… Het weleens zwaar heeft
… Ziek is
… Positief omgaat met de nare dingen die gebeuren
of, nog belangrijker,
… Een steuntje in de rug verdient
Na al jullie berichten van vorige week moest ik ineens ergens aan denken. Jullie lieve woorden over mijn diagnose doen me onwijs goed, net zoals alle tips en informatie die ik heb gehad. Maar wist jij dat er ontelbaar veel mensen zijn die hetzelfde hebben als ik? En dat het bij die mensen vaak heel erg stil blijft?
Flickr / aftab
Als je open bent over wat er gebeurt in je leven, of zoals ik dat doe: alles zelfs op internet zet, dan krijg je vaak veel meer begrip van andere mensen over je situatie. Mijn blog wordt best veel gelezen en ik vind dat ik de allerliefste lezers van de wereld heb.
Jullie vrolijken mij altijd op als ik er even doorheen zit. Of wanneer ik me verdrietig voel, en ik lees weer een leuke reactie op mijn nieuwste blogpost, dan is mijn dag weer goed. Ook in wat meer onzekere tijden, of tijden dat ik me heel erg ziek voel, dan is er altijd jullie medeleven. En jullie die met mij meedenken.
Vergeet nooit: dat waardeer ik ontzettend. Dat doet me namelijk heel goed, het maakt mijn leven een stukje beter!
Zonder dat zou mijn leven er een stukje donkerder uitzien. Dan zouden er niet altijd mensen zijn die me kunnen opvrolijken. Dan zijn er niet mensen die me er steeds weer aan herinneren, op een positieve manier, hoe belangrijk het is om positief te blijven. Dan zijn er heel veel minder mensen die met me mee leven en met me mee denken.
De realiteit is: in het dagelijks leven zie ik maar weinig mensen. Als het internet er niet was geweest waren er maar erg weinig mensen op de hoogte geweest van hoe het met me ging. Dan zou er na een Lyme diagnose (die ik zonder jullie nooit had kunnen ontdekken overigens) niet mensen zijn die mij informatie zouden aanreiken en goede moed zouden inspreken. Dan zou ik alleen, misschien zelfs eenzaam zijn, en niet weten wat me te wachten stond.
Tegelijkertijd zijn er ook heel veel mensen die wel in die situatie zitten. Mensen die, om wat voor reden dan ook, niet op internet uitspreken hoe het met ze gaat. Vaak juist als het niet goed gaat. En dat zijn juist de mensen die een beetje medeleven en een dikke (virtuele) knuffel heel hard kunnen gebruiken. Die het ontzettend zou helpen als je met ze mee zou denken of zelfs gewoon al ‘er te zijn’, zoals jullie er elke dag weer op mijn blog zijn.
Realiseer dat veel mensen die ziek thuis zijn of gedeeltelijk ziek thuis zijn of het gewoon erg zwaar hebben op een andere manier dat begrip heel erg goed kunnen gebruiken. Ken jij zo’n iemand? Vast wel, een collega, een oud-klasgenootje, een vriendin, familie. Je ziet ze misschien niet zo veel, omdat ze niet zo veel meer buiten zijn en niet zo veel meer in contact zijn met andere mensen. Maar vraag ook eens aan hen hoe het met ze gaat. Laat ze weten dat je er voor ze bent, dat je met ze wil meedenken als dat nodig is. Soms is alleen een ‘wat vervelend voor je, heel veel sterkte’ al een opmerking die een verschil kan maken voor zo’n iemand. En aanbieden om samen iets leuks te doen wanneer dat gaat! Dat helpt, alleen al het aanbieden ervan. Zo weet je dat je niet alleen bent en er niet alleen voor staat.
Jullie lieve berichtjes aan mij waren geweldig. Iedereen in een soortgelijke situatie verdient zoveel begrip en medeleven. Gewoon, omdat dat je kracht geeft om door te gaan en hoop te houden. Ik hoop dat er mensen zullen zijn die hier iets mee doen en interesse tonen in de mensen om zich heen die het niet makkelijk hebben. Je hoeft niet alle ellende in de wereld te dragen, maar gewoon wat lieve woorden en een dikke knuffel voor de mensen die het nodig hebben maken het verschil!
