Mag ik even heel eerlijk zijn? Ja, dat mag, want ik schrijf dit lekker op mijn eigen blog. Ik voel me een beetje verdwaald. Ik heb geen idee waar ik heen ga en hoe mijn toekomst eruit ziet. Gewoon totaal niet.
Onzeker leven
Ondanks dat ik al tien jaar een heel onzeker leven leef vanwege mijn gezondheid, heb ik nooit zo dat gevoel gehad. Natuurlijk voelde ik me op de middelbare school weleens verloren omdat ik niet wist hoe ik terecht ging komen, maar volgens mij zijn dat normale gedachten voor een tiener. Ook een niet-zieke tiener heeft wel zulke gedachten, toch? Bovendien zat ik veilig bij mijn ouders thuis en daar zat ik goed.
Eigenlijk heb ik maar weinig zekerheden op het moment. Niemand om voor me te zorgen als mijn ouders dat niet meer kunnen en geen idee of ik het in de toekomst financieel altijd ga kunnen redden (nu wel, gelukkig). En natuurlijk mijn gezondheid: Word ik ooit beter? Word ik nog zieker? Ben ik er überhaupt over vijf jaar nog wel? En over tien? En wat als ik niet beter word?
Die onzekerheid van mijn gezondheid die ken ik inmiddels wel. Die is er. Gaat waarschijnlijk de rest van mijn leven niet meer weg, want ook als ik beter lijk te zijn kan het terug komen.
Maar er is natuurlijk wel een stukje zekerheid weg gevallen. Ik ben gewend om samen te zijn met een hoogopgeleid persoon met een vaste baan, dat geeft een zeker gevoel, juist als je ziek bent (en geen budget diagnose hebt, hehe). Je wil gewoon de zorg kunnen krijgen die je nodig hebt. En natuurlijk gewoon een maatje, altijd iemand die je kan helpen, waar je mee kan praten, die er altijd is, in voor- en tegenspoed bla bla bla.
Doordat dat er niet meer is voel ik me ook alsof de kans klein is dat dat nog gaat komen. En als ik opknap en iemand tegenkom, wat zal diegene dan doen als ik weer zieker word? Hetzelfde als wat Tim deed? Dat zal je nooit zeker weten. Daar dacht ik voorheen eigenlijk weinig over na, nu voel ik me er onzeker over.
Zekerheid
Tegelijkertijd heb ik ook zekerheden. Naast dat ik familie heb die er altijd voor me zal zijn, natuurlijk.
Maar waar ik nog meer zeker van ben is dat ik altijd mezelf zal blijven. Ik blijf altijd Lisanne. En er zijn een aantal (voor mij) fijne eigenschappen die ik niet zomaar kwijtraak.
Dingen als veerkracht, optimisme en hoop zullen altijd bij mij horen. Misschien niet altijd op de voorgrond (ook ik heb weleens een dipje), maar ik heb er vertrouwen in dat deze gewoon bij mij zullen blijven.
‘Trust that an ending is followed by a beginning’
Ik kwam deze afbeelding tegen op Pinterest. Ik geloof daar wel in!
Waar ga ik heen?
Waar ik eerst nog een mooi beeld had van hoe mijn toekomst eruit ging zien, ongeacht of ik ziek zou blijven, heb ik nu geen flauw idee meer. Eerst dacht ik aan ons huis, daarna kinderen en een ander huis, en een man die voor me zorgt in voor- en tegenspoed (en ik voor hem) samen met een stabiel inkomen en nouja… gewoon iemand die je altijd kan opvrolijken. Dat is natuurlijk verdrietig, maar ook niet echt praktisch.
En nu?
Voor nu ga ik vooral veel naar bed. Blijf ik thuis. En kruip ik achter mijn computer om blogposts te typen, dat ook.
Maar waar ik verder nog ga komen? Ik denk dat het nu écht allemaal veel gaat afhangen van mijn behandeling.
Ik merk dat ik veel meer verdrietig ben wanneer de behandeling me teleurstelt. En ik ook banger ben dat hij niet gaat werken. Maarreh… no pressure hoor dokter, slechts mijn leven hangt van uw werk af!
Geen flauw idee waar ik heen ga of waar ik naartoe werk. Ja, ik voel me een beetje verdwaald.
