dat alles wat ik online doe en zeg tegen ons gebruikt wordt (door één persoon – niet Allard), vandaar dat ik het zo lastig vind. Wel vind ik dat ik weer meer open moet kunnen zijn, online. Dat vind ik fijn, dat past bij me en zo zie ik mezelf ook graag. Dat kon ik helemaal niet meer, waardoor ik me niet meer mezelf voelde.
Er waren ook echt wel fijne momenten, zo ging ik elke week naar tekenles. Dat was superleuk, dat had ik echt niet willen missen. Daar bracht Allard me superlief elke week heen.
Het was de tijd dat we er nog lekker op uit konden, waar we ook goed gebruik van maakten. Dat kon ik eindelijk weer, dus dat was echt genieten! Om ons hoofd leeg te maken gingen we op zaterdagmiddag of zondag vaak even lekker bij een tentje zitten om iets te eten of te drinken.
Wat er nu aan de hand was? Het heeft te maken met de situatie van de kinderen van Allard en zijn ex. Daar kan ik niet te veel over zeggen, dat wil ik ook niet. Ik kan wel zeggen dat Allard een heel lieve vader is en de situatie waarin we zaten absoluut niet verdiend hadden, dat durf ik met 100% zekerheid te zeggen.
Voor mij werd die situatie op een gegeven moment psychisch zo zwaar dat ook mijn fysieke gezondheid eronder ging lijden. Daardoor hebben we de relatie beëindigd.
De foto in de bloementuin in Breezand van hierboven is een dag gemaakt voordat we de knoop definitief doorhakten, dat was 2 maart. Heel verdrietig. Als ik naar de foto kijk zie ik mezelf wel lachend, maar ik was tegelijkertijd ook constant zó verdrietig en zó gek van de stress.
Dus… dat was het begin van de break-up. Heftig, maar we gingen gelukkig niet met ruzie uit elkaar.
Na heel veel praten en uitzoeken besloot Allard dat hij het huis dat we samen hadden niet wilde houden. Dat vond ik heel fijn, want dan kon ik er blijven wonen.
Uiteindelijk hebben we nog tot half mei samengewoond terwijl we uit elkaar waren. In quarantaine voor het grootste deel… maar daar vertel ik je morgen meer over.
Wat ontzettend heftig! Knap hoe je hierover durft te schrijven!
Wat goed dat je er toch over bent gaan schrijven Lisanne, tenminste, zo te lezen wil je dat ook graag. Lijkt me een heel heftige situatie.. ik hoop dat het schrijven je helpt voor een stukje afsluiting.
Oh meid, wat ontzettend heftig en verdrietig.
Ik hoop dat je toch eens een lieve man tegenkomt met wie het kan blijven duren, iemand die je gelukkig maakt en met wie je een fijn, (zo) stressvrij (mogelijk) leven kan leiden.
Och, wat verdrietig voor je. Maar ook voor hem. Dapper dat je erover durft te schrijven, goed voor de verwerking. Valt me op dat je tegenwoordig oprecht lacht en straalt op foto’s. Ik wens je veel rust, gezondheid en hopelijk nog weer eens veel liefde in je leven!
Wat ontzettend verdrietig en oneerlijk. Maar wat goed van je om er over te praten, dat helpt voor de verwerking. Ik vind je zo’n enorm sterk mens en heb zoveel respect voor je. Ik gun je de wereld! ❤️
Jeetje dat is best wel heftig als jullie door een persoon in zo een situatie belanden. Niet leuk en snap dat het verdrietig is dat het daarom eindigde.
O, wat heftig! Ik hoop zo dat je kunt blijven delen en dat dat ook goed voor je blijft voelen. Niemand verdient het dat de dingen die hij/zij online deelt tegen hem/haar worden gebruikt. Wat vreemd ook trouwens om die foto’s te zien dat je lekker in een koffietentje zit. Dat voelt zo als iets uit een ‘ander leven’ als ik dat zo zie…
Ach meid, mijn hart breekt. Wat moet dat zwaar geweest zijn, zowel die heftige beleving als het beëindigen van de relatie. Voor jullie beiden. Het is ook liefde om een ander los te laten, voor je gezondheid te kiezen, om erover te kunnen praten. Ik kan me indenken dat het een enorme druk kan zijn als je zoiets meedraagt en niks kan delen erover. Superstoer en prachtig dat je dat nu toch een beetje wilt losbreken, jezelf een beetje bevrijd door je meer te laten horen en zien.