Vaak hoor je over mensen die ware trauma’s hebben opgelopen in hun kindertijd. Seksueel misbruikt, mishandeld, maar ook ouders die gaan scheiden of een grootouder die overleed zou een enorme invloed kunnen hebben. De littekens van toen blijven er de rest van je leven zitten. Maar is het niet zo dat we van alles, hoe klein het ook is, allemaal littekens over houden? Hoe groot is de invloed van je jeugd op de rest van je leven?
Afbeelding via weheartit.com
Hierdoor ben je onzeker
Laatst las ik (in tijdschrift LIS) over onzekerheid. Onzekerheid zou voort komen uit de invloeden die je in je kindertijd meekrijgt. Zo neem je als jong kind alles wat een volwassene zegt aan als de waarheid. Bijvoorbeeld egoïsme wordt afgekeurd, het is niet goed om je te veel op jezelf te focussen, leren we daarvan. Maar ook afwijzingen van ouders voor bijvoorbeeld spelen of ouders die andere dingen te doen hebben laten littekens achter. Zijn wij onzeker door de dingen die we geleerd hebben in onze jeugd?
Hierdoor heb ik fibromyalgie
Ook wordt er vaak gezegd dat fibromyalgie komt door een trauma uit het verleden. Zelf heb ik een perfecte jeugd gehad, letterlijk alles ging goed. Ik heb eigenlijk nooit ergens een probleem mee gehad. Het enige wat niet ‘normaal’ ging was de bevalling, ik lag namelijk in een stuitligging, verkeerd om dus. Nu zijn er mensen die denken dat dat misschien een oorzaak is geweest van de fibromyalgie. Zou dat echt kunnen?
Zelf weet ik echt totaal niet wat ik van bovenstaande dingen moet denken. Heeft je jeugd echt zo’n enorme invloed op je? En zijn het echt zulke kleine dingetjes die het verschil maken? Het zou zomaar kunnen, maar voor mijn gevoel zou het een erg rare beredenering zijn. Ik weet niet hoe het kan, maar op een of andere manier klinkt het voor mij niet logisch. Hoe denk jij hierover? Hoe groot denk je dat jouw jeugd invloed heeft op wat voor mens je nu bent?
Ik denk dat mijn jeugd (en dan reken ik dus vanaf klein tot en met middelbare schooltijd) een heel grote invloed heeft gehad op wie ik nu ben. Maar ik moet daar ook aan toevoegen dat ik bijvoorbeeld de meeste van mijn karaktereigenschappen sowieso zou hebben gehad, al zou ik er wellicht anders mee om kunnen gaan als het allemaal wat gunstiger was gelopen. Zo denk ik bijvoorbeeld ook dat ik vroeg of laat mijn anorexia toch wel had ontwikkelt, zelfs als dingen niet waren gegaan zoals nu het geval was.
Ik denk dat je kindertijd wel invloed op je heeft. Je onthoud zoveel momenten ervan en het heeft zoveel indruk op je..
Fibromyalgie door een trauma uit je verleden? Ik vind dat echt ondtzettende onzin. Ik hou er sowieso niet van als je je hedendaagse problemen terugvoert naar iets wat er in je kindertijd mis is gegaan (uitzonderingen als misbruik daargelaten). We leven nu en daar moet je mee verder.
Er zijn ook mensen die denken dat iedereen wel een zwakke plek heeft. En als je mentaal niet goed in elkaar steekt dat dan dus die zwakke plek ziek wordt. Kortom als je chronisch ziek bent/wordt heb je dat aan jezelf te danken. Ja duhhh…..
Ik heb net gister te horen gekregen dat ik (ook) een chronisch pijnsyndroom heb, maar ik denk echt niet dat dat door mijn jeugd komt. Wat dat betreft was mijn kindertijd echt perfect; lieve ouders, gezellige vakanties/sinterklazen/kerst, ik had niet anders willen hebben. Ze zijn uiteindelijk wel gescheiden, maar toen was ik ook al 18.
Ik geloof hier wel in. Ik had een melkallergie en ben toen op alternatieve wijze behandeld. Via spierspanning kon die vrouw zien/voelen of mijn onderbewustzijn ja of nee bedoelde en toen kwam eruit dat ik doordat ik op mijn vierde een keer bijna het kanaal in was gereden (zonder zwemdiploma), ik behoefte had aan een stukje bescherming en die allergie op ben gaan bouwen en dan kon ze mij behandelen. Het klinkt raar, maar ik heb eergisteren een roomijsje gegeten en geen last gehad.
