De uitslagen van mijn enquete zijn nog niet verwerkt, maar er is een ding dat heel duidelijk blijkt uit de enquete. Jullie willen weten hoe het met mij persoonlijk gaat! Hoe ik me voel. Nu is dat voor mij best moeilijk om te vertellen, omdat het voor mijn gevoel best gauw zeuren is.
Iedereen heeft weleens pijn of is moe. Als je gezond bent dan kun je dat gewoon zeggen ‘joh wat heb ik hoofdpijn vandaag zeg!’ of ‘ik ben zoooo moe’. Maar als je als chronisch zieke het elke keer zegt als je iets voelt, dan zal de omgeving knettergek worden!
Ik heb geen idee of meer chronisch zieke dames hier mee te maken hebben hebben gehad. Maar toen ik net ziek werd, toen gedroeg ik me nog als “gezond” wat dat betreft. Of wel: ik zei heel vaak dat ik moe was, of het floepte er weleens uit dat ik hoofdpijn had. Natuurlijk veel vaker dan wanneer ik nog gewoon gezond was! Je zou kunnen zeggen dat ik een beetje een zeurpiet was toen, haha.
En uiteindelijk merkte ik dus dat dat niet echt gezellig was voor de mensen om mij heen. Vooral op die leeftijd (ik was 13) had mijn omgeving geen zin in mijn gezeur, en kon ik beter maar gewoon mijn mond houden en vrolijke dingen zeggen.
Uiteindelijk sloeg dat een beetje door, wat waarschijnlijk ook wel herkenbaar is voor een aantal van jullie. Ik zeg nooit dat het slecht gaat tegen iemand, nooit. Als een kennis vraagt hoe het gaat, is het antwoord altijd ‘goed hoor’, met een vrolijke glimlach erbij. Zelfs als ik een half uur daarna weer huilend in mijn bed lig van de pijn.
Mensen vinden je niet leuk als je altijd zeurt, en altijd maar echt vertellen hoe het gaat, dat is gewoon niet meer hoe ik het doe. Dan kun je beter maar gewoon vrolijk doen en de mensen om je heen te vriend houden. En zoals ik al zei, vooral bij jongeren is dat het geval, die hebben geen zin in dat ingewikkelde gedoe!
Ook kwamen er wel antwoorden uit de enquete dat ik niet zo vaak moest zeggen dat ik ziek ben, dat bevestigt dit verhaal wel een beetje, haha. Maar dat doe ik om het voor iedereen (ook nieuwe lezers) begrijpelijk te houden. Het is anders niet echt logisch als ik niet studeer op mijn 19e bijvoorbeeld. Mijn leven is totaal anders dan normaal door het ziek zijn, dus soms moet er ik toch soms even bij zetten dat ik ziek ben. Natuurlijk niet iedereen volgt mijn blog al zo lang!
Daarom is het voor mij niet logisch om echt te vertellen hoe het gaat op mijn blog. Niemand wil toch weten hoe slecht het wel niet gaat? En natuurlijk, als het goed gaat dan merken jullie dat vanzelf, haha! Maar hoe denken jullie hier nu over?
Nou ik vind niet dat je niet mag aangeven als je ergens last van hebt, al moet dit inderdaad niet teveel zijn. Bovendien vind ik ook dat je niet elke post hoeft te zeggen dat je ziek bent, maar dat je het wel mag vermelden, want het is een deel van jou. Maarja, het is wel lastig, ik zeg liever ook niet dat ik me niet lekker voel.