Tsja… dit verhaal wordt vervolgd! Blijf vooral mijn blog volgen als je wil weten hoe dit verhaal afloopt, haha. Ik ben in elk geval erg benieuwd hoe het met me zal gaan over vijf of tien jaar! Of over een jaar. Heb jij je ook weleens een beetje verdwaald gevoeld?
Ah zo begrijpelijk! Het is ook zo gek als er ineens een zekerheid wegvalt! Mooi geschreven zoals altijd!
Aaah lieve Lisanne toch. Ik snap heel goed dat je dat verdwaalde gevoel hebt. Het is ook niet iets waar je zomaar even overheen stapt. Dat heeft tijd nodig en daar horen gevoelens als deze bij. Wat ik knap van je vind, is dat je toch een positieve draai eraan probeert te geven. Ik geef vanaf hier gewoon even een dikke knuffel!
Ik snap het wel, maar je vind je padje wel terug! Geef alles gewoon de tijd om te kunnen verwerken!
Prachtig geschreven Lisanne! Je bent zo’n krachtig persoon!
Wat eerlijk en prachtig geschreven! Ik vind het zo knap dat je altijd positief probeert te blijven, ondanks alles.
Heel begrijpelijke gevoelens. Ik denk dat ik het al veel eerder had gehad dan jij nu. Iedereen is denk ik weleens onzeker over de toekomst, maar voor veel mensen zijn er gewoon goede kansen. Als die goede kansen wegvallen door gezondheid lijkt me dat zo erg. Ik heb bewondering voor je optimisme!
Ik vind het meer dan normaal dat je nu even verdwaald bent. De afgelopen tijd is er veel veranderd in je leven!
Dat laat ook zien dat het leven niet te voorspellen is, dat we allemaal dromen hebben maar niet weten of dat ooit realiteit wordt of niet.
Het leven bestaat uit zoveel paden, dat je Hoe dan ook op het goede pad terecht zal komen. Misschien niet vandaag of morgen, maar wel overmorgen.
Hou vol!
Ik voel me regelmatig verdwaald. Omdat ik niet weet wat mijn gezondheid gaat doen en eigenlijk heel afhankelijk ben van mijn ouders en mijn vriend. Dat is moeilijk want ik wou juist altijd graag heel zelfstandig zijn 🙁 ik snap heel goed dat doordat tim weg is gegaan je nu helemaal geen zekerheid meer hebt. Veel sterkte! Het komt vast allemaal goed 🙂 even volhouden.
Ik snap je gevoel.. zoals een aantal anderen ook al hebben gezegd: het heeft tijd nodig. Het is een enge situatie, maar als er zich een probleem voordoet vind jij altijd wel weer een oplossing. Dikke knuffel!
Getsie Lisanne, ik begrijp heel goed dat je je zo voelt. Als gezond mens heb ik al vaak de gedachte ‘waar gaat dit heen?’ En als je dan ook nog je maatje en je eigen woning hebt in moeten leveren, dan zijn dit soort gedachten niet meer dan logisch lijkt me. Ik heb er vertrouwen in dat de wetenschap een middel vindt dat jouw leven beter maakt… Als ze daar nou even mee op zouden schieten zou fijn zijn! Heb je nog hoop/vertrouwen in de bijtjes :)?
Zo begrijpelijk en zo mooi verwoord. Ik hoop dat je je snel weer fijner voelt en je weer veel vertrouwen in de toekomst mag hebben.
Oh meis toch… Zo verdrietig en zo begrijpelijk de onzekerheden die je nu hebt. Mooi (niet verkeerd opvatten hoor) hoe je erover schrijft en dit met ons wilt delen. Is ook goed denk ik, om het van je af te schrijven en er niet voor weg te lopen. Ik hoop dat het over een poosje allemaal wat minder onzeker voor je gaat voelen. Onzeker zal het altijd blijven als je ziek bent, dat besef je zelf maar al te goed, maar nu in ene zo’n andere zekerheid wegvalt is het wel even zwaar. Hou vol, hè? Heel veel liefs. X
Ach, dat klinkt wel heel verdrietig maar ik snap het ook wel. Als je al zo lang ziek bent en van de ene in de andere diagnose en behandeling valt, daar wordt niemand erg vrolijk van. Als dan ook je relatie over is, lijkt het ineens allemaal uitzichtloos. Gelukkig zie jij ook vaak weer lichtpuntjes, die anderen niet zien, dat vind ik knap. Hou je daar maar aan vast.
