Jóuw lichtpuntjes #1 Het lichtpuntje dat je leven veranderde

Het is alweer een tijd geleden dat ik jullie vroeg naar jullie ideeën over het publiceren van jullie lichtpuntjes. Inmiddels zullen jullie het vast en zeker ervaren hebben: van het lezen van lichtpuntjes van anderen word je blij. Maar juist ook het zelf delen van lichtpuntjes is heel leuk en bijzonder om te doen! Bezoekster Renske kwam op het briljante idee om dit op te delen in verschillende onderwerpen. Bedankt Renske!

mooie-lichtpuntjes

bron

Vandaag gaat het over het lichtpuntje dat jouw leven veranderde

Leuk: het is heel breed te interpreteren, maar waarschijnlijk heb je voor jezelf meteen een moment (of meerdere) in je hoofd bij dit onderwerp.

Je kan een reactie achterlaten met jouw lichtpuntje, en ik pik er een aantal uit publiceer ik later in een artikel op Lisanneleeft. Uiteraard kun je me ook mailen als je dat fijner vindt. Een kort verhaaltje is prima, het hoeven geen kilometers tekst te worden. Vertel wat je vertellen wilt en deel jouw lichtpuntje(s)!

Sowieso is meteen eventjes gaan lezen bij de comments sowieso heel erg leuk. Ik ben echt ontzettend benieuwd naar jullie lichtpuntjes!

Wat is het lichtpuntje dat jouw leven veranderde?

32 reacties

  1. Anne 20 september 2013 / 07:56

    Dat is leuk en lastig!

    Het lichtpuntje dat (een deel van) mijn leven veranderde is denk ik een moment een aantal jaar geleden. Mijn angststoornis was op zo’n dieptepunt dat ik de deur niet meer uit durfde. Ik woonde op dat moment net een paar maanden samen met mijn vriend, op drie hoog achter. Toen hij merkte hoe die de angst zat, trok hij me een jas aan, tilde me op en droeg me alle drie de trappen af. Huilend kwam ik beneden aan. Hij pakte mijn hand, opende de deur en liep met me naar buiten. We liepen maar een klein stukje voordat we weer naar huis gingen. Later vertelde hij me dat hij het gevoel had dat ik nooit meer naar buiten zou zijn gekomen als hij dat niet had gedaan. Hij heeft gelijk gehad. Dit moment gaf me kracht om uit dit diepste dal te klimmen. Ik zal voor altijd de warmte en liefde waarmee hij mij toen hielp, herinneren als een lichtpuntje.

    Wat is dit fijn om over na te denken zeg 🙂 misschien een beetje een heftig lichtpuntje wel, maar nu ben ik helemaal ‘genezen’!

  2. Shanna 20 september 2013 / 08:09

    Mijn lichtpuntje: mijn hondje. Die een jaar na het overlijden van mijn vader kwam. Het gevoel van leegte werd weer opgevuld. Mijn trouwe viervoeter is al 12 en blijf hopelijk nog wat jaren aan mijn zijde! We zijn een goed team!

  3. Linda 20 september 2013 / 08:15

    Wauw! Ik vind die van Anne (comment boven die van mij) zó mooi! Gaaf om te lezen ja!

    Ik vind het ook wel lastig, haha. Ik denk dat het lichtpuntje dat mijn leven veranderde toch wel was dat ik mijn vriend heb leren kennen, en later (na ongeveer een jaar) ben gaan samenwonen met hem. Dat heeft me denk ik volwassener gemaakt (omdat ik het huis uitging) en het is natuurlijk een hele nieuwe fase. Heel bijzonder, eigenlijk, nu ik er zo over nadenk. En ik ben natuurlijk heel blij met hem! (:

  4. Nora 20 september 2013 / 09:12

    Het lichtpuntje wat mijn leven veranderde is de liefde. mijn vriend heeft mijn leven zoveel mooier gemaakt en dat doet ie nog steeds!

  5. Suzanne 20 september 2013 / 09:25

    Dat is een hele goeie vraag! Er is denk ik niet één lichtpuntje dat mijn leven heeft veranderd het zijn er eigenlijk wel meer. Mijn ouders die altijd achter mij hebben gestaan. Ziekenhuis in ziekenhuis uit. Mijn vriend die mij het gevoel heeft gegeven dat ik het echt waard ben. Vriendinnen die me ondanks alles nooit hebben laten vallen en de lieve vriendinnen die ik heb leren kennen en ook echt mijn vriendinnen zijn geworden met alle gebreken die ik dan mag hebben. Haha nee er is voor mij niet één, maar gelukkig een heleboel!