Dat blijft lastig, die balans. Mijn moeder en ik zijn allebei chronisch ziek en gaan daar heel verschillend mee om. Hoewel ze niet zeurt, zegt mn moeder het wel duidelijk als ze veel last heeft, om mensen erop attent te maken. Soms irriteert het me omdat ik nooit praat over hoe slecht het soms gaat. Voor mij voelt dat als klagen (hoewel ik ook wel eens mijn ei kwijt wil en voor mijn gevoel is daar geen ruimte voor), voor haar niet. Mijn advies is vooral te doen wat voor jou goed voelt, je bezoekers zullen daar verschillend tegenaan kijken, niks aan te doen! 🙂
Goeie blog Lisanne! Maar je kan het nooit iedereen naar de zin maken. Ik lees je blog omdat ik weet dat je ziek bent, en geïnteresseerd ben hoe jij daar mee omgaat. Als het alleen over mode e.d. ging was ik je blog allang vergeten.
De blog die ik zelf schrijf is een echte zeurblog. Ik ben er dan ook mee begonnen om alle frustratie en irritatie van me af te schrijven zodat ik er andere niet mee lastig hoef te vallen. Maar af en toe een keer zeggen dat het niet goed met je gaat lucht wel heel erg op en is volgens mij ook niets mis mee.
Ik denk datmensen die op je blog komen wel weten dat je ziek bent, het staat ook in het stukje ‘over lisanne’ toch? Dus wat dat betreft hoef je hetniet te noemen. Aan de andere kant kan ik me voorstellen dat het oplucht om het kwijt te kunnen, daarom heb je ook een blog. Het heeft mij nog niet geirriteerd en ik vind het interessant om het allemaal te lezen. Op dit momtn heb ik de griep, met spierpijn, duizelig etc, op n moment dacht ik, zou dit het zijn als je chronisch ziek bent, dat je je altijd zo voelt? Dat lijkt me echt heel demotiverend en verschrikkelijk en dan kan ik me heel goed voorstellen dat je het kwijt wilt en het lijkt me erg moeilijk om positief te blijven…
Ga gewoon door met je updates die je zo nu en dan doet, maar zoek de balans er in 🙂
Ik vind dit érg om te lezen… Ik heb het altijd het fijnst gevonden als mensen gewoon éérlijk zijn over hoe ze zich voelen, hoe kunnen we anders ons gedrag aanpassen aan jouw gevoel? Als jij tegen mij zegt dat je je goed voelt en je gewoon de hele dag vrolijk gedraagt, ga ik ook echt denken dat je geen pijn hebt en doe ik vrolijk mee. Terwijl jij misschien dood op bent en kapot gaat van de pijn… Het is niét zeuren als je zegt dat het ‘niet goed’ gaat met je, ook al heb je een chronische ziekte. Je voélt je dan ook echt niet goed, en ik vind dat je dit ook echt moet zeggen dan. Als ‘t bij jou overkomt als zeuren, mag je tegen mij gerust heel de tijd zeuren. Ik vind het fijn om te weten hoe het écht met je gaat, ik hoef niet te weten dat ‘het goed gaat’ terwijl ik aan je kan zien dat je dood gaat van de pijn… 🙂 Al kan ik het wel begrijpen, dat je ‘t als ‘zeuren’ aanvoelt, omdat het je ‘telkens weer’ zegt, maar dat is – bijvoorbeeld bij mij – bij meerdere mensen zo. Ik heb à ltijd hoofdpijn, ik heb à ltijd last van mijn rug en knieën. Ik zeg ‘t ook niet altijd meer, omdat ik ook ‘t gevoel heb dat mensen dan zoiets hebben van ‘ja ja, praat nou maar over iets anders’ en dan antwoord ik ook gewoon met ‘gewoon moe’ als ze vragen waarom ik zo bleek zie… 🙂 Dikke knuffel!