Ik snap het helemaal hoor! Balen dat je je vervelend voelt, maar beter voelen dan het wegstoppen! Ik ken het gevoel ook (heel goed, geloof me… met dank aan mijn Borderline en wat minder fijne gebeurtenissen..). Maar ik weet denk ik ook als geen ander dat het voorbij gaat. Dat het rotgevoel minder wordt en dat je weer meer lichtpuntjes gaat zien!
Ahh Lisanne, heel normaal toch dat je het nu even niet meer weet! Er is pas een groot stuk van je zekerheid voor de toekomst weggevallen, dat lijkt me ontzettend zwaar maar hey, het komt wel weer goed :). Ik duim met je mee dat je gezondheid erop vooruitgaat, dat zal vast al veel zekerheid creëren! En alles heeft tijd nodig natuurlijk! X
Goed dat je dit opschrijft, dat lucht misschien ook wat op! Ik snap wel dat je nu een beetje de draad kwijt bent, dat je vriend weg is, is ook heftig en een gote verandering. Ik denk dat je het rustig aan moet kijken, waarschijnlijk rollen dingen vanzelf weer op hun plek. Komt er weer een lieve man in jouw leven, slaat de behandeling aan (we duimen allemaal mee!) en zul je zien dat alles goedkomt! Hoop blijven houden hoor!
Wat een mooie en eerlijke blogpost. Ik kan je gevoel begrijpen, althans, dat denk ik. Ik ben zelf niet ziek. Wat overigens goed mogelijk is, is dat dit gevoel onderdeel is van het rouwproces na je relatie. En dáár kom je in elk geval een keertje overheen!
Succes!
heel begrijpelijk, ook gezonde mensen voelen zich verdwaald na het verbreken van een serieuze relatie! Het komt wel goed met jou, dat weet ik zeker. Veel sterkte!
Heel begrijpelijk, maar daarom niet minder vervelend. Het kost een hoop tijd allemaal, maar je komt er wel, echt.
Veel sterkte.
Lieve Lisanne,
Ik ken dit gevoel heel goed. Ik heb nooit een relatie gehad en ik ben bang om alleen te blijven. Ik woon nu wel weer op mezelf, maar dat gaat erg moeizaam, om nog niet te spreken van de eenzaamheid! Ik vraag me vaak af hoe lang ik dit nog volhoud, of ik straks nog wel voor mezelf kan zorgen. Af en toe steken ook financiële zorgen de kop op. Het gaat nu prima, maar wat zal de toekomst brengen? Elke nieuwe regering kan mijn lot doen keren. Mijn ouders willen mij best financieel steunen als dat nodig is, alleen vind ik dat al helemaal geen fijn idee. Waar ik het de laatste tijd vooral moeite mee heb is dat ik geen goede diagnose heb. De dysthyme stoornis bestaat nog steeds, er zijn alleen steeds meer (lichamelijke) klachten bijgekomen. Misschien is de depressie wel slechts een onderdeel van iets anders. Zolang ik niet weet waar de klachten vandaan komen voel ik me nog meer alleen en vaak niet serieus genomen. Nou ja, ik kan er wel een heel verhaal van maken, maar je snapt het vast al wel. Je bent niet alleen in dit gevoel. En gelukkig heb je familie die jou, ook bij dit soort gevoelens, kan steunen. Sterkte! En blijf vooral nieuwsgierig naar de toekomst. Zolang je meer nieuwsgierig bent dan bang of verdrietig, zit je goed.
Ik kan heel goed geloven dat je je verdwaald voelt… Ik zou me zelf al heel erg verdwaald voelen als mijn vriend en ik uit elkaar zouden gaan na bijna 5 jaar, maar als je dan nog eens ziek bent lijkt het me nog veel moeilijker… Ik wil je heel veel sterkte wensen! Uiteindelijk zal het allemaal wel goedkomen, maar dat maakt het nu natuurlijk niet minder moeilijk…
Lieve Lisanne, wat ellendig dat je zo in onzekerheid moet leven en het soms moeilijk is om hierin lichtpuntjes te zien. Probeer hetgeen wat je tegemoet komt met openheid te ontvangen en hopelijk vind je snel weer het pad wat je zou willen bewandelen. Knuffel!
