De hele wereld is ingericht op de gemiddelde mens – logisch, want dan past het het beste. Maar tegelijkertijd zijn er ook heel veel mensen die niet in dat plaatje. Of heel veel situaties waarbij mensen niet in dat plaatje passen. Maar ondertussen wordt wel verwacht dat we het doen zoals het hoort, want de wereld, de mensheid is nu eenmaal zo ingericht. En wanneer dat niet lukt ben je niet blij. Tenminste; ik niet.
Ik wil ook normaal zijn. Ik wil mijn eigen boodschappen kunnen doen, zelf kunnen koken, schoonmaken, kunnen werken en als het even kan eerst nog studeren en een normaal sociaal leven bijhouden. Hoe langer ik op mezelf woon, hoe meer ik het besef krijgt dat deze wereld niet past bij mij. Net alsof ik me tijdens het winkelen bij de Zara in een maatje 34 moet persen. Onmogelijk.
Maar samen met mijn ouders en met Tim hebben we altijd wel een oplossing, we zien altijd mogelijkheden. Daar zijn we altijd mee bezig en zijn we altijd naar op zoek. Lisanne zo veel mogelijk zelf laten doen, maar als het niet anders kan word ik geholpen. En dat vind ik super fijn.
Maar soms vind ik het stom. Want het hoort niet. Ik hoor te kunnen schoonmaken, koken, boodschappen doen, werken, leren, en gezellig doen. En als dat niet kan (want laten we wel wezen, ik haal er hiervan nog geen 2), dan hoort dat niet. Dan ben je anders en minder waard.
Nouja, zo voelt het.
Wat natuurlijk de grootste onzin ooit is. Deze wereld is gemaakt voor de gemiddelde mens en geen mens is gemiddeld. Oke, misschien zijn er wel bíjna gemiddelde mensen (die met 1,7 kinderen), maar we wijken allemaal wel een beetje af. Dus: de conclusie van mijn verhaal is; als je je anders voelt dan alle andere mensen; dat is normaal. Ik moet alleen mezelf nog even overtuigen, haha. Voel jij je vaak ‘anders’?
Ik denk dat eigenlijk iedereen wel ‘anders’ is. Iedereen heeft wel iets in zijn of haar leven wat hem of haar belemmerd of waarin
diegene gewoon uniek is. Dat is niks ergs, dat is inderdaad gewoon normaal. 🙂
Iedereen voelt zich wel eens ‘anders’ natuurlijk, in meer of mindere mate. Bij mij is in die zin mijn lengte nog altijd frustrerender (is dat een woord?) dan mijn beperking. Best raar… Maar goed, ik zie er nou eenmaal niet gemiddeld uit met mijn 1.47 m. En als ik ga solliciteren bij een notariskantoor wordt er wel van mij verwacht dat ik zeer formeel gekleed ga. Lastig!! Dit weekend ga ik naar Antwerpen en mijn moeder wil daar graag shoppen, wat ik heel goed begrijp. Ik heb me voorgenomen om haar personal shopper te worden en zelf niet de frustratie te zoeken door kleren te gaan passen.
Ik herken je eigenlijk helemaal in je verhaal. Ik word in het dagelijks leven ook enorm belemmerd en heb altijd het gevoel dat ik voor de buitenwereld maar moet doen of ik alles doe, om niet gek aangekeken te hoeven worden, ook al doe ik het niet en ‘zeg’ ik het alleen maar. Heel krom en absurd, maar door de wereld van nu krijg je vaak dat gevoel wel. Al heb ik het met mijn persoonlijkheid dan weer niet, daar hou ik van om anders te zijn, maar dagelijkse bezigheden die een jong iemand ‘moet’ doen, daarmee dan weer wel..
