Tien kilo zwaarder worden in een jaar, dat is best veel. Ik denk dat het grootste gedeelte zelfs in een halfjaar heeft plaatsgevonden. Hoe kan het dat ik ineens een gezonder gewicht heb? En hoe kan het eigenlijk dat ik er eerst zo anders, een stuk dunner, uitzag?
Twee jaar geleden
Laten we beginnen bij ruim twee jaar geleden. Dat was het moment dat ik ineens steeds zieker en zieker werd. Mijn immuunsysteem hield het niet meer vol en ik lag doodziek in een donkere kamer met naast mijn bed een wc. Ik kon niet meer. Een paar keer per dag naar die wc was zo’n grote inspanning, dat was al de grootste horror.
Laat staan eten, mijn kaken konden niet meer, hoe hard ik mijn best ook deed. Ik ging over op drinkvoeding, van die flesjes van de diëtist.
Fysiek gezien ging eten dus niet altijd. En die flesjes zijn fijn, maar het is eigenlijk niet goed om alleen maar flesjes te drinken en niets te eten. Ik kreeg dan ook buikpijn van te veel flesjes.
Zo kwam het in eerste instantie dat ik veel afviel, ik had simpelweg geen kracht meer om te eten.
Ik had er de kracht wel voor
Gelukkig knapte ik na mijn stamcelbehandeling dusdanig op dat ik weer gewoon zelf kon eten. Ik had geen flesjes meer nodig, yay!
Hoe dan ook: ik kon weer eten! Ik kon weer kauwen, slikken en mijn lichaam werd volgens mij ook wel blij van het eten.
Ik sliep alleen nog wel heel veel, daardoor at ik alleen lunch en avondeten. Normale porties, vond ik. Ik dacht dat ik normaal at.
Als ik ergens goed van kon eten, dan deed ik dat. Net totdat ik zo vol zat dat er echt helemaal niets meer bij paste en mijn buik supervol voelde. Dus dan at ik in een keer heel erg veel. Het was altijd een uitdaging om mijn buik zo vol mogelijk te eten, ik kon immers wel wat reserves gebruiken!
Eetlust
Ik wist niet dat je eetlust zo’n belangrijk ding was. Want toen ik fysiek weer goed kon eten was er toch nog wel iets wat niet helemaal normaal was: mijn eetlust. Hoe een normale eetlust is weet ik nog niet, maar ik weet wel dat mijn eetlust niet helemaal goed was, haha.
Het was elke dag een uitdaging om iets te vinden wat ik kon eten. Heel veel dingen smaakten me niet en kreeg ik daardoor niet naar binnen. Gewoon eten wat de pot schaft doe je wel als je honger krijgt, maar ik kreeg geen honger. En de keuze maken om dan te wachten tot je honger hebt terwijl je al niet graag in de spiegel kijkt omdat er niet genoeg vet aan zat is ook niet echt een goede.
Ik probeerde vaak genoeg iets te eten wat me ontzettend tegenstond (dat gevoel wanneer je griep hebt en eigenlijk niets kan verdragen), maar het ging niet. Of wel, maar dan kwam het er weer uit en dat is ongeveer het laatste wat ik wilde. Alles wat ik erin had gekregen moest er ook wel in blijven.
Het andere uitsterste
Nu gaat het natuurlijk fysiek een stuk beter met me en per toeval heb ik iets ontdekt waar de slechte eetlust (ook) mee te maken had. Ik ruilde een soort medicatie om naar iets wat praktisch hetzelfde was en vervolgens begon ik te eten als een malle.
Ik denk dat het ene medicijn zorgde voor een minder goede eetlust, en volgens mij zorgt het andere medicijn juist zorgt voor veel eetlust. En dat laatste heb ik dus nu!
Ik vind het geweldig, ik vind bijna al het eten weer lekker en ik kan de hele dag door wel eten. We hoeven niet meer urenlang te zoeken naar wat ik kan eten, want ik heb overal trek in.
Een klein minpuntje: ik merk dat ik ook weleens eetbuien heb omdat ik nog dat oude overlevingsmechanisme in mijn hoofd heb zitten. Als je kan eten, dan móet je tot je niet meer kan. Maar dat is nu natuurlijk helemaal niet meer nodig. Maar dat heeft me wel geholpen met het aankomen van die tien kilo natuurlijk, haha.
Helaas, geen wondermiddel voor mensen die ook willen aankomen dus. Daar kreeg ik vaker de vraag naar maar daar kan ik dus geen tips bij geven.
Iedereen vindt er iets van
‘Ik vind dat jij een eetstoornis hebt’
– 101 bezorgde Instagramvolgers
Voor deze blogpost wilde ik graag voor- en nafoto’s kunnen gebruiken. Ik vond nauwelijks foto’s van een jaar geleden en ik weet wel waarom dat is. Ik schaamde me om hoe ik eruit zag toen ik lichter was. Waarom? Elke keer dat ik trots liet zien wat ik aan had kreeg ik alleen maar een boel nare reacties over mijn gewicht.
Volgens de mensen was ik te dun. Een scharminkel. Uitgemergeld. Ik leek wel dood. De mensen vonden dat ik een eetstoornis had.
Eetstoornis
En dat is wat ik dus ook lastig vind. Ik heb geen eetstoornis, gelukkig. Niet iedereen die een wat lager gewicht heeft, moet een eetstoornis hebben. Daarnaast zijn er genoeg mensen met een normaal BMI die wel worstelen met eten.