Heel erg begrijpelijk dat je zulke gevoelens hebt, ik denk dat het zelfs raar zou zijn als je die niet had. Het zou natuurlijk fijn zijn als je ze niet had, maar het is een soort verwerkingsproces, denk ik dan, ik ben natuurlijk alles behalve een expert haha. Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen en ik hoop van harte dat je onzekere gevoelens verdwijnen!
Mooi geschreven en ook goed dat je dit even van je af schrijft. Daar is je blog ook voor. Ik snap heel goed dat je verdwaald bent. Er is in één klap zoveel veranderd. En het is oké als je daar aan toegeeft. Sterkte!
Niet fijn om te lezen maar wel heel begrijpelijk! Het is oké om je niet altijd oké te voelen (hehe) en jou kennende knok je jezelf daar ook weer doorheen!
Je hebt het mooi verwoord en ik kan me goed voorstellen dat je je zo voelt. En toch zie ik nog steeds je optimisme in je blogpost. Ik heb zo veel bewondering voor jou en ik hoop heel erg dat je over 5 jaar (of 1 jaar of 10 jaar) alsnog de dingen die je graag wil waar kunt maken!
Stoer dat je dit eerlijk geschreven hebt…. Ik kan je met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid ( heerlijke uitspraak ) zeggen dat er over een tijdje weer meer zekerheden zullen zijn in je leven. Drie jaar geleden eindigde mijn sprookjes relatie plotsklaps, ‘hij kon de Lyme niet meer aan’. Ik dacht dat ik voorgoed verslagen was en het voelde alsof mijn hele levensgeluk afhing van of ik nog wel beter zou worden nu de liefde van mijn leven weg was gegaan. Drie jaar verder, helaas nog steeds ziek ( hmmm lekker bemoedigend haha) maar stronger than ever. Serieus. En natuurlijk leven met Lyme blijft onzeker maar belanden in de goot zul je niet. Sterkte!!!!!! En ik vind je een topper!!!
Wat verdrietig dat je je nu zo voelt. Ik kan het me voorstellen dat er nu zoveel zekerheid voor je is weggevallen.. Maar weet dat verdriet slijt en je bent zó positief altijd dat je er nu zeker ook bovenop komt!
Ach meisje toch, wat heb ik het met je van doen. Je allerbeste vriend en maatje weg, zo maar uit je leven vertrokken. De bodem onder je (toch al moeilijke) bestaan weggeslagen. Dit was je zo NIET gegund. Denk aan je x.
Wauw, heel erg herkenbaar. Een jaar geleden liep geheel onverwachts totaal vast in mijn stage. Moest hierdoor stoppen met mijn opleiding. Ging van een goede student die extra programma volgde naar een meisje dat thuis zat en nergens meer heen durfde. Daar bovenop besloten mijn ouders het huis (de enige plek waar ik me prettig voelde) te verkopen. Voor mijn gevoel viel alles weg. Misschien heel ander verhaal als bij jou maar ook ik herken het gevoel dat je verdwaald bent/ alsof alles onder je heen getrokken word, heel goed. Wel kan ik nu zeggen dat juist door een ander pad te bewandelen je nieuwe dingen ontdekt. Zo heb ik mijn creatieve kant teruggevonden, iets wat een heel groot deel van mij is. Wil vooral hiermee zeggen dat je nooit weet wat de toekomst voor jou heeft gepland. Elke weg die je bewandeld kent zijn obstakels, maar onthoud ook vooral dat elke weg ook zijn schoonheden kent, ook al zijn ze soms verscholen achter een heuvel of een scherpe bocht waardoor je ze even niet ziet! Sterkte!!
Meid, het is zo logisch dat je je verdwaald voelt. Het pad wat voor je lag is ineens een hele andere weg geworden. Is beangstigend en onzeker. Ik herken je gevoel heel erg en het enige wat ik heb gedaan is door blijven lopen en stilstaan om toch te genieten. Je vindt vanzelf weer de weg, maar dat duurt even zonder routebeschrijving.