Wat heb je dat mooi beschreven zeg, zo open en eerlijk! De vraag bij mij is wat een realistisch verwachtingspatroon je van jezelf mag hebnen en hoe ziet het verwachtingspatroon dat we allemaal bij anderen hebben eruit? Wat is realistisch, ik vind het knap hoe je beschrijft dat je heel dankbaar bent voor de hulp om je heen, maar dat het ook botst met je eigen verwachtingspatroon omdat je het zelf zou willen doen, dat kan denk ik best confronterend zijn. Ik ben benieuwd wie dat eigenlijk allemaal bepaalt aan welk ‘plaatje’ we moeten voldoen
Wat een herkenbaar stukje Lis. Het voelt soms zo ‘oneerlijk’ aan. Het is tegenwoordig volgens mij ook helemaal niet meer haalbaar om naar het gemiddelde te kijken want er wijkt zo veel van af.
Ik denk niet dat er zoiets bestaat als ‘normaal’. Die standaard is voor iedereen anders. Ik snap dat je je soms anders kan voelen maar wat dacht je van je standaarden aanpassen? Als je dan wel een keer mee kan met boodschappen doen (ik noem maar wat) dan zit je opeens boven het normale/gemiddelde. Dat geeft toch een fijn gevoel? 🙂
Je slaat de spijker op z’n kop.. Ik denk hier de laatste tijd veel over na en ik kan me echt gekwetst voelen door wat sommige vrienden soms zeggen. Zo van “ach dan neem je toch een taxi” of “Zullen we uit eten gaan met z’n vieren!?” En dan zegt m’n vriend dat hij denkt dat dat niet goed gaat met mij en dan zie je ze alweer een beetje weg kijken. Mijn omgeving verwacht wel dat ik normaal doe en ik kan inderdaad soms dingen zelf doen, maar als je maar 5-10 minuten kunt lopen word je wereldje echt wel kleiner. Er word namelijk “verwacht” dat we met de meiden gewoon in het gebied afspreken waar we zijn geboren en ik kan daar niet zomaar heen.
Anyway, fijn dat je ouders je zo helpen! Ik moet daar af en toe echt om vragen en dan zijn ze vaak te druk. De vraag “goh, werk je nog steeds niet”.. Dat kan me best kwetsen af en toe.
Van het weekend komen er wat mensen langs huis kijken en dan ga ik er gewoon helemaal geen antwoord meer op geven, als je oprecht geïnteresseerd was had je het namelijk wel geweten. Ik ga geen verantwoording afleggen 🙂
Het lijkt me een heel lastig gevoel dat je zoveel wil doen maar het lichamelijk gewoon niet redt, maar dat hebben andere mensen maar gewoon te accepteren. Het is niet erg om anders te zijn en gelukkig heb je lieve mensen om je heen! 🙂
Ik merk bij mezelf dat het niet een kwestie is van ‘moeten’, maar willen. Ik zou al die huishoudelijke klusjes moeten kunnen doen, maar eerlijk gezegd wíl ik ook een schone vloer, gestreken kleding, gelapte ramen, lege tafel etc. Ik geniet daarvan. Mensen van buitenaf kunnen makkelijk zeggen “oh dan is het maar iets minder spic en span”, daar heb je niets aan als jij dagelijks tegen die zwijnenstal aan moet kijken. Inkomen hebben is ook tof, niet omdat het gemiddeld is, maar omdat het gewoon tof is om geld te hebben.
Het heeft mij geholpen om mijn oogkleppen op te zetten en iedere dag naar vermogen te handelen (werken naar vermogen, oooh ik kan zo de politiek in!). Niet naar anderen kijken, alleen naar jezelf en je week. Zeer lastig, I know. Gisteren ging ik naar buiten, boodschappen doen en een les volgen, en toen was ik helemaal op. Vandaag blijf ik binnen zodat ik wat was kan vouwen en een deel van de badkamer schoon kan maken. En ik doe iets voor mezelf, zodat ik een blij meisje ben als m’n man vanavond weer thuis is, wat hij ook belangrijk vindt. In geen geval een gemiddelde dagbesteding, maar wel één die lijkt te werken voor mij.
