Acceptatie, volgens mij is het een ontzettend moeilijk iets, voor ons allemaal. Ik denk dat we allemaal in ons leven wel iets gaan meemaken wat we op het eerste gezicht niet kunnen (en niet willen) accepteren. Voor de een is het misschien moeten leven zonder een dierbare, voor de ander is het moeten leven met een andere gezondheid dan iedereen. En natuurlijk zijn er nog veel meer dingen waarvan het zou kunnen dat je moeite hebt met het accepteren. Ik krijg in elk geval veel vragen over dit onderwerp, op welke manier ik het gedaan heb, vandaar dat ik dit artikel erover schrijf!
‘Je hebt je gebreken geaccepteerd?’ Welk gebrek?
Bij mij gaat het natuurlijk om mijn gezondheid die ik heb moeten accepteren. Maar allereerst wil ik zeggen dat het woord gebreken hier niet helemaal bij hoort, ik zie mijn ‘gebrekkige’ gezondheid niet als een gebrek. Daar kom ik later nog wel op terug, maar ik gebruik dit woord omdat het natuurlijk niet perse om gezondheid hoeft te gaan, maar dat het ook om andere dingen kan gaan. Het gaat om alles wat je niet kan accepteren en waarbij je je benadeeld voelt.
We hebben of krijgen allemaal wel iets
Als je sukkelt met je gezondheid, of er is iets anders ergs veranderd in je leven, dan voel je je een ongelooflijke pechvogel. Misschien ben je dat ook wel, als er nare dingen gebeuren is dat natuurlijk gewoon ontzettend rot. Daar kun je niet omheen! Maar om je heen zie je nog veel meer pechvogels. De een verliest zijn ouders op een jonge leeftijd, de ander krijgt een levensbedreigende ziekte, een ander wordt niet goed behandeld door de partner en weer iemand anders wordt beschuldigd van een erge misdaad die hij niet heeft begaan. Je kan zo veel bedenken, zo veel shit dat in een mensenleven kan gebeuren waarop je geen (of wel) invloed hebt.
Zelf ben ik ook veel bezig geweest met het gevoel dat ik het niet eerlijk vond. Waarom heb ik dit, en niet iemand anders? En ook heel erg veel andere meiden, die ook fibromyalgie hebben, die er zo veel beter aan toe zijn dan ik. Ook niet eerlijk! Zij kunnen sporten, studeren, auto rijden, dingen met vrienden doen en ga zo maar door.
Het een is niet beter dan het ander
Wat ik nu altijd denk: het een is niet beter dan het ander. Ik ben niet minder waard dan iemand die meer kan dan ik. En iemand anders kan misschien meer, maar het is anders. Iedereen is anders, iedereen is compleet verschillend. Hun gezondheid is niet beter dan die van mij, hun gezondheid is anders dan die van mij.
En wie weet worden zij volgend jaar nog veel veel zieker, of krijgen ze op een ander gebied nog veel meer pech. Dat weet je niet. Ook niet met mensen die altijd de wind mee lijken te hebben. Ook die mensen krijgen het nog wel op hun dak, iedereen maakt in zijn of haar leven vervelende dingen mee!
Het antwoord, hoe ik mijn gebreken geaccepteerd heb;
Ik heb mijn gebreken niet geaccepteerd, ik ben gaan inzien dat mijn gebreken niet perse gebreken zijn. Ik heb geaccepteerd dat ik anders ben, en dat is oke. Want iedereen is anders!
Uiteraard besef ik dat dit slechts een klein onderdeel is van het acceptatie proces, maar dit inzicht heeft mij onwijs veel geholpen. Ik had al zo veel stappen doorlopen als het gaat om acceptatie, maar deze stap kwam wat later. En het blijft natuurlijk ontzettend rot als ik heel veel pijn heb en dingen niet kan, maar dit verzacht de pijn wel. En misschien is deze denkwijze er wel een uit mijn droomwereldje, maar het helpt me wel. En ik hoop dat ik andere mensen er ook mee kan helpen!
Jullie zijn mijn lezers, en ik weet dat heel erg veel van jullie ook al nare dingen hebben meegemaakt of problemen hebben (gehad) met jullie gezondheid. Daarom wil ik aan jullie vragen: wat heeft jou geholpen bij het accepteren van deze dingen?
Heel mooi geschreven Lisanne!