Dat verdwaald voelen, dat is helemaal te begrijpen. Ik zou dat ook hebben, als mijn relatie ineens weg zou vallen … sterker nog, ik heb het nu ook wel eens. Want wat als het ene net niet gaat zoals ik denk, dan komt dat andere ook niet goed, en wat als we over een paar jaar niet uit de schulden zijn, en wat als we nu nog wachten met kinderen vanwege het geld en dan blijkt het straks te laat te zijn, jamaar wat als we niet wachten en we kunnen ons kind niet geven wat het nodig heeft, maar wat als ik werk blijf zoeken en ik heb iets gevonden en het lukt niet, en wat als ik dat niet doe en straks wel moet en iets moet doen waar ik me helemáál niet fijn bij voel, of wat als ik niets kan vinden … Zelfs als je 30 bent kan het allemaal ontzettend onzeker zijn. Dus ja, ik begrijp je.
Ik kan zeggen dat het allemaal wel goed komt, en de kans is groot dat het via de ene óf de andere weg ook wel goed moet komen, het is zoals het is, en je verandert er toch niets aan. Maar voor nu is die verwarring, en het niet weten welke weg in te slaan, (op sommige punten letterlijk) levensgroot. Dat mag. Ooit wordt het weer kleiner.
Heel mooi en openhartig geschreven,Lisanne! Als er iets is dat zeker is, is het dan niets zeker is. Ieders toekomst is onzeker en niemand weet waar hij of zij heen gaat. Jij ( en ikzelf ook) weet dat als geen ander door je ziekte denk ik. Je had daarvoor vast allemaal mooie plannen die ineens niet meer door konden gaan. Misschien heb je die onzekerheid toen ook wel gevoeld. En wat doe je dan? Je gooit het roer om en kiest een andere richting. Geef jezelf lekker de tijd om het roer weer om te gooien. Het gaat uiteindelijk om de mooie reis die je aflegt, niet per se de bestemming.
Dit is zo herkenbaar. Ik heb dan nog wel een vriend, maar ik zou me precies zo voelen als hij wegvalt. Want ook ik heb verder niet veel mensen om me heen. En inderdaad, vind maar eens iemand die zo voor je zorgt. Ik denk wel dat er personen zijn, die dat ook zullen doen, met veel liefde, maar dat heeft ook tijd nodig denk ik. Komt vast goed. Je bent een topmeid !
Lieve Lisanne, ik wil je even een hele dikke virtuele knuffel geven. Ik herken je gevoel wel een beetje, toen mijn vorige relatie uitging voelde ik me ook zo verloren. Het einde van een relatie is altijd naar maar als je een beperking hebt is het ook nog eens heel eng. Ondanks dat mijn beperking minder intens is dan die van jou herken ik je onzekerheid dus wel.
Ik begrijp je goed meis.
Ik heb dan wel een man, maar verder is er ook veel onzeker wat
de toekomst betreft.
Ik zou ook graag een kind willen, maar weet niet of dat ooit kan. (behalve dat je een kind sowieso niet cadeau krijgt)
Als ik ze al kan krijgen, dan weet ik niet of ik er ooit voor zou kunnen zorgen en
dan is er nog het besmettingsgevaar met borrelia van moeder op kind.
Alles staat stil in ons leven, omdat ik ziek ben. Echt alles.
Het is allemaal ook erg zwaar voor mijn man. Hij heeft veel verantwoordelijkheid op zijn schouders.
Gelukkig zijn mijn ouders ook een steun.
Verder heb ik vrijwel niemand meer in mijn leven.
Och meis, je bent altijd zo sterk! Maar ik snap je wel hoor… Kop op. Het zal vast goed komen en ik weet zeker dat ik je een lieve man vind die voor je zal zorgen!
Oh meisje toch, ik snap je zo goed. En ik wou dat ik alle antwoorden voor je had, ik wou dat ik je alle zekerheden kon geven die je zo graag wil.. maar ik kan je alleen een hele dikke virtuele knuffel geven <3 Jij komt er echt wel, wij komen er wel. <3
Ik kan me heel goed voorstellen dat je, je nu een beetje verloren voelt. Dat gaat vast ook wel weer beter op den duur, maar soms heb je van die momenten in het leven dat er ineens (te) veel veranderd. Je gezondheid is daar natuurlijk een heel groot onderdeel van en heeft invloed op alles.
Hopelijk kun je wel genieten van alle mooie momenten in je leven en ik hoop natuurlijk heel erg dat je gezondheid steeds beter zal gaan.