Eerlijk gezegd: je bent nog maar net aan het samenwonen en daar bovenop kreeg je die nare bijwerkingen voor je kiezen. Ik zou het een wonder vinden als je nu al je draai had gevonden met het huishouden en werk. Alsof je ineens de knoop van een maat 32 jeans dicht kreeg en dan een spagaat deed. Ain’t gonna happen. 😉 Voor nu doe je het prima, en over 3-6 maanden zal het weer een stukje beter gaan.
Haha, thanks voor je reactie Lydia, van jou kan ik nog wat leren 🙂
Ik vind dit zo’n herkenbaar stukje. Ik heb net de diagnose fibromyalgie gehad, maar met de dingen die ik niet kan heb ik best wel veel moeite. Ik wil soms ook ‘gewoon’ zijn en dan zegt men dat je je erbij neer moet leggen, maar dat is moeilijk! Goed dat je zo’n stukje schrijft Lisanne 🙂 Ik denk dat veel mensen zich hierin zullen herkennen.
Kop op, meid. Je moet jezelf niet steeds met andere mensen vergelijken die meer kunnen dan jij. Jij leeft jouw leven met jouw problemen en beperkingen en zij het hunne, met hun problemen en beperkingen, die vaak verborgen zijn en waar jij helemaal geen weet van hebt.
Natuurlijk is het frustrerend om zelf ‘gewone dingen’ als koken, boodschappen doen, werken en studeren niet te kunnen en je moet dat gevoel ook niet wegduwen of negeren, dat is ook niet gezond, maar het is nu eenmaal zo en je moet er het beste van proberen maken. Denk eens aan wat je wel hebt en vele anderen niet: een leuke, mooie, goed bezochte blog, een lieve vriend die veel van je houdt en voor je doet, geweldige ouders, een leuk uiterlijk,…
En nu je net op jezelf woont, ga je natuurlijk weer meer over die dingen gaan nadenken, je denkt na over je toekomst, je vergelijkt met andere jonge koppels, andere jonge vrouwen,…
Probeer gewoon jouw leven te leiden en er het beste van te maken. Dat doe je nu al helemaal niet slecht, hoor, vind ik. 🙂
Het is niet dat ik me vergelijk met andere mensen hoor, dat heb ik inmiddels wel afgeleerd. Het is meer het idee dat ik me niet zelf kan redden (want ja, de realiteit is dat Tim zomaar 5 maanden weg kan zijn om te varen, wat moet ik dan?)
En hoe meer ik op eigen benen probeer te staan (op mezelf wonen) hoe duidelijker wordt dat ik het niet alleen kan. En dat is stom. Maar wel een kwestie van wennen en accepteren, en natuurlijk een weg zien te vinden met mogelijke oplossingen. Denk dat dat altijd zo is met elk stapje achteruit (hoewel dit niet perse een stapje achteruit is, het voelt alleen zo, haha)
Ik kan me helemaal voorstellen dat het lastig te accepteren is dat je niet alles kan doe wat je zou willen. Hopelijk kunnen jullie er goede oplossingen voor vinden en maak je je er niet al te druk om.
Ja en nee. De hele wereld is hier niet op gericht, maar wel het westerse deel. Helaas hebben wij en onze voorouders dit zelf zo ingericht. De generatie van nu, wij, komen er steeds meer achter dat wij niet alles nodig hebben, maar ook prima kunnen delen. Maar bedrijven maken hier misbruik van en willen het oude behouden. Wat is er nu makkelijker dan universilisme? De middelmoot, het nórmale! Dit is denk ik waar jij op doelt. Daarin heb jij volledig gelijk. Blijf het aankaarten en probeer een kantelaar te zijn!