En een kindje van een vriendin van m’n moeder is ook bij die vrouw geweest, ze kan nog helemaal niet goed lopen en praten voor haar leeftijd en hangt heel veel aan haar moeder. Die vrouw zei toen dat het te maken had met de bevalling, want dat was ook echt heel snel gegaan, en daardoor bleef dat meisje nu aan haar moeder hangen en een beetje achter met ontwikkeling. Ik kan haar website niet 1,2,3 vinden, maar mocht je het interessant vinden, vraag ik het even aan m’n moeder. 🙂
Ik denk ook dat je dingen uit je jeugd meeneemt. Want als je word afgewezen door leeftijdsgenoten omdat je anders bent en dat zo’n 11 jaar lang dan geloof je er uiteindelijk niet meer in dat er ook leeftijdsgenoten zijn die je wel accepteren. Dat vertrouwen moet je terug winnen, en dat gaat langzaam. Je moet er alleen voor open staan om dingen te accepteren. Dat heeft ook tijd nodig. Maar ik ben er van overtuigd dat je je verleden kan accepteren, alleen dat er altijd littekens zullen zijn. Want laten we eerlijk zijn normale littekens kunnen mooi genezen, er netjes uitzien, maar ze verdwijnen nooit.
Ik denk wel dat je jeugd je leven kan beïnvloeden. Ik ben heel erg gepest en daar heb ik nog steeds last van, al word ik al 4 jaar niet meer gepest. Ik denk dat ik daar over een aantal jaar nog steeds wel last van heb. Ik trek het me heel snel aan als mensen iets negatiefs tegen me zeggen of iets zeggen zonder een naam te noemen, dan denk ik ook snel dat het over mij gaat. Ik denk veel te snel dat men me niet leuk genoeg vind omdat ze een keertje kortaf doen bijvoorbeeld. Gelukkig heb ik nu mijn leven meer in eigen hand dan vroeger en helpen de ervaringen die ik nu op doe me zeker om meer mezelf te leren kennen en zijn waardoor ik er minder last van heb.
Dat vind ik niet raar (helaas :p), pesten is echt iets super heftigs, het is uitzonderlijker als dat geen littekens achterlaat
Ik heb dat ook gehad, word nu ook niet meer gepest en ik ga gewoon verder met mijn leven, maar die dingen blijven toch een beetje hangen, zelfs na jaren.
Er zijn dingen die echt wel grote invloed hebben: pesten, (seksueel) misbruik, in de steek gelaten worden. Als je naar een psycholoog gaat, zal die uitgebreid informeren naar wat er voor je 6e gebeurd is, want dat heeft veel invloed op je latere ontwikkeling. Voorbeeld: je bent op zeer jonge leeftijd door je ouders in de steek gelaten, je hebt heel vaak moeten verhuizen maar je voelde je nooit ergens thuis en mensen kwamen keer op keer hun beloften niet na. Dan ga je bepaalde gedachtepatronen ontwikkelen waar je heel ziek van kan worden.
Ik volg nu een speciaal onderwijstraject (in verband met mijn chronische ziekte) en daar heb ik veel verhalen gehoord over bepaalde gebeurtenissen en welke schade dat kan toebrengen, met een bepaalde ziekte of handicap tot gevolg. Ik geloof niet dat het volledig op iets dergelijks terug te voeren is, er zullen absoluut andere dingen meespelen. Maar dat neemt niet weg dat de invloed groot kan zijn.
Heel mooi en diep gaant artikel! Echt heel goed over na gedacht.
Ik vind dat je heel mooi scrhijft, daarom ga ik je volgen op bloglovin! Volg je me terug? hihi
Wat ik zo jammer vind, is dat je het juist niet heel diep uit werkt. Je blijft een beetje hangen bij de vraag. Noemt maar kort wat je er van vindt, dat zou ik graag verder uitgewerkt zien. Heb je een idee wat eventueel wel de oorzaak zou kunnen zijn?
Ik ben van mening dat je jeugd, hoe goed of slecht ook, absoluut invloed heeft op de persoon die je nu bent. Je opvoeding, normen en waarden die je mee krijgt, maar ook omgang met je ouders en anderen in je omgeving maken je tot wie je bent. Natuurlijk ook de dingen die je mee maakt. Van vrolijk tot verdrietige gebeurtenissen en alles er tussenin. Het vormt je en kneedt je en zal in eerste instantie bepalen hoe je op bepaalde situaties reageren zal. Je manier van reageren kan je wel aanpassen, maar je “instinctieve” reactie komt naar mijn idee voort uit dat wat je mee gemaakt hebt etc.
De gebeurtenissen in je jeugd vormen je wel, zelfs als je in je latere jaren die gebeurtenissen niet eens meer voor je kan halen zit het denk ik nog wel in je achterhoofd.
iedereens jeugd was anders, maar ik denk niet dat iemand die een goeie jeugd heeft gehad zo snel kan inzien hoe iemand met een slechte jeugd (Das misschien wel een sterk woord) daardoor gevormd is.
ik ben er van overtuigd dat er dingen die in je jeugd gebeuren je heel je leven met je meedraagt. Maar wanneer heb je een goede of een slechte jeugd gehad?