Ach lieve Lisanne, wat herken ik mij enorm in jouw verhaal op dit moment! Het bizarre is dat ik jouw blogpost over dat het uit was met je vriend toen las, en dacht ‘mijn hemel, hoe zou ik het in godsnaam overleven als mijn vriend bij mij wegging?’ Nu ben ik niet chronisch ziek, maar is mijn moeder in februari overleden en daar heb ik een flinke knauw aan over gehouden. Daar elke dag mee moeten leven, voelt als iets wat nooit beter wordt en elke dag moeite kost. Ik mag en kan het misschien niet met jouw situatie vergelijken, maar het voelt héél moeilijk en onzeker. (hoe kan ik ooit nog oprecht gelukkig worden? dat gevoel….)
En wat gebeurt er afgelopen weekend? Mijn vriend gaat bij mij weg…… definitief.
Ik voelde me alsof ik weer helemaal terug bij af was, helemaal weer een rouwperiode in moest en dit keer helemaal alleen. De enige reden dat ik sinds februari nog op mijn benen kon staan, is omdat hij dag & nacht bij mij was.
Dat is nu niet meer zo, en dat doet pijn en voelt héél onzeker en.. tja, ik voel me net zo verdwaald als jij denk ik.
En toch, tóch, merk ik we-de-rom dat ik sterker ben dan ik denk, want ondanks 2 dagen huilen en schreeuwen, ben ik nu toch gewoon mijn dingen aan het doen – zonder hem. Het is misschien nog niet helemaal geland bij mij, maar hoe dan ook, ik kom er wel.
En jij ook.
Hoe moeilijk, onzeker, en onbestemd het soms ook voelt…. er zijn altijd weer die lichtpuntjes.
Heel veel sterkte, en liefs.
Janne
Ik vind je zo’n kanjer. Echt. Iemand sprak me vandaag nog aan en vertelde me hoe veel bewondering ze voor me had hoe ik ondanks Lyme&co in het leven sta, en mijn letterlijke reactie was, “Nou, dan moet je Lisanne zien.” (En ja, dat zei ik grotendeels omdat ik niet goed ben in het aannemen van complimenten, dus kaats ik ze liever af… maar ik meende het wel.)
Natuurlijk voel je je verdwaald. Lyme op zich, al helemaal in jouw geval, kan dat met je doen. En het einde van een relatie net zo goed. Die twee dingen tegelijk.. bah.
Toch denk ik ergens dat bijna iedereen verdwaald is. Het is alleen heel fijn om een gezond lichaam te hebben, of een liefdevolle relatie, of een stevige gezinsbasis, of whatever — want daardoor is verdwaald zijn vaak een stuk minder eng en heftig.
Ik zelf werd een paar weken geleden ‘s nachts wakker van mijn kat en stikte zowat omdat ik nauwelijks zuurstof kreeg, en mijn hartslag was helemaal fucked up omdat dat blijkbaar al even duurde. Ik moest mijn zuurstofinname verdubbelen om weer een beetje bij te komen, en toen ging het ook weer prima, maar ik schrok er behoorlijk van. Wat als mijn kat me niet wakker had gemaakt? Ik besefte me ineens dat ik zo ineens dood zou kunnen gaan, en voelde me daarna ook behoorlijk verdwaald.
Ik besef me dan ook dat er geen enkel woord gaat zijn dat ik kan zeggen waardoor jij je beter gaat voelen, want het maakte toen voor mij ook niets uit wat mensen tegen mij zeiden. Dat alle wegen naar Rome leiden is nou eenmaal geen troost voor iemand die verdomme gewoon naar huis wilt.
Dus huil maar, schreeuw maar, en gooi eens dingen op de grond (tip: pak macaroni. dat voelt echt heel lekker!) Wees maar trots dat je leven je blijkbaar zo dierbaar is dat het je zo veel pijn kan doen, maar onthoud alsjeblieft dat je niet bent wie jou lief heeft, maar wie (en wat) jij lief hebt. Lisanne zit gewoon nog in dat kapotte lijf, een compleet mens die zowel zonder geld als zonder Tim nog steeds compleet is. Heus.
Wat knap dat je dit allemaal deelt (op internet), heel mooi geschreven. Ik snap heel erg dat je je een beetje verdwaalt voelt. Van mij krijg je ook een dikke virtuele knuffel, hihi 🙂
Ik kan me helemaal voorstellen hoe je je voelt. Lijkt me ook vervelend als die paar zekerheden die je hebt wegvallen.