Ps. Even over Twitter, Azië. Daar meten velen landen al hun geluk, ipv hun centen. Voor ons ondenkbaar en extreem, maar wel inspirerend. Google maar eens op Bruto Nationaal Geluk! Ipv BNP (Bruto nationaal product)
Wat een fijne blog, goed geschreven. En ik vind de ‘gemiddelde mens’ vaak ook helemaal niet zo leuk. Ik vind het juist tof als mensen iets anders hebben, iets speciaals. En ook al is het misschien moeilijk om te accepteren, als jij er blij mee bent, waarom kan het dan niet gewoon zo? Ik woon nu ook iets meer dan een halfjaar samen met mijn vriend en heb soms nog steeds zoiets van: oh ja wacht, ik woon met iemand samen. Het komt vast uit eindelijk helemaal goed en je weet het in ieder geval al erg mooi te verwoorden. Maak je niet te druk in het leven. (ik ben daar ook erg ‘goed’ in)
Helaas denk ik wel dat het leven het makkelijkste is al je gemiddeld bent. Zelf ben ik dat ook niet. Ik heb een psychische stoornis en heb daardor oa. grote moeite met mijn werkgeheugen en concentratie. Alleen al niet te laat komen is een drama want slaapproblemen en slecht tijdsbesef. Omdat ik wel intelligent ben denkt iedereen dat ik dus mijn best niet doe. Studeren is een drama omdat de stof te makkelijk is maar de zaken er omheen lukken maar steeds niet. Omdat ik me niet kan concentreren mis ik veel en ben dus niet op de hoogte van allerlei verplichtingen. Qua werk en sociaal leven werkt het net zo. Als iets na keihard werken dan een keer wel lukt denkt iedereen dus dat je ze voor de gek probeert te houden en dus nergens last van hebt. Wat ik ook doe, sommige dingen kan ik gewoon niet. Ik kan echt niet slapen, wil me dolgraag concentreren en heb nu eenmaal moeite met veel “makkelijke” dingen. Als ik iets niet opschrijf vergeet ik het, als ik daar de tijd niet voor krijg lukt het niet.
Zal nu maar ophouden met m’n zielige verhaal, maar ik word niet goed van dat one size fits all idee. Vind het erg knap van je dat je zo’n doorzetter bent.
Uiteindelijk is eigenlijk ook niemand gemiddeld, want iedereen heeft wel iets waardoor hij/zij ‘afwijkt’ van de rest. Vergeet ook niet dat de mensen die soms een perfect leventje lijken te hebben, ook niet altijd alles hebben. Ik probeer zelf ook de laatste tijd gewoon echt mijn eigen leven te leiden, en niet na te streven wat andere mensen willen/wat hoort. Hele opluchting!
Wat fijn Lisanne, dat je er zo openhartig over durft te praten, en jullie allemaal trouwens! Ik ben zelf opgevoed
met het idee dat je normaal moet doen en niet teveel opvallen. Maar ik heb twee kinderen die allebei afwijken
van de ‘normale’ standaard. Tot voor kort ging ik hun manier van leven, leren en werken altijd goedpraten tegenover familie en kennissen. Daar ben ik dus mee gestopt want ik voelde me er heel naar bij en vond het ook niet eerlijk tegenover mijn kinderen want ik bewonder het juist dat ze ‘anders’ durven te zijn en hun leven op hún manier leven.
Tegenwoordig zeg ik tegen mensen dat je op bijna iedereen wel een stempel kunt plakken als dat zo nodig moet:
fibromyalgie, autisme, ADHD, Asperger en alle andere ‘psychische aandoeningen’, hooggevoelig en paranormaal! Dus is het eigenlijk wel normaal als je helemaal ‘niets’ hebt?
Mijn mening is dat we erover moeten blijven praten (zoals Rik hier ook zegt): mensen teasen en uitdagen om anders te denken en hun vastgeroeste ideeën, over hoe het allemaal zou moeten zijn, overboord te gooien.
En op die manier een verschuiving teweegbrengen in het algemene denken en handelen. Het lijkt onmogelijk als ik het zo teruglees maar ik denk dat we het met z’n allen kunnen!