Moet je nagaan, hoe erg het eigenlijk met deze maatschappij gesteld is, als je voor je gevoel zelfs op jouw eigen digitale plekje niet meer voluit kunt spreken over wat er in jouw hoofd omgaat. Uit angst voor negatieve kritiek zeggen we dan maar gewoon niets meer. Een maskertje opzetten en doen alsof er niets aan de hand is. Zeer herkenbaar. Ik heb hier op mijn blog ook problemen mee gehad. Ik vertelde bijvoorbeeld over mijn zwangerschap, die alles behalve normaal verlopen is. Later kreeg ik te horen dat bepaalde mensen zich mateloos aan me irriteerden. Ik was een aansteller en een hypochonder(!), en moest gewoon niet zeiken. BAM, en daar moet je het dan maar mee doen. Mijn reactie: stop gewoon met het volgen van mijn blog. Het is mijn leven, niet dat van hun. Als ik wil zeggen dat ik een rotdag heb dan moet dat gewoon kunnen, toch.
Echter, naar aanleiding van dit soort opmerkingen ga je vanzelf wel op je woorden letten, je wilt niet dat men je een zeurkous vindt. Erg jammer, want dat houdt dus in dat je niet jezelf kunt/mag zijn. Ik ervaar dit dus precies zo, en baal er van. En nu zeg ik dus ook altijd dat het prima met me gaat, terwijl dit vaak niet zo is. Ik moet hier echt nog een correcte balans in zien te vinden, maar dat komt vanzelf wel goed.
Ik snap je verhaal, maar ik vind wel, dat als iemand oprecht aan je vraagt hoe het met je is, ze ook wel kunnen verwachten dat het niet goed met je gaat. Als ze al een ‘gezellig’ antwoord verwachten vind ik dat ook niet bepaald goed om het zo maar te zeggen. Dan moeten ze het gewoon niet vragen als ze het niet willen horen. Klinkt misschien heel simpel en kort maar zo denk ik er wel over.
Ik lees je blog met veel plezier en ook ik heb gekozen voor de persoonlijke artikeltjes. Dus, dan wil ik dit ook horen 🙂
Heel herkenbaar! In mijn begin stadium van ziek zijn vertelde ik ook aan iedereen eerlijk hoe het met me ging, maar dat willen mensen (vooral op de middelbare) niet horen.
Tegenwoordig zeg ik alleen tegen mijn moeder hoe het werkelijk gaat. En vaak uit gewoonte tegen vrienden en kennissen dat het goed gaat. Er zijn ook een paar mensen die er wat meer van weten en er ook echt in geïnteresseerd zijn en die vertel ik wel als het niet goed gaat met me.
Hoewel ik je dus wel goed begrijp, denk ik wel dat je er af en toe iets over kan/mag schrijven. Het leven is niet altijd rozen geur en maneschijn. En volgens mij zijn er heel veel verschillende manier om zo’n stukje te schrijven; zuur/chagrijnig of met een positieve draai.
Ik begrijp je heel goed, ik zit ook een beetje in hetzelfde schuitje. Als mensen met wie ik niet zo heel dik ben, mij vragen hoe het gaat, dan heb ik ook eigenlijk een soort automatische neiging om gewoon ”goed!” te zeggen, ook als dat niet zo is. Ik wil hen dan niet met mijn ziekigheid opzadelen, want ik wil niet zeuren – net als jij. Maar ik ben het wel met de mensen boven mij eens dat je soms toch het beste gewoon eerlijk kunt zijn, vooral als het gaat om mensen die van je houden en die weten hoe je situatie is. Dat verdienen zij, maar jij ook!
Ja, dit is super herkenbaar. Ik leerde zelfs tijdens mijn therapie dat ik niet meer mocht zeggen dat ik me zo moe voelde, omdat ik dan te veel aandacht naar het vermoeide gevoel trok en me dan nog vermoeider zou voelen. Met alle gevolgen van dien natuurlijk, onder andere dat ik gewoon telkens over mijn grens ging omdat ik me niet meer vermoeid ‘mocht’ voelen. Nog steeds merk ik dat mensen geen zin hebben om met je mee te leven als je zegt dat je je zwaar klote voelt. Omgekeerd heb ik dan ook geen zin meer om naar die mensen te luisteren. De interesse moet van twee kanten komen.