Misschien kun je de weg weer een beetje terugvinden door wat kleine doelen te stellen die je zelf kunt doen. Bijvoorbeeld een leuk project voor je blog of op een ander vlak, gewoon een korte termijn doel. Hopelijk dat je dan weer op weg komt. Succes!
Oh en mensen zonder lyme en met relatie zijn ook regelmatig de weg kwijt, misschien is dat een troost voor je 😉
Enorm herkenbaar, ik kan me goed voorstellen hoe lastig dit moet zijn en dat het heel onzeker en verward kan voelen: dat heb ik namelijk ook wel eens. Ik denk dat het inderdaad vooral belangrijk is om zoveel mogelijk in het nu te leven… van dag tot dag kijken wat je kunt, misschien elke dag een stukje beter of om de dag of om de paar weken. Uiteindelijk kom je waar je wilt zijn en waar je verdient te zijn, ook al weet je nu nog niet waar dat is 🙂
❤
Heel erg begrijpelijk dat je je verdwaald voelt en ik denk dat het alleen maar goed is dat je dat gevoel toe laat. Het is heel heftig wat er gebeurd is en in jouw situatie is het denk ik nog een stuk heftiger dan voor een gezond persoon. Heel veel sterkte meis!
(En ja, ik voel me ook wel eens verdwaald, maar het voelt niet gepast om daar nu over uit te weiden. 🙂 )
Het is logisch dat je na een relatie even alles op een rij zet en bewuste keuzes maakt. Sterkte
Ik herken dit zo erg. Ik voel me niet beter, ik voel me hetzelfde als 11 jaar geleden, al dan niet slechter met buien door de situatie waar ik in zit. Ik ben 28, werd ziek op m’n 17e, en nu? Is dit het dan?
Mijn vriend begrijpt me totaal niet en we hebben vaak ruzie omdat hij altijd alles vergelijkt als ik zeg eens pijn te hebben of te moe te zijn om schoon te maken want ‘hij werkt de hele week dus ik moet niet zeuren want mijn leven is zo makkelijk, ik kan de hele dag doen wat ik wil’. Nou ja, je snapt wel wat ik bedoel als ik dat zeg, zo hoort het niet en het doet pijn, maar iemand vinden die het wel begrijpt en ook daadwerkelijk vol kan houden lijkt zo ontzettend moeilijk dat ik daar niet meer vanuit wil gaan, wat ergens ook wel negatief is, maar ik ben liever reëel dan dat ik denk dat dit wel goed komt terwijl ik zelf nog wel weet dat ik het heel erg moeilijk vond als mijn moeder ziek was. Ik snapte hier ook niks van tot ik zelf ziek werd.
En nee, ik kan niet hele dagen doen wat ik wil. Zo ja zou ik niet naar een computerscherm staren, iedere dag weer, dan had ik een baan, zou reizen, veel vrienden hebben en amper thuis zijn.
Soms vraag ik me af of dit wel de goede keuze is geweest, samenwonen, maar tegelijk weet ik ook dat ik niet weet hoe ik terecht ga komen als het uit zou gaan.
Ik kan niet bij mijn ouders intrekken. Mijn moeder is zelf ziek en heeft haar rust nodig. Mijn vader is ingetrokken bij zijn vrouw en haar zoon. Ik kan bij beiden wel voor een paar weken logeren, maar daar blijft het bij, en wat als ze er niet meer zijn? Hoe ga ik rondkomen van 400 euro in de maand? Blijf ik dan de rest van mijn leven alleen? Kan ik het aan om iedere dag thuis te zitten zonder iemand te hebben waar ik tegen kan praten? Waar zou ik moeten wonen en kan ik dan mijn huisdieren nog houden of kan ik dit niet meer betalen wat ervoor zorgt dat ik nog eenzamer word? Wat moet ik doen als ik een slechte week heb en niet eens naar de supermarkt kan voor eten?
Ik raak soms redelijk in paniek. Ik wil zoveel meemaken. Ik wil trouwen, ik wil dat mijn ouders rust hebben en weten dat ik goed terecht ben gekomen en geen hulp nodig heb van hun maar een lieve man heb die er altijd voor me is en voor me zorgt. Iets wat voor velen zo vanzelfsprekend lijkt te zijn op een bepaald punt in hun leven is ineens iets wat een stuk lastiger is als je ziek bent.