Ik voel mij ook vaak anders hoor. Ik ben echt heel anders ingericht als de meeste mensen om mij heen en dat heeft ook wel zo zijn redenen maar toch. Je moet eigenlijk niet veranderen en gewoon jezelf blijven, want anders is juist goed. Je wilt toch niet zoals iedereen zijn?
Ik snap helemaal wat je zegt. Troost je, het lukt mij ook zelden dat ik zelf helemaal kan schoonmaken. Mijn trucje is om te proberen alles een beetje bij te houden, zodat het dan niet zoveel is. Dus even snel een sopje hier en daar. In plaats van de hele boel op stelten zetten. Want dan ben ik ook echt dagen gesloopt. Op deze manier gaat het wel. Enne oja, bij de Action hebben ze handige huishouddoekjes en vloerdoekjes. Dan kun je dus op een snelle manier toch even een beetje schoon en netjes maken. 🙂
En daarnaast is het helemaal niet erg dat je niet alles kan. Je hebt genoeg andere talenten!
Wat mooi om-/geschreven Lisanne, wat mij betreft een van je beste blogposts ooit!
Best herkenbaar, hoewel bij mijzelf in mindere/andere mate. Ik heb gemerkt dat het vooral verwachtingen “van anderen” zijn die ik zelf formuleer en vanuit anderen op mijzelf projecteer. Het is ook deels een wens om op te leven aan de norm (die toch bestaat). Zo lastig om het los te laten en proberen te aanvaarden dat mij minder lukt dan anderen (een soort mantra herhalen van “het is oké, ik heb genoeg redenen iets minder te zullen doen, ik weet waaróm het niet lukt” helpt nog wel eens, maar lang niet altijd). Ik heb vaak een soort schuldgevoel, maar richting wie is me onduidelijk: ik voel me haast schuldig tegenover mezelf, of tegen de versie van mezelf die ik zou willen zijn (wat dat betreft is het soms echt ‘dream on’).
Extra genieten als iets wel lukt is mij echt belangrijk merk ik. En als iets is gelukt vervolgens afdwingen dat het alleen daarom al een leuke en geslaagde dag is (en alle lichamelijke klachten en bijwerkingen et cetera zo veel mogelijk uit mijn gedachten te houden).
Knap dat je het in een blog hebt weten te vatten, Lisanne!
Iedereen heeft wel iets wat hem/haar doet afwijken van de standaard. Het beste is het gewoon te accepteren dat het nou eenmaal zo is en er mee leren leven en je niets aantrekken van het feit dat een ander dat misschien niet “normaal”vindt. Ouder worden helpt daarbij, geloof me. 😉
Of als je niet past in de achtbaankarretjes. Ik wil ook in kinderattracties! 🙁
Mooi stukje! Inderdaad kan het voor veel mensen storend zijn dat we altijd maar ‘normaal’ & ‘gemiddeld’ moeten zijn. Terwijl de vraag is: wat is ‘gemiddeld’? Iedereen meet zich toch aan de mensen die hij of zij in haar omgeving ziet of natuurlijk online/op televisie. Maar weten we hoe die mensen écht zijn? Zijn we jaloers omdat zij alles aan lijken te kunnen, blijken ze een huishoudster te hebben. Zijn we jaloers op hoe slank die mensen zijn zonder er iets voor te hoeven doen, blijken ze iedere avond 2 uur in een peperdure sportschool te staan. Op die manier probeer ik mezelf maar altijd voor te houden dat ik me niet kan meten aan anderen, hoewel ik het moeilijk blijf vinden. Niemand weet hoe anderen in elkaar zitten en hun leven indelen, dus kan niemand bepalen wat ‘gemiddeld’ is. Belangrijk lijkt het me dat je voor jezelf bepaalt wat voor jou ‘gemiddeld’ functioneren is, zodat je in ieder geval niet té veel afwijkt van jouw persoonlijke gemiddelde!