En misschien moet je het zo ook zien met je blog. Bezoekers die klagen dat je wel èrg de nadruk op je ziekte leggen, zijn dezelfde mensen die op een feestje gauw over een ander onderwerp beginnen als jij wilt vertellen over je pijn. Zij willen er niet mee geconfronteerd worden terwijl het voor jou de dagelijkse realiteit is. Als ze je blog niet leuk vinden omdat je ‘te ziek’ bent naar hun smaak, komen ze gewoon niet meer langs. Als jij je blog niet meer leuk vindt omdat je niet ongedwongen kan schrijven, wat dan?
Ik probeerde ook wel eens mijn ziekte minder op de voorgrond te zetten, postte dan eens ‘vanwege mijn ziekte doe ik X en Y’ en kreeg dan reacties van nieuwe lezers als “Oh ben je ziek dan heb ik iets gemist ofzo?????”. Equally annoying.
Ik zeg: schrijf wat er in je omgaat. Je hebt veel lezers die wèl begrip hebben voor je frustraties en klaagzangen. En voor die lezers die er moeite mee hebben dit telkens te lezen moeten maar begrijpen dat jij er dagelijks duizend keer zo veel moeite mee hebt.
Heel herkenbaar, ik zeg ook altijd lachend: gaat goed hoor!
Ik weet sinds twee weken dat ik chronisch ziek ben (iets waar ik al een jaar of 7 mee loop en elke keer weer terug komt maar nu echt te heftig was en gelukkig het nu een naam heeft) Op dit moment is het erg zoeken hoe te handelen en daardoor erg vaak moe niet lekker of helemaal niet moe weinig geslapen en ja ik merk dat ik het nu erg vaak zeg wat dus voor mijn vriend niet leuk is. Ik probeer er op te letten maar als je op de bank ligt met pijn in je buik dan wil je soms ook niks zeggen maar dan vraagt iedereen er automatisch naar en normaal zitten zodat niemand het ziet heb je dan weinig zin in.
Als je zelf er niet heel de tijd de aandacht op vestigd werkt dat voor jezelf ook vaak positiever dus het gaat “goed”
Vroeger zei ik het nooit (en nu ook nog niet echt) als ik (wat meer) moe was of (wat meer) pijn heb. Terwijl mijn ouders dat net willen! Het was niet aangenaam voor hen, dat ik wat minder fijn reageerde of wat meer slechtgezind was zonder dat ze weten waarom. Of waarom ik iets liever niet wou doen.
Nu probeer ik al vaker mijzelf te verklaren, maar dit lukt nog niet altijd zo goed, ik hou het denk ik liever voor mezelf 🙂
Ik snap heel goed dat je het op een gegeven moment maar besloot voor je te houden. Weet je wat het is? Veel dingen zien mensen niet aan de buitenkant. En wil je erkenning, dan lijkt er niets anders op te zitten dan het te benoemen. Mensen zijn helaas veroordelend en beschouwen het al snel als zeuren wanneer iemand het vaak over hetzelfde heeft. Maar aan de andere kant is dat een enorm aspect van jouw leven, wat het belangrijk maakt.
Ik vind zelf dat iemand het ten alel tijden aan moet kunnen geven wanneer hij/zij zich niet goed voelt. Toch snap ik de andere kant ook wel. Mensen voelen zich ongemakkelijk, bezwaard of zelfs schuldig als zij die verhalen horen. Ook begrijpen zij vaak niet wat erachter zit en hoe dat voor de ander moet zijn, om je zo vaak niet goed te voelen.
Daarom denk ik dat het aangeven goed is, maar het kunnen relativeren ook. En daarmee wil ik zeker niet beweren dat jij of iemand anders met een chronische ziekte zeurt, want dat is absoluut niet zo. Maar ik denk wel dat het belangrijk is om, zoals jij juist goed kunt, ook de positieve kanten te blijven zien en benoemen. Ondanks de klachten zijn er ook veel mooie momenten, toch?:)
En mensen die al snel vinden dat iemand zeurt, zouden wel eens wat empatischer op mogen stellen.