Ik probeer nu gewoon maar te genieten iedere dag. Ik probeer zo nu en dan als ik een beetje geld overhoud te sparen, voor het geval dat. Ik probeer me zoveel mogelijk voor te bereiden en zelfstandig te blijven en soms net te doen of ik alleen woon, wat boodschappen doen en dingen regelen betreft, zodat ik in ieder geval niet in een gat val als ik er alleen voor kom te staan, maar het is lastig en soms heb ik ook echt gevoel of ik met een groot vraagteken boven mijn hoofd rondloop, haha. Gelukkig voel ik me over het algemeen wel ok, ik heb gewoon maar voor hele korte periodes energie die van het een op het andere moment ontstaan en weer weg kunnen vallen en dat is wat het lastig maakt om te werken maar gelukkig lukt het nog wel om op die goede momenten op te springen om snel naar de supermarkt te gaan bijvoorbeeld of even wat schoon te maken. Ik red me wel denk ik altijd maar, het komt wel goed. Misschien niet op de manier waar ik op had gehoopt toen ik nog niet ziek was, maar het komt wel goed. 🙂
Hé Lisanne, ik kan me het wel voorstellen hoor! Ik ben niet chronisch ziek en hoewel ik veel dingen heb (bijbaan, bedrijf, vrijwilligerswerk, vriend, huis, auto e.d.), voel ik me ook wel zo. Mijn studie halen was voor mij echt een doel en dat is nu weg. Ik heb nu wel een ritme gevonden, maar ik weet niet wat de toekomst me gaat brengen. Momenteel druk aan het solliciteren naar een parttime baan binnen mijn vakgebied, maar ook dan vraag ik me af: wat nu? Is dit het nu? Wat komt er nog? Het is dus niet gek dat jij je zo voelt, denk ik. Sterkte!
Wow! Tranen in mijn ogen na het lezen van jou blog.
Mijn situatie is weliwaar niet met die van jou te vergelijken, maar toch.
Zoveel herkenning.
Ik ben momenteel voor de 6e keer dit jaar opgenomen op een gesloten afdeling.
Binnenkort komt de rechter om te beslissen of ik een RM krijg (gedwongen opname van een halfjaar).
Als dat zo is gaat de rechter uiteindelijk weer naar huis.
En blijf ik -opgesloten- achter. En daarna?
Geen idee.
Wel weet ik dat ik – hoe lang ik ook opgesloten blijf – altijd mezelf zal blijven!
En altijd momenten zal blijven stralen, iedere dag opnieuw!
Knuffel en heel voor sterkte voor jou, lieve meid.
Niet zoveel toe te voegen aan alle liever reacties die al gegeven zijn. Ik wens je veel sterkte <3
Als je verdwaald bent kom je soms op de allermooiste plekjes.
Jij bent zo positief, dat is geweldig!
Fijn dat je zo eerlijk bent. Heel veel sterkte!
Ik kan me jouw gevoel zo goed voorstellen, Lisanne. Realiseer je dat er veel meer mensen zijn die door een ziekte kunnen heen kijken, en dan het mens erachter nog zien. Er zijn zoveel mensen met een chronische ziekte waarop iemand verliefd wordt, en die van hen houdt met alle beperkingen die zij meebrengen.
Maar nu eerst maar eens wat tijd op jezelf zijn. Geluk zit in jou, en is echt niet van een ander afhankelijk (al lijkt dat misschien soms zo). Sterkte!
Lieve Lisanne,
Ik lees je blog nu nog maar even, maar wat ben jij sterk! Ik kan me heel goed voorstellen dat je je even verdwaald voelt. Mijn relatie is ook net voorbij en je voelt je toekomstbeeld wegvallen. Toch ben ik echt super trots op jou! Want jij staat positief in het leven en daar heb ik nu wel echt moeite mee ;). Ik weet zeker dat het helemaal goed komt!
X
Jeetje, wat een heftig artikel. Respect voor je openhartigheid. Ik ben zelf al ruim tien jaar samen met mijn vriend en zou me geen leven zonder hem kunnen voorstellen. Het lijkt me enorm heftig als je relatie over gaat en je dat niet hebt zien aankomen. Veel sterkte!
Als al je zekerheden en je veilige omgeving anders worden is het heel normaal dat je je wat minder voelt, meer onzeker….Er komt weer een tijd dat je de weg weer terug vindt. Maar ja…geduld vraagt altijd veel van je. Geduld zijn sucks ;p