Ik voelde me erg lang anders, en wou perfect in het plaatje passen. Dit qua uiterlijk dan voornamelijk. Naarmate ik wat ouder werd, mensen vond die me steunden en accepteerden hoe ik ben, ben ik ook mezelf gaan accepteren. Het ‘anders’ zijn is net iets wat je moet omarmen! Zo wordt je zelf pas gelukkig, als je jezelf helemaal neemt hoe je bent, als je dit accepteert.
Natuurlijk is dit niet altijd even makkelijk, nu ben ik weer ‘anders’ op vlak van wat ik wil in het leven en dit is soms moeilijk. Ook weet je niet wat de toekomst zal brengen, dus vermoeilijkt ook dit het. Maar we moeten doorbijten, we zijn nu eenmaal niet de gemiddelde mens, ik geloof ook niet dat er inderdaad iemand bestaat die ‘gemiddeld’ is, net zoals jij zegt.
Heel goed artikel! Ik denk dat iedereen zich wel eens “anders” voelt. Maar ik denk ook dat dat voor een groot deel ligt aan de mensen om je heen, zij laten jou vaak anders “voelen”. In mijn leven heb ik veel verschillende reacties gehad over mijn astma en allergieën, soms begripvol, maar soms ook heel erg onbegripvol. Er zijn heel veel verschillende soorten astma, wat niet iedereen weet! Het is soms moeilijk om te accepteren dat je niet iets kan of moet laten, ik probeer altijd om mijn energie in iets te stoppen wat mij blij maakt (ook al is dat niet altijd even makkelijk). Gelukkig heb ik hele lieve ouders en vrienden die mij er altijd doorheen hebben geholpen. Ik vind je in ieder geval niet “anders” Lisanne! Volgens mij ben je een hele lieve meid met een hééééle leuke blog! 😉
Mooi geschreven, ik kan me heel goed voorstellen dat het moeilijk is om te accepteren!!
Als je bekijk hoeveel mensen er zijn die buiten het normale hokje vallen.. dat zijn er best veel!
Jammer dat je vanuit je omgeving steeds signalen blijf ontvangen dat jij als chronisch zieke een uitzondering op de regel bent..
Ik heb er zelf ook veel moeite mee. Vooral instanties die de uitkeringen en je werk regelen pushen je het liefst in het ‘normale’ hokje met alle gevolgen van dien. En dat maakt mij boos.
Ik vind het niet erg om dan maar ab-normaal te zijn, zoals je al zegt is vaak overal wel een oplossing voor. Gelukkig zijn vind ik het belangrijkste!
En een leven als chronisch zieke zal nooit wennen omdat je in je dromen het liefst met alles en iedereen mee doet. Ik denk dat het continue een zoektocht naar balans zal zijn. En wanneer dat lukt maakt dat jou uniek! Een reden waarom mensen juist jou blog willen lezen omdat je mensen inspireert met jou woorden en hoe je omgaat met het ziek zijn. En ja.. dat is in mijn ogen ook weer veel waard!
liever een normale grijze muis, of een abnormaal kleurrijk persoon? =)
Heel herkenbaar! 😀
Een gemiddelde zo niet bestaan als alles hetzelfde is.
want van deze getallen 2, 5, 6, 9, 1, 0, 56, 35 kun je het gemiddelde uitrekenen,
bij 2, 2, 2, 2, 2, 2, 2, 2 is dat niet nodig 😉
Natuurlijk is de wereld ingesteld op gemiddeld, dan maak je het voor de meeste mensen mogelijk om te leven. Maar niemand is precies die gemiddelde persoon, want dat is onmogelijk (1,7 kind krijgen blijft lastig, zelfs in 2013) en dus is het niet erg als je ‘anders’ bent. Misschien kun jij lichamelijk minder, maar je bent wel heel sterk. Anderen kunnen lichamelijk meer, maar zijn minder sterk als dat jij bent. Zo heeft iedereen wel iets dat een ander niet heeft en het is soms wel lastig, want natuurlijk zou jij af en toe willen dat je het huis schoon kon maken en zou ik af en toe willen dat ik heel erg mooi kan tekenen. Maar dat kan niet (altijd) en anderen kunnen dat misschien wel, maar het is niet erg want iedereen heeft pluspunten en minpunten, anders zou het ook maar saai zijn 🙂
Jammer ook… Merk het zelf erg in het onderwijs en moest tijdens het lezen van je blog meteen aan de column van Meester Bart denken die vandaag in de Sp!ts stond.