Lieve Lisanne,
Zo mooi verwoord, zo hartverwarmend…
En idd er zijn heel wat mensen die jammer genoeg ziek en heel eenzaam zijn of die het moeilijk hebben.
Voor hen kan het lezen van jouw mooie woorden al heel veel betekenen, kan dit een steuntje in hun rug zijn, hen doen beseffen dat ook zij niet de enige zijn.
Veel te veel mensen zitten geïsoleerd en zonder steun van andere, vaak ook door onbegrip omdat niet alles uiterlijk zichtbaar is.
Wat meer begrip, een beetje medeleven zou het voor vele mensen in onze maatschappij al een heel stuk makkelijker maken.
En het besef te weten dat je niet alleen staat kan kracht geven.
Warme knuffel en heel veel liefs, Nancy
Prachtig verwoord. Je slaat de spijker op z’n kop denk ik. Absoluut iets om regelmatiger bij stil te staan en bewuster mee om te gaan.
Wat beschrijf je dat mooi zeg, en wat ben je je daar bewust van en dankbaar voor. De gedachte aan mensen die in de vergetelheid terecht komen maakt me stil en kil. Het is heftig hoeveel mensen en ook hoeveel ouderen eenzaam zijn. Dat doet me ook weer beseffen dat het fijn is om mijn oma te blijven opzoeken. Je optimisme werkt heel inspirerend Lisanne
Wat mooi geschreven, we moeten echt meer om ons heen kijken naar anderen..!
Mooi! Er zijn verassend veel mensen ziek. Dat merkte ik eigenlijk pas echt toen ik zelf ziek werd.
Wat een prachtig artikel! Werd er eventjes stil van…
Lief dat je dit onder de aandacht brengt. Er zijn ontzettend veel mensen ziek.
Goed dat je hier aandacht aan besteed. Fijn dat je ook aan anderen denkt.
Wauw dat heb je mooi geschreven. Dat herinnert mij er weer aan dat ik wat vaker mijn opa&oma en oma mag gaan bezoeken. 🙂
Wauw wat heb je dit prachtig geschreven, ik ben er stil van. Echt heel erg mooi lieve Lisanne <3
Wat ben je toch een lieverd! Weet je wat vaak ook erg wordt gewaardeerd? Gewoon een kaartje sturen zodat men weet dat je aan hen denkt. Kleine moeite, groot plezier zeg ik altijd maar.
Heel mooi verwoord! Ik doe zelf veel vrijwilligers werk om mensen die het moeilijk hebben of ziek zijn een leuke dag te geven. Een dagje thee komen drinken en spelletjes doen, bijvoorbeeld. En zijn genoeg van dit soort projecten. 🙂
Heel mooi artikel en mooi geschreven!
Ah, dit vind ik dus echt een superlief en dankbaar stukje. Ik denk dat weinig mensen het vaak uitspreken, dat ze dankbaar zijn voor alles wat ze hebben…
Wow Lisanne! Ik krijg echt kippenvel van dit artikel, zo mooi omschreven dit! Ik denk dat je met jouw visie ontzettend veel kunt bereiken 🙂
Mooi geschreven! Ik ben er even stil van.
Het is soms moeilijk precies in te schatten wat iemand nodig heeft, maar ik hoop dat het helpt dat ik een poging doe als ik weet dat iemand het zwaar heeft.
Prachtig artikel! Mooi dat je ondanks je eigen ziekte bewust bent van de wereld om je heen. Hartverwarmend hoe je aandacht vraagt om anderen ook te omarmen.
Wat mooi geschreven. Goed dat je er aandacht aan besteedt en lief dat je zo aan anderen denkt.
Ik herken veel van wat je zegt. Ik ben ook alweer een tijdje ziek thuis, deel overigens weinig van mijn ziek zijn op m’n blog. Maar wat wordt je wereldje dan klein zeg. Daar probeer ik bij anderen ook altijd aan te denken, wanneer iemand ziek is.
