Het meisje dat ik (vanaf?) toen was

Ruim een jaar geleden stond ik in het kamertje bij het afdelingshoofd van mijn middelbare school. Samen met een ander chronisch ziek meisje, ook zij zat voor de tweede keer in de vijfde klas van de Havo. We wilden onze roosters aangepast hebben want deze klopten niet, alle vakken stonden erin en er moesten er een paar geschrapt worden.

Het andere meisje noemde de vakken die zij dat jaar wilde gaan doen, hoeveel het er waren weet ik niet meer, maar het waren er niet veel. Voor deze vakken zou dan het goede rooster gemaakt worden. De rest zou ze het volgende jaar doen. Het afdelingshoofd (teamleider heette dat bij ons) vroeg daarna aan mij welke vakken ik wilde volgen. Wat een rare vraag, dacht ik nog. Natuurlijk wil ik ze allemaal doen dit jaar, dat wilde ik! ‘Ik ga ze allemaal proberen’, zei ik een beetje onzeker, alsof ik iets heel raars had gezegd.

Ja hoor Lisanne, het jaar ervoor deed ik twee vakken, waarvoor ik keihard geknokt heb. Het jaar erna dacht ik er even vijf te gaan doen. Het was nog heel voorzichtig nog proberen op dat moment. Dagen, weken, maanden gingen voorbij en ik kreeg er steeds meer vertrouwen in. Op 28 april had ik al mijn toetsen en handelingsdelen afgerond en wist ik dat ik het ging halen.

En nu vraag ik me af hoe ik dat ooit voor elkaar heb gekregen. Ik vond het leuk om de dingen te doen waarvan verwacht werd dat ik het niet kon. Ik heb het gevoel dat ik dat nu kwijt ben, een beetje zonder doel. Maar nu weet ik wel hoe tof het is dat ik dit voor elkaar heb gekregen, terwijl het toen zo gewoon leek. Waar haalde ik die oerkracht vandaan? Ik wil het terug!