Jammer dat ik die niet heb gelezen, ben nu wel erg benieuwd! 🙂
Ik snap heel goed dat je je zo voelt, lijkt me heel rot. 🙁 maar gewoon is niets anders dan t gemiddelde van alle afwijkingen, toch?
Je lijkt me een hele lieve, positieve meid, en hoe je met je ziektes omgaat vind ik heel knap. Volgens mij is dat heel veel waard.
Herkenbaar: ik krijg mezelf hier ook niet van overtuigd! Laat me weten wanneer jij zo ver bent, haha.
Goed stukje btw!
Ik voel me de laatste tijd minder vaak anders maar heb mij vroeger wel vaak anders gevoeld. Dit komt voornamelijk omdat ik hoogsensitief ben denk ik.
Ik weet niet precies wat ik hier verder over kan reageren, maar: ik vind het wel heel goed geschreven. Je hebt helemaal gelijk, niemand is gemiddeld, niemand heeft 1,7 kinderen en toch gaan we daar vanuit. Toch is het ook wel mooi om je te bedenken dat er misschien mensen zijn die minder kunnen dan ‘gemiddeld’, zoals jij nu, maar er ook juist mensen zijn die méér kunnen dan ‘gemiddeld’. En die kunnen de mensen met bijvoorbeeld een chronische beperking dan weer helpen. Dat stelt dan wel weer gerust, hoop ik 🙂
Wauw Lisanne, heel mooi geschreven!
En inderdaad, het is niet dat iedereen alles moet kunnen en goed moet zijn.
Je bent goed op jouw manier, of alles nou wel of alleen maar een klein beetje lukt.
Ik vind dat jij trots op jezelf mag zijn met hoe je het nu doet, moet je zien wat jij allemaal al bereikt (hoeveel mensen) met jouw geweldige blogs.
Natuurlijk is het jammer dat je niet zo als ieder ander het huishouden met boodschappen doen kan combineren, maar het is net wat jij zegt; ieder mens is normaal op zijn manier.
Ik denk dat iedereen dat gevoel wel een beetje herkend, sommige natuurlijk een beetje meer dan anderen en vooral als je iets chronisch hebt en niet alles kunt “zoals het zou moeten”. Soms moet je maar gewoon denken dat jij normaal bent en iedereen om je heen is anders 🙂
Wat een herkenbaar gevoel. Ik voel mij ook vaak ‘anders’ maar inderdaad, hoe anders ben je nog als iedereen anders is. “Be great by being different” zou ik zeggen, maar volgens mij lukt dat jou al prima. Hou het hoofd omhoog.
Ik snap heel goed wat je bedoelt. Het is niet leuk om niet te kunnen voldoen aan n bepaalde standaard. Terwijl we dat helemaal niet zouden moeten willen. Maar je hoort er al gauw niet bij. Want je bent anders. Vroeger vond ik dat erg maar nu denk ik, ik ben niet gek, de rest is dat wel;) ik snap dat jouw situatie anders is. Lijkt me idd erg frustrerend, maar gelukkig krijg je veel hulp en dat kan ook niet iedereen zeggen. Focus je op t goede en positieve (dat doe je al) en ik denk dat je het verst en het beste uitkomt door lief voor jezelf te zijn en dingen te accepteren zoals ze zijn. Hoe moeilijk dat soms ook is.
Je hebt het mooi verwoord.