Zoals ik al op twitter zei, dit is jouw persoonlijke blog en ook slechte dagen horen bij jou, en dus bij je blog. Natuurlijk moet je daar niet in door slaan door iedere dag te zeggen dat het niet goed gaat, maar eens in de zoveel tijd moet dat toch kunnen?
Ik heb zelf ook een chronische aandoening en bezoek je blog iedere dag. En JUIST omdat ik weet dat jij ook een aandoening hebt. Ik vind het fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die niet het gewone leventje heeft zoals gezonde mensen dat wel hebben. Vind het fijn om te lezen dat er nog iemand voelt wat ik iedere dag voel. Dus wat mij betreft: juist eerlijk zeggen hoe het met je gaat. En wat voor jouw gevoel zeuren is, is voor mij juist herkenning!! Ik zou het juist niet leuk vinden als je niets meer over je gezondheid zou zeggen, want dat hoort nu eenmaal een beetje bij jouw blog, want jouw blog gaat tenslotte over jou!
ik zou het heel moeilijk vinden, je wilt je uiten maar ook niet te zeurderig overkomen.. ik vind dat je het heel goed doet hoor!
Ik heb liever dat mensen dan ‘zeuren’ en dat ze het kwijt kunnen.
Leuke blog, ik lees hem nu voor de 1e keer. Ik herken het ook best wel dat idee dat ik zo zeur. Ik heb zelf nu al ruim een half jaar voor, bij en kaak -holte ontsteking. Dus dat komt erop neer dat ik elke dag veel hoofdpijn heb en erg moe ben. Ik heb gauw het idee dat ik zeur over hoofdpijn. Nou mag ik wel blij zijn dat ik zulke fantastische vriendinnen heb die dat gewoon accepteren. Ik probeer ook zoveel mogelijk vrolijk te doen, en het te lijken alsof ik nergens last van heb. Dit is de eerste keer dat ik jou blog lees, maar zeker niet de laatste keer! Ik ga je blog volgen!!
Lisanne, ik begrijp heel goed wat je bedoeld. Ik vind mezelf ook al snel een zeurpiet als ik het heb over dat ik pijn heb/moe ben of wat dan ook, maar ik ben er ook achtergekomen dat mensen het soms wél fijn vinden om te weten wat er is. Hier in Zweden merk ik echt heel goed dat bepaalde dingen mij nou eenmaal meer energie kosten dan andere (gezonde) mensen en ik laat daarom ook wat vaker dingetjes schieten (feestjes bv) dan de anderen. Een paar dagen geleden had ik het daar over met vriendinnen en toen ik ze vertelde hoe het precies zaten begrepen ze eigenlijk niet waarom ik het niet gewoon verteld had. Ze waren heel erg begripvol.
Maar toch! Wil niet overkomen als een zeur! En verder ben ik gewoon heel koppig en ik wil het me niet laten beperken. Maar soms moeten we maar eens lief voor onszelf zijn denk ik 🙂
ik herken me hier zo hard in! Het is inderdaad niet te doen om altijd maar te zeggen dat het slecht gaat, ik heb ook altijd zoveel schrik om als een zeur over te komen. En dan ga je altijd maar doen alsof het supergaat, met idd een big smile op je gezicht geplakt. Erg eigenlijk, maar ja het is echt moeilijk om met mensen over te praten. Ik moet zeggen dat ik eerlijk gezegd al heel blij zijn dat ze eindelijk de diagnose fibromyalgie op me geplakt hebben, nu weet ik eindelijk na twee jaar wat er aan de hand is. Ik kijk echt geweldig naar je op, ik vind dat je een fantastische blog hebt en leuke stukjes schrijft, echt waar veel respect! ♥