Het hele idee dat mensen met een (te) laag gewicht een eetstoornis hebben is een idee dat we los moeten laten, als je het mij vraagt. Hoe iemand zich gedraagt zegt veel meer over een mogelijk eetprobleem. Om eerlijk te zijn weet ik niet hoe je iemand wél goed kan helpen met een mogelijk eetprobleem. Maar ik weet zeker dat uitschelden of gemene dingen zeggen niet in dat rijtje staat.
Dus, ik heb weer een gezonder gewicht. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er nog wel aan moet wennen, het is vervelend dat kleding ineens niet meer past. En af en toe denk ik nog dat ik supersmal ben en ergens wel tussendoor pas, ook als dat niet zo is, haha. Maar eigenlijk, als mijn kleding gewoon past, ben ik heel blij met hoe ik eruit zie.
Ik ben het helemaal met je eens! Ik ben ook best wel heel dun al mijn hele leven, maar dan heb ik niet met anorexia. Super fjjn dat je weer lekkerder in je vel zit❤
Wat een mooi verhaal heb je geschreven. Je bent zo dapper en echt een topper! Een voorbeeld! Heel fijn dat het weer wat beter met je gaat ✨
Wat naar dat je zulke reacties kreeg! Mooi dat je je verhaal deelt en dat het nu weer goed met jou en je eetlust gaat 🙂
Heel goed artikel Lisanne! Ik kamp zelf al jaren met ondergewicht en heb daardoor een angststoornis ontwikkeld rondom eten, omdat ik zó veel druk voelde om te eten zodat ik geen commentaar zou krijgen. Oordelen over gewicht is ook bij ondergewicht niet oké! Heel veel mensen kunnen er niks aan doen en willen het zelf ook niet.
Wat fijn Lisanne dat je weer gewoon kunt eten! Ik vond het altijd wel logisch dat je zo mager was, gezien je zo ziek bent geweest.
Mijn zoon van 18 heeft ook ondergewicht doordat hij niet veel eet. Hij heeft geen hongergevoel. Pakt uit zichzelf niet veel eten. Hij lust ook maar een beperkt aantal dingen. Heel moeilijk om dan aan te komen. En hij wil best wel…
Ik volg je al een poos en vind het mooi om te zien hoe positief jij meestal bent. Niets van anderen aantrekken. Je bent mooi hoe je bent
Mooi dat je je verhaal deelt Lisanne! Ik ben altijd vrij licht geweest en 2 jaar geleden had ik door mijn depressie toen heel weinig eetlust waardoor ik echt ondergewicht kreeg. Ook niet leuk wat voor reacties ik toen op mijn gewicht kreeg… Toen ben ik een half jaar vrij intensief bezig geweest met aankomen. Dat half jaar ben ik zo’n 8 kilo aangekomen. En sindsdien redelijk stabiel in gewicht gebleven, maar ik wil eigenlijk nog steeds wat kilootjes erbij. Al ben ik wel een stuk blijer met hoe ik er nu uitzie! Maar ik herken heel erg je punt over dat veel kleding ineens niet meer past: ik kon al mijn broeken weg doen haha!
Dapper dat je dit verhaal (en deze foto’s!) deelt. Je kunt daar niet over oordelen over gewicht of een eventuele eetstoornis als je iemand niet echt goed kent. Bovendien helpt het de ander niet. Het lijkt me heerlijk als je weer eetlust hebt na al die tijd. Extra genieten van je eten!
Mensen zullen zo’n opmerkingen vaak wel maken uit goede wil en bezorgdheid, maar dat wil daarom nog niet zeggen dat het bij jou ook zo aankomt en uiteindelijk hebben ze er geen zaken mee.
Zolang jij je nu maar een pak beter voelt.
Ik ben ook erg slank, en als puber was ik helemaal een “sprietje”. Opmerkingen over hoe je eruit ziet doen pijn.. als iedereen nou eens naar de binnenkant keek.
Ik zie op allebei de foto’s een mooi mens. Maar op de tweede foto straal je! Niet vanwege je gewicht, maar omdat je gezond(er) bent en je niet verstopt 🙂
Fijn dat je je beter in je vel voelt!
Echt goed dat je zover al gekomen bent!
Ik ben net op korte tijd 20 kg aangekomen nadat ik al terug op mijn oude gewicht zat na vermagerd te zijn, nu passen mijn broeken niet meer en je ziet het ook echt goed aan me, ook niet goed dus. Vermoedelijk door medicatie (Litican) die mijn prolactinegehalte beïnvloedt. Binnenkort even met specialist bespreken.
Mooi om te lezen dat je hier zo goed mee bezig bent! Meestal gaat alles tegenwoordig over afvallen en het perfecte lichaam, maar inderdaad ondergewicht wordt vaak vergeten en kan een hele moeilijke uitdaging zijn!
Zelf heb ik ook veel moeite met het aankomen en vooral met mijn eetlust, hier herken ik mijzelf echt in. Voormij helpt het om folders door te spitten zo vindt ik hoog calorie producten die ik normaal niet echt ken, ik kijk zelf altijd via https://www.kupino.nl/folders/albert-heijn , dit geeft mij een mooi overzicht van koopjes en kan ik zelf makkelijk producten vergelijken zonder 10 kilo papier te verspillen!