Ik kan me goed voorstellen dat je je anders voelt. Je wordt nu weer even extra met je neus op de feiten gedrukt en dat is gewoon ontzettend rot. Maar ik weet zeker dat je een manier zal vinden om hier mee om te gaan. En ieder mens is uniek! Dat is alleen maar mooi.
Ik voel me inderdaad soms anders, anders dan jij beschrijft. Ik voel me anders omdat ik niet voldoe aan het beeld van het perfecte leven waarin je een gezin sticht en dat soort dingen. Waarin je ouders je accepteren om wie je bent, hierin voel ik me anders. Ik val op het karakter en niet op het geslacht van een mens, misschien ben ik anders maar het maakt me wel trots!
Heel vaak! Maar gelukkig de laatste tijd ook steeds meer op een positieve manier. Normal is boring 😉
Ik ben altijd de weirdo geweest, en i like it. Als ik een pilletje zou kunnen nemen om 100% gemiddeld te zijn, nou nee, dat hoeft voor mij helemaal niet hoor! Natuurlijk is het niet zo leuk dat ik absurd lang over mijn studie doe, maar uiteindelijk haal ik dat diploma heus wel een keer dus who cares. Ach, en wat heb je aan een schoon huis? Ik ben lang niet alle dagen zo positief hoor, maar vaak wel gelukkig. Relativeren!
constant, en heel erg! iets waar ik mij tot voorheen heel erg druk om kon maken, waarom kon ik niet zoals anderen zijn en lukte de dingen die zij deden mij niet? met name op sociaal gebied. maar! des te ouder ik word (pas op, cliche!), des te minder ik het erg vind. ik ben zoals ik ben, het zij zo! liever gebruik ik mijn kwaliteiten voor iets goeds en verspil ik minder energie me er druk over te maken dat ik me anders voel.
xo, cheyenne
Ik vind dat je er mooi over hebt geschreven. Het is ook moeilijk om ermee geconfronteerd te worden dat niet alles lukt. Maar uit je verhaal begrijp ik dat je wel goed kunt relativeren en dat is erg knap!
Ik heb vandaag een enorme slechte dag qua fibromyalgie. Veel pijn, een huilbui en helaas ook veel onbegrip. Dan vind ik het altijd zo fijn om even op jouw blog te komen. Even lezen dat ik niet alleen ben en even het gevoel dat ik er niet alleen voor sta.
Wij moeten op het werk (kinderdagverblijf) nu ook het schoonmaken erbij doen ivm de bezuinigingen. Nou dan kan je waarschijnlijk wel raden hoe ik me nu zo’n beetje voel. Eerst de hele dag gewerkt van half 9 tot half 5 en daarna nog tot half 6 wc’s schoonmaken, stofzuigen, dweilen, vuilnis buiten zetten en alles wat erbij komt kijken. Heb jij misschien een tip hoe ik, zonder zeurend over te komen, tegen mijn werkgever te zeggen dat dit teveel voor mij is? Liefs, Maaike
Hoi Maaike, fijn om te lezen dat je iets aan mijn blog hebt!
Heftig joh, dat je dat er nu ineens ook bij moet doen. Als je het gaat vertellen aan je werkgever: wel duidelijk zijn, maar probeer niet alleen te vertellen over wat niet lukt, maar kom ook met alternatieven; dingen die je juist wel goed kan en die je dan misschien eventueel daarvoor in de plaats zou kunnen doen? Dus richten op waar je juist wel goed in bent en wat jou minder energie kost, hopelijk kunnen jullie dan samen tot een oplossing komen.
Op die manier richt je de aandacht in het gesprek niet op jouw ‘gebreken’, maar ook op wat je juist nog wel kan en waar je kwaliteiten liggen en op het feit dat jullie samen een oplossing moeten zoeken.
Knap van je dat je eerlijk wilt zijn (waarschijnlijk heb je geen keus, maar toch, gewoon knap), en ik wil je graag heel veel succes wensen. Dikke knuf!