  6. Mar 20 september 2013 / 09:46

    Mijn lichtpunt is het samenwonen met m’n vriend. Toen ik nog thuis woonde was ik een heel onzeker meisje wat bijna niet het huis uit durfde en weinig deed. Ik ben chronisch ziek en ‘verschuilde’ me daar ook echt achter. Dacht vaak “Ik ben ziek, dus ik kan dat vast niet”.
    Inmiddels woon ik ruim een jaar samen en heb ik een hoop dingen gedaan die ik nooit durfde. Ik ben op korte stedentrip geweest naar Brugge, ik heb een hoop vriendinnen gemaakt, ik heb een eigen hondje gekocht en sinds 2 weken zit ik weer op een sport waar ik al 12 jaar spijt van had dat ik dat niet meer deed, maar niet meer durfde te doen.
    Op dit moment voel ik me zelfverzekerd, kan ik heel de wereld aan en ben ik gewoon echt gelukkig met mijn leven.

  7. Lydia 20 september 2013 / 09:47

    Da’s een makkie: de dag dat ik mijn (inmiddels) echtgenoot ontmoette. 🙂 We kregen verkering toen ik vijftien was en sindsdien hebben we allebei zware periodes voor onze kiezen gehad. Ik kan met zekerheid zeggen dat ik daar nooit goed doorheen was gekomen als hij er niet voor mij was geweest. En andersom geldt het natuurlijk ook.
    Na vijf jaar zijn we getrouwd, geheel op onze eigen manier, en het gaat nu super goed met ons. We hebben vele plannen, wensen en dromen om na te jagen. Sommige mensen vinden het vreemd dat we getrouwd zijn met onze eerste liefde, maar waarom zou je een winnend lot uit de loterij weggooien? Het is juist heerlijk dat we met z’n tweeën volwassen (zijn) worden. Met hem kan ik de hele wereld aan.
    Gisteravond lagen we in bed. Hij sliep al een beetje en ik was aan het lezen. Toen ik me omdraaide werd hij wakker, keek me aan en zei: “Wat is het toch fijn dat, als ik mijn ogen open, ik jou naast me zie.” Als dat geen lichtpuntje meer is, weet ik het ook niet meer.

  8. Milou 20 september 2013 / 09:51

    Jeetje… dat vind ik een moeilijke!
    een lichtpuntje dat mijn leven veranderde ……
    de meeste hebben het over een liefde, helaas nog niet voor mij.
    Kan even niets bedenken.

  9. MySimplySpecial 20 september 2013 / 10:10

    Misschien voorspelbaar, maar mijn lichtpuntje is zeker mijn vriend! Met hem samen klopt het gewoon!

  10. Shifra - A Cup of Life 20 september 2013 / 10:46

    Mijn lichtpuntje is met stip op één mijn man! Daarnaast heel veel kleine alledaagse dingen. Ook de blog kan een lichtpuntje voor mij zijn. Als ik lieve leuke comments krijg bijvoorbeeeld!

  11. Nikita 20 september 2013 / 11:30

    Goh, het zijn er verschillende, maar het lichtpuntje dat mijn leven veranderde is op 20 jaar terug beginnen met paardrijden, ik heb dan anderhalfjaar later een verzorgpaardje gevonden waar ik bitloos mee kon rijden en hierdoor is mijn leven toch veel verandert. Ik heb zoveel bijgeleerd en kan zo genieten van de momenten dat ik weer eens mijn verzorgpaardje ga verzorgen/ berijden ^^

  12. Bertine 20 september 2013 / 11:45

    Mijn leven veranderde vorig jaar juni. Ik had mijn diploma pas gehaald en was 3 jaar gelukkig met mijn vriend, ik kwam bij hem thuis en hij had een pagina van funda.nl voor zich. Hij vond dat huisje wel leuk, moest erg veel aan gebeuren en wat ik ervan vond. Voordat ik het wist zijn we wezen kijken en zonder naar andere huizen te kijken hebben we dit huis gekocht. Begin november ten huwelijk gevraagd, eind november de sleutel van het huis. 10 maanden veel klussen verder en we zijn nu precies 2 weken getrouwd en erg gelukkig in ons huisje. Vind het wel lastig de draai te vinden, wanneer de bedden verschonen, wanneer de wc schoonmaken. En wanneer ik iets even niet opruim, zegt mijn man gelijk dat ik mijn rommel eens moet opruimen. Maar hé, we moeten nog aan elkaars gewoonten wennen nu we elke dag bij elkaar op de lip zitten 🙂