Onwijs goed dat je dit schrijft! Ik heb ook niet veel sociale contacten meer en de contacten die nog over zijn, zijn heel oppervlakkig. Het jaar dat ik op mezelf woonde was heel eenzaam. Een blog hebben scheelt inderdaad! En zeker als je lekker vaak gelezen wordt, denk ik. Ik heb niet altijd een blog gehad tijdens mijn ziekte en dan sprak ik weken lang alleen met mijn familie (ouders en broer). En zo min mogelijk over mijn ziekte, omdat ik bang was om hun ook kwijt te raken. Of nou ja, daar ben ik nog steeds bang voor. Ik ben minder eenzaam nu ik weer bij mijn ouders woon, maar ik heb nog niet echt iemand om mee te praten of iemand die meedenkt.
Heel mooi geschreven. Ik weet uit ervaring pas wanneer je zelf iets dergelijks hebt meegemaakt, je pas weet hoe het écht voelt en hoe je ermee om moet gaan. Anders is het zó moeilijk te begrijpen. Wat me ook is opgevallen is vaak het onbegrip voor mensen die ziek thuiszitten. Dan zien ze je ergens lopen en denken ze: Ho, jij wel naar het winkelcentrum kunnen maar niet naar school?! Aansteller.
Echt heel goed dat jij je er tenminste zo bewust van bent en ook er echt wat mee doet. Ik ben me nu ik zelf ook ziek ben geweest, zeker een stuk bewuster van. Je weet niet altijd wat er achter een gezicht schuil gaat en daarom kun je beter naar diegene toegaan. Misschien niet helemaal dezelfde strekking van je verhaal maar ik begrijp je 100% en dit is wat er in mij op kwam 😉
Dit heb je zo mooi geschreven Lisanne! Iemand die even je hand vastpakt of je een knuffel geeft, of iemand die tegen je zegt dat ze er voor je zal zijn kan zo fijn zijn. En iemand steunen kan jezelf ook goed doen. Wanneer ik een slechte dag heb probeer ik er ook voor iemand anders te zijn. Dat laat me ook wat beter over mezelf voelen.
Er voor elkaar zijn en iets voor een ander over hebben Is niet zo moeilijk. Je hoeft alleen maar je ogen, oren en je hart open te houden!
Mooi geschreven meis. Helaas wel de keiharde waarheid. Er zijn zo veel mensen die ‘in de schaduwen’ liggen. Heel triest 🙁 Daarom zijn de buddyprojecten bij verenigingen/stichtingen ook zo belangrijk denk ik. Om elkaar een handje te helpen waar dat kan en er voor elkaar te zijn. Ook voor de mensen die niet terug kunnen schrijven bijvoorbeeld.
Voor jou ook een dikke knuffel meis!
Wat een prachtig stukje. Echt heel mooi geschreven en heel erg waar.
Wat mooi geschreven Lisanne, wauw. Knuffel!
Ik ben erg onder de indruk van je artikel. Het ziek zijn kende ik tot een paar weken geleden zelf niet, maar ineens wordt je hier mee geconfronteerd. Het is erg moeilijk maar ik probeer zo veel mogelijk positief te blijven. Het is inderdaad fijn als je weinig sociale contacten hebt, dat er andere mensen zijn die met je mee leven, al ken je ze niet persoonlijk niet. Veel lezers zullen vast veel kracht uit dit artikel halen.
Wat een mooi artikel! Je bent erg inspirerend, we zouden wel eens wat meer naar mensen in onze omgeving mogen kijken inderdaad.
Oeps, er ging even iets mis! Lief dat je dit onder de aandacht brengt. Er zijn veel mensen ziek. Ouderen. Jonge mensen. Nu ik zelf al een tijd ziek ben merk ik dat ik (vaak) tegen en hoop onbegrip opstoot. En ja, die verschrikkelijke eenzaamheid. Al is dat deels mijn eigen schuld om – voor het eerst in mijn leven – voor mezelf te kiezen.
Ik heb ook vaak het idee dat mensen niet weten hoe ze ermee om moeten gaan. Bang zijn. In mijn diepste periode merkte ik dat heel erg: mensen durfden me niet meer aan te kijken. Dát vond ik ontzettend moeilijk. Nogmaals: lief dat je dit onder de aandacht brengt!