Mooi geschreven meid! Ik hen sinds een paar maanden ook iets waar ik mee moet leven, wat enorm pijnlijk is voor een vrouw(mentaal). Het is niet altijd even makkelijk, maar we komen er wel!
Wat een mooi artikel Lisanne! Ik hoop dt ik het ook ga inzien dat het niet persee een gebrek is.. Ik vind het nog steeds heel erg moeilijk
Heel mooi verwoord!
Mooi geschreven, tja acceptatie, dat vind ik nog steeds moeilijk. Ik ben 27 en mama van 2 kinderen, ik wil werken, ik wil ook eindeloze energie hebben en niet telkens pijn moeten hebben en noem maar op. Ik heb het inmiddels geaccepteerd en dat is moeilijk want er zijn nog genoeg dagen dat ik het niet volledig accepteer.
Heel mooi geschreven!
Ik heb het ook geaccepteerd, maar ik weet niet goed hoe. Het kostte me wel wat moeite, maar nu denk ik hetzelfde erover als jij.
Daarbij horen mensen mij leuk te vinden om wie ik ben en niet om wat ik doe. Het heeft me een hoop vrienden gekost, maar nu heb ik eindelijk echte vrienden om me heen die het helemaal niet erg vinden als ik met een dekentje onder de bank lig als zij komen en dat ik niet mee kan feesten enzo.
Het enige wanneer ik het nog niet goed kan accepteren is nu mijn vriend en ik het wel eens over trouwen hebben en ik niet alles op 1 dag kan doen. De dag zoals ik hem vroeger altijd voor me zag, moet nu ineens helemaal anders worden. En dat vind ik nog wel moeilijk, vooral ook voor mijn vriend.
Erg mooi stuk! En je hebt gelijk: het gras lijkt misschien groener aan de overkant, maar iedereen heeft zo zijn dingen. Ik heb jarenlang gedacht dat ik niet goed genoeg was in de dingen die ik deed of dat ik het niet waard was om bevriend mee te zijn. Inmiddels gaat dat steeds een stukje beter; ik heb een lieve familie om me heen, heb een leuke vriendenkring op kunnen bouwen en ook dingen als mijn blog en de leuke reacties die ik daar krijg laten me inzien dat ik het ook best waard ben om er te zijn.
Mooi artikel heb je geschreven!
Ik ben het helemaal met je eens. Zelf ben ik al heel mijn leven lichamelijk beperkt en sinds een paar jaar heb ik heel veel pijn en ben ik heel snel moe. Helaas kunnen artsen tot op de dag van vandaag geen diagnose stellen, ze snappen er helemaal niks van.
Door dat alles ben ik heel erg in de knoop met mezelf gekomen, ik zat ook net op het VMBO en ging de puberteit in. Ik vond het vreselijk om te zien dat heel veel andere jongeren andere dingen deden dan dat ik kon. Maar langzaam aan ben ik gaan beseffen dat hun andere problemen hebben.
Ik vind dat je heel inspirerend schrijft. Je bent echt wel bezig om jongeren met een beperking/ziekte een hart onder de riem te steken. Hoop dat je daar nog lang mee door gaat.
Super mooi geschreven!
Voor mij was het vooral dat ik door het weten dat ik fibromyalgie heb, ineens rust vond. Ik stopte met school enzovoort (wat ik nog wel hoop op te pakken) en ineens kon ik genieten van hele kleine dingetjes: het wandelen met onze jonge hond, een goed boek en de bloesem aan de bomen. Daarnaast kreeg ik de kans om dingen over mezelf te leren en dat vond ik ook heel bijzonder. Dus ja, er zijn heel veel nare dingen maar iets wat voor mij helpt bij het accepteren is kijken naar wat het me gebracht heeft en hoe het me sterker maakt.
Wat een mooi stuk, heel mooi geschreven!
Hmm… ik denk eigenlijk dat je er gewoon mee leert leven. Je kunt immers niet anders. Maar ik probeer wel positief te blijven!
Hier sluit ik me bij aan. Ik denk dat het echt accepteren van een chronische ziekte (of iets anders naars) niet bestaat. Bij mezelf zie ik dat er periodes zijn dat ik er vrede mee heb, dan kan ik makkelijk zeggen dat ik het oké vind en geaccepteerd heb, maar later komen er dan ook weer periodes dat ik er meer of veel moeite mee heb en het helemaal niet oke voelt om ziek te zijn.