Onlangs zat ik bij m’n ouders en ik kon er van afleiden dat mijn ouders tegenwoordig helemaal niet weten of doorhebben wat er in of met me speelt. M’n pa stelde me een vraag over iets banaal en ik moest echt goed nadenken alvorens ik kon antwoorden.
Ik kan me niet herinneren of ik bepaalde dingen met hen gedeeld heb of niet. Dat kan het ook zijn natuurlijk. Als je iets meemaakt, of je er met iemand over kan praten of niet. Zo verwerk je namelijk ook dingen toch?
Naar mijn mening is het karakter van de mens een combinatie van nature en nurture, ofwel aangeboren en aangeleerd. Een aantal eigenschappen zitten gewoon in je en kunnen je helpen om te gaan met de dingen die op je pad komen, of het je lastiger maken. Andere dingen, zoals bijvoorbeeld trauma’s, komen door opgedane ervaringen. Maar aan de andere kant kan een negatieve ervaring wel omgezet worden in positiviteit, zoals jij heel mooi laat zien, Lisanne. Je kunt er sterker van worden en ook geloof ik heilig dat je door minder mooie gebeurtenissen, de leuke en fijne momenten in het leven beter kunt zien en meer waardeert. In die zin geloof ik dan ook dat elk dingetje invloed heeft op je leven, maar ook dat er een heleboel keuzes zijn. Je moet deze alleen willen zien.
Dat van Fibromyalgie door de geboorte geloof ik trouwens niet.
Natuurlijk is je jeugd van invloed op wie je nu geworden bent, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat je hier niets aan veranderen kan. En ik denk dat, van hoeverre je jeugd van invloed is, ook te maken heeft hoe jij er als persoon mee omgaat. Als je van nature een positief persoon bent maar iets heel naars hebt meegemaakt, kan het zijn dat je hier nu (bijna) geen gevolgen meer van hebt. Daar en tegen, kijk je negatief aan tegen het leven, zal je er meer last van hebben. Ik denk ook dat depressieve mensen geboren zijn met een negatief gevoel en dat dit versterkt word door de dingen die je meemaakt.
Dat fibromyalgie zou komen door een trauma uit je jeugd geloof ik niet, maar er zijn vast dingen uit je jeugd die je maken zoals je bent!
Jeugd heeft zeker invloed op je, maar wat je in je volwassentijd doet toch ook? 🙂
het heeft zeker invloed! Ik ben heel veel verhuisd vroeger en op de basisschool ook wel gepest. Dit alles heeft zich opgekropt in mij en heeft voor heel wat psychische problemen gezorgd. Gelukkig ben ik er nu achter wat de oorzaak is en heb ik er aan kunnen werken 😀
Natuurlijk neem je dingen mee vanuit je jeugd, maar vind het flinke onzin dat je een beperking als fybro aan je jeugd overhoud… dan houd het in als je dus in therapie gaat en alles uit het verleden kan loslaten je weer gezond bent! Nou zo werkt het echt niet. Zelf heb ik ME chronische vermoeidheid syndroom, en ze hebben alles uitgeplozen van me jeugd… En vele therapieën gehad, nou ik heb het nog altijd.
Maar er zijn zeker dingen die heel veel invloed hebben op je leven zoals: pesten, misbruik enz…
Ik denk vooral dat de invloed van je vroege jeugd belangrijk is, zoals of je ouders je wel geknuffeld hebben toen je 2 was, dat soort dingen. Als je ouder bent kun je dingen toch wat meer relativeren.
Ik weet zeker dat mijn jeugd mij wel heel erg heeft gevormt! En ook bij mijn broers en zussen merk ik het heel erg, misschien nog wel meer..
Wij hebben namelijk een hele hectise jeugd gehad. Met heeeeel veel problemen, onrust, stress, onveiligheid, haat, etc. En bij ons allemaal heeft het zijn sporen wel degelijk na gelaten, wel reageert iedereen er anders op.. Ik denk afhankelijk van wel/geen aanleg voor bepaalde stoornissen, en afhankleijk van specifieke ervaringen per kind en bijvoorbeeld plaats in het gezin.
Veel van mijn huidige problemen zijn denk ik te verklaren door mijn jeugd. Ookal probeer ik het op te lossen door juist tegenovergesteld gedrg te gaan vertonen dan dat wat ik eigenlijk ben. Maar eigenlijk speel ik dan dus toneel, wat goed werkt hoor. Alleen met relaties is het lastig, je kan immers niet altijd toneel spelen.
Uit ervaring weet ik dat je jeugd jarenlange nasleep kan hebben, als er nare dingen gebeurd zijn. En over sommige dingen kom je misschien wel nooit heen, hoewel je er misschien wel mee leert leven.
Er zijn mensen die dingen in hun jeugd hebben meegemaakt en die jarenlange therapie nodig hebben. En dat is niet erg, voor therapie hoef je je niet te schamen, maar het laat wel zien hoe groot de impact van gebeurtenissen kunnen zijn.