Erg mooi geschreven Lisanne. Ik ben er een beetje stil door geworden. Door jou en nog andere bloggers krijg ik ook zo’n zin om te gaan bloggen en schrijven! De gedachte dat iemand naar jouw stukje internet komt om over jou en je leven te lezen, maakt me vrolijk!
Wat een lief artikel. Helemaal waar. Fijn dat je dit onder de aandacht brengt!
Hoi Lisanne,
Wat een prachtig stuk heb je geschreven. En het is zo waar! Ik denk dat er veel lezers zijn die hier veel steun uit zullen halen. Mooi!
Absoluut. Ook één van de redenen waarom ik ben begonnen met bloggen. Geeft zoveel steun!
Deze komt best wel een beetje binnen, nog net geen tranen… Maar o wat heb je dit mooi verwoord.
Ik heb jaren last gehad van depressie om handicap, leerstoornis.. Nu gaat t stukje bij beetje weer beter.. Na veel en lang binnen zitten, ga ik nu ook de deur weer uit bijvoorbeeld. Vind het wel moeilijk.. Altijd gezegt dat ik geen vrienden mis, maar daar denk ik toch anders over. Ik mis t hebben van vrienden enorm
Dat vind ik heel vervelend voor je! Heb je wel mensen waarbij je je verhaal van je af kan schrijven? Knuffel, en ik hoop dat de toekomst meer voor je brengt
Dat heb je mooi verwoord! Ik zou zonder mijn blog ook een stuk minder steun krijgen. Op de slechtere dagen zien alleen de ‘virtuele mensen’ mij en veel vrienden zouden niet van die dagen afweten als mijn blog niet bestond. Zelf probeer ik ook zoveel mogelijk mensen die in hetzelfde schuitje zitten een hart onder de riem te steken als het even minder gaat, alleen is dat vaak lastig want de mensen die het het meest nodig hebben zie je niet zoveel.
Enorm mooi geschreven & je hebt helemaal gelijk!
Oh je hebt zo’n gelijk. Het is fijn om het hier online te kunnen uiten en vertellen maar lang niet iedereen kan dat of durft dat.. Vaak worden die mensen vergeten. Goed om erbij stil te staan!
Mooi beschreven en mooi dat je anderen erover na laat denken!
Mooi om te zien hoe jij koestert wat je hebt en altijd aan anderen blijft denken.
Knuffel terug voor jou, omdat je ook nog eens aan anderen denkt.
We weten allemaal dat we er niet alleen voor staan. Maar toch is het gebrek aan (h)erkenning ook een gemene goed helaas…. En ja, als je jezelf en je lijf al niet helemaal begrijpt, wat kun je dan van anderen verwachten? Nou, gewoon een knuffel is dan genoeg! Ik kreeg er vandaag ook eentje, zo onverwacht met 3 kussen. En daar kan ik de komende week wel op teren hoor als het moet.
Voor alle andere lot en soort genootjes, bij deze doe ik mee: digi knuffel van mij! En een dikke zoen!
Ik vind het mooi dat je je realiseert dat er mensen in soortgelijke situatie zitten die inderdaad eenzaam zijn. Zelf ben ik beperkt(zeg liever niet wat ivm privacy), gelukkig niks levensbedreigends. In het verleden ben ik enorm eenzaam geweest. Visite komt er in het begin, maar als je niet mee kan met de rest dan vallen er toch heel veel mensen af. Gelukkig heb ik nu een hele leuke vriend, woon ik bij m’n familie in de buurt en heb ik weer meer contacten. Mijn moeder is helaas kort geleden onverwachts overleden. Zij was altijd een enorme steun. Nu heb ik zeer gelukkig mijn vader die me helpt en waar ik samen veel lol mee heb. Daarbij nog een lieve dame die me bijna dagelijks laat lachen. Ik zou niet weten wat ik zonder hen allemaal zou moeten. Hmm, best een lang verhaal 😉 Ik stop voordat ik je blog overneem.
Mooie blogpost zeg! Goed om bij stil te staan.
Wat goed dat je hier aandacht voor vraagt Lisanne! Warm verhaal!