Twee dingen die mij erg geholpen hebben om het leven met een chronische ziekte beter te maken zijn:
1) mijn leven zo inrichten dat de ziekte er een plek in kan hebben (heb dus mijn plannen/dromen/doelen en dagelijkse bezigheden aangepast zodat ze makkelijker haalbaar zijn met ziekte)
2) beseffen dat negatieve emoties rondom die ziekte steeds weer terug zullen komen en ze op het moment dat ze zich aandienen ze ook mogen voelen (en me dus geen aansteller voelen of denken: alweer, ik heb er al zoveel verdriet om gehad, dat is nu toch wel over etc).
Dat heb je mooi omschreven, Rosa!
Het hele accepteren is eigenlijk nooit 100% voltooid doordat je beperkingen vaak weer veranderen (dat is in elk geval bij veel aandoeningen zo) en er natuurlijk steeds weer andere dingen op je pad komen waarmee je moet leren dealen (de wereld is toch echt ingericht op een gemiddelde mens en dat merk je elke keer weer)
De twee punten die je noemt vind ik erg mooi 🙂 Denk dat dat bij mij inderdaad ook onderdeel is geweest, mooi omschreven!
Bedankt voor je complimenten! Leuk om te lezen dat je het herkent.
En inderdaad, die veranderingen en aanpassingen die steeds terug komen, dat herken ik ook als dingen die steeds opnieuw weer voor teleurstelling, frustratie etc kunnen zorgen.
Ik heb geen fibromyalgie maar ik begrijp wel wat je doormaakt. Bij mij had ik een tijdje extreme pijn maar mijn drukke baan hield me op de been. Op een dag kon ik niet meer staan, 1 been was gevoelloos en moest ik in een rolstoel en lag ik een hele tijd in het ziekenhuis. Ik hoorde daar dat ik ernstig ziek was (het zou in mn hersenstam en alles zitten, bleek later niet zo) en ik was zo boos en verdrietig!
Nu nog accepteer ik het niet hoor, wat er allemaal is gebeurd, dat is ook wel te lezen aan mijn blogs en ik kom er ook eerlijk voor uit dat ik het gewoon kut vind. soms zijn dingen niet te accepteren, ik heb 4 weken een kuur gehad die niet aansloeg en alles kapot heeft gemaakt vanbinnen. nu moet ik 6 weken herstellen. Daar kan ik zo boos om worden. Gelukkig is mijn vriend zo goed, lief, doet een stapje extra in het huishouden, is helemaal kapot in het weekend 🙁 en zegt; “schat je bent altijd mooi, ookal vallen je haartjes eraf”. Dat laat mij accepteren!
Juist als je zo in een achtbaan met gevoelens en steeds weer nieuwe dingen zit denk ik dat het wel heel erg moeilijk is om iets te accepteren.
Ik hoop dat je je gauw weer beter mag voelen, Nem 🙂 Ik ga nu eventjes je blog lezen! Super fijn dat je zo’n lieve vriend hebt, de mensen om je heen kunnen je ook een beetje helpen om het beter te accepteren 🙂
Accepteren van dat soort dingen lijkt me heel lastig. Maar aan de andere kant, je afvragen waarom jíj heeft geen nut. Je komt er niet verder mee en het kost alleen maar energie, dus wat dat betreft heb je meer aan ‘vechten’ dan aan je ertegen verzetten. Daar heb je niets aan, want het is toch al gebeurd. Goed artikel!
Wat mooi geschreven meid, k sluit me er dan ook helemaal bij aan. Wij zijn nou eenmaal anders en dat staat ons leuk 😉
Haha, wij zijn zó leuk <3
Mooi geschreven! Ik ben zelf nog bezig met het accepteren van mijn slechtere gezondheid (al is het gelukkig als het goed is niet een permanent iets).
Wat een mooi artikel!
Ik vind het knap hoe jij je zo sterk weet te houden en zo positief in het leven staat. Je bent daarmee denk ik echt een voorbeeld voor andere mensen; je bent erg inspirerend!
Interessant perspectief. Mijn grootste struikelblok is dat ik nog altijd duizend-en-een dingen super graag wil doen, en met mijn energieniveau er drie moet uitzoeken. Soms maakt dat me boos, soms verdrietig, en soms heb ik er vrede mee. Hoe langer ik ziek ben, en hoe minder ik gepusht word om bepaalde dingen te ‘moeten’ (school en werk, voornamelijk), hoe meer vrede ik ermee heb. En dan blijk ik ineens best interessante dingen te kunnen doen met mijn dag. 🙂 Nog altijd is het frustrerend dat alles bij mij in een rustiger tempo moet, maar hopelijk leer ik daar ook mee om te gaan.