  13. SunshineCin 20 september 2013 / 12:23

    Ik heb meerdere lichtpuntjes:
    – Het moment dat ik op mezelf ging wonen, ondanks dat ik het bij mijn ouders niet slecht had, voelde dat als een soort van bevrijding. Door het op mezelf wonen kwam ik van mijn depressie en angststoornis af
    – Mijn vriend ontmoeten, 2 weken nadat ik op mezelf woonde. Al het goede komt vaak tegelijkertijd!
    – Mijn gastric bypass operatie, omdat ik hierdoor, na jarenlang strijden en diëten, eindelijk het idee heb dat dit helpt en dat ik daardoor gezonder word en hopelijk ook van mijn chronische ziekte PCOS af kom!
    – Mijn ouders, sterk team, rots in de branding, als er iets is staan ze altijd voor mij klaar
    – Mijn neefje van 4 maanden. Zo puur, daar kan je niet kwaad op worden. Ook al ben ik chagrijnig, hij vrolijkt mij altijd op met zijn babygebrabbel.

  14. Stephanie 20 september 2013 / 13:06

    Wat leuk 🙂

    – Toen mensen het zonde vonden dat ik van de havo naar het mbo ging. Ik moest en zou die opleiding gaan doen en heb naar niemand geluisterd, behalve naar mijn eigen gevoel. Inmiddels heb ik bijna mijn 3e studie afgerond in 5,5 jaar en dus over een jaartje 3 diploma’s (2x mbo en 1x hbo). Niemand die mij nog verteld wat ik moet doen :D, fijn om dingen zelf te beslissen en mijn les was: “altijd naar je eigen intuïtie en gevoel luisteren!”
    – Toen ik op mijn 17e op kamers ging wonen. Ik begon aan een nieuw leven daar. Er woonden al 9 andere meiden en het was soms moeilijk om mijn draai te vinden. Maar inmiddels woon ik er 5 jaar en ben ik veel zelfstandiger geworden, heerlijk! Volgend jaar hoop ik te gaan samenwonen en dat is dan opnieuw een groot lichtpuntje!

    xx

  15. ellen 20 september 2013 / 13:25

    Mijn lichtpuntjes zijn mijn vriend en mijn hondje. Altijd als ik boos of verdrietig ben om mijn ziekte (diabetes) dan zijn zij degenen die mij vrolijk maken, mijn hondje komt lief bij me liggen, en speelt met me, daar word ik vanzelf vrolijk van. En mijn vriend, die bekijkt alles altijd positief, en probeert me gerust te stellen 🙂 Dat zijn mijn lichtpuntjes!

  16. Janine 20 september 2013 / 16:26

    Mijn lichtpuntje is mijn beste vriendin, die ik wel al kende maar waar ik zeker niet zo close mee was als ik nu ben. Op het moeilijkste moment in mijn leven, het moment waarop mijn gehele verleden mij even inhaalde, kwam zij me troosten en sinds dien zijn we onafscheidelijk. Zij laat me zien dat ik het leven waard ben, zij laat me zien dat het leven mooi is en er mensen zijn die van mij houden, zij laat me van mezelf houden en dat is nog nooit iemand gelukt. Zij veranderde mijn leven van negatief naar positief! Hoewel het natuurlijk niet altijd goed gaat, en het nooit altijd goed zal gaan blijf ik hoopvol dankzij haar en haar rotsvaste vertrouwen in mij.

  17. Rosie 20 september 2013 / 16:43

    Het moment dat ik mijn maatschappelijk werkers diploma haalde. Eindelijk kon ik aan de slag, mensen helpen, op mijn manier op een positieve manier bijdragen aan deze (vaak negatieve) wereld. Mensen helpen is mijn leven en zal altijd mijn leven blijven, i love my job!

    Liefs Rosie

  18. Nem 20 september 2013 / 17:46

    Mijn leven was een groot lichtpunt toen ik mijn vriend leerde kennen. We waren zo gelukkig, ik had een goede baan