Ik wilde ook reageren op dit artikel maar dat is niet nodig, ik had precies willen schrijven wat jij hebt geschreven Lydia. Het is en blijft moeilijk maar we komen er wel met alle verstandige keuzes die we elke dag weer moeten maken! Liefs Anna
Mooi geschreven♥
goed artikel!
Bewonderenswaardig artikel! Ik heb je een tijdje gevolgd toen je denk ik een jaar of 2 jonger was en toen viel het me op dat je een enorme dosis levenswijsheid en kracht bezit.
Ik heb zelf geen lichamelijk probleem, maar heb heel veel geleden door mijn biologische ouders die zelf nog met teveel onverwerkte problemen rondlopen (liepen?.. ik heb met beide geen contact meer) wat een hele grote stempel op mijn jeugd heeft achtergelaten.
Wat mij het beste heeft geholpen komt redelijk overeen met wat je zelf zegt. Stoppen met mijn leven vergelijken met dat van anderen en bedenken dat iedereen zijn “fair share of shit in life” krijgt. Loslaten en accepteren wat je niet kan veranderen. Als je toestaat kunnen tegenslagen en moeilijke momenten je een waardevolle les leren. Vooruit kijken en kijken naar wat nog allemaal wel kan en wel goed gaat.
Interessante blog!
Wat een super goed en mooi stukje! Ik vind het moeilijk om te zeggen dat ik het écht accepteer, wat ik heb. Maar het gaat al wel steeds beter. En ik ben er ook achter dat er genoeg dingen zijn die ik wel kan doen en daarmee mijn leven dan ook absoluut niet zinloos is. Iets wat ik eerst wel dacht en vond. Eigenlijk ben ik er niet al te bewust mee bezig dat ik de boel zoals het is moet accepteren, maar meer bezig met de dingen die ik wel kan doen en daardoor ervaar ik een heel leuk leven.
Lieve Lisanne,
Wat goed geschreven, ik ben echt super trots op je! Je mag hartstikke trots zijn op jezelf.
Iedereen heeft inderdaad wel iets, maar bij de één is het kruisje nét iets groter dan bij de ander. Ik denk altijd maar zo “er is vast nog iemand die het veel erger heeft dan ik..”
Je bent een toppertje!
Mooi artikel!
Ik zit even te bedenken hoe ik het heb geaccepteerd. Volgens mij was de eerste stap het erkennen van mijn beperking en er niet meer tegen vechten, maar er mee leren omgaan. En vervolgens kijken naar de dingen die ik wel kan. En vooral genieten van dingen, groot, maar vooral ook klein.
Verder sluit ik me helemaal bij Rosa aan! Zo zal ik binnenkort voor het eerst in een rolstoel moeten stappen omdat ik naar Disneyland ga. Hoewel ik nu alleen nog het positieve aan de reis zie, denk ik dat dit uiteindelijk toch wel weer even confronterend zal zijn. Maar genieten zal ik!
Heel goed en positief artikel!
Heel mooi artikel! Ik denk dat (voor mij) zoiets als acceptatie niet echt bestaat. Soms heb ik (tijdelijk) vrede met iets, een tijdje later maak ik me er weer kwaad in. Weten dat ik er toch niets aan kan veranderen is voor het grootste gedeelte van acceptatie.
Ik probeer altijd bewust keuzes te maken en die te accepteren. Mijn beperking als geheel accepteren lukt me (nog) niet. Het zal wel steeds beter gaan. 🙂
Wauw, dit is echt een eyeopener voor me! Afgelopen tijd heb ik veel voor mijn kiezen gehad, wat mij de rest van mijn leven zal achtervolgen. Ik kwam na dat slechte nieuws in een enorme dip, maar je hebt zo gelijk! Iedereen heeft wel iets, het gras is niet altijd groener. En ik ga weer leuke dingen doen! Juist nu ik het nog kan moet ik er van genieten!
Bedankt!
Wat voor mij heeft geholpen is elke dag heel bewust te kiezen voor wat ik zelf wil, wat mijn leven de moeite maakt. Ik weiger een product te zijn van het verleden, een marionet van dokters met een zwembad of speelbal van heilige huisjes. Het is geen droomwereld, maar soms knokken, maar toch voelt het juist en minder zinloos. En verder zie k wel waar ik uitkom 🙂
Mooi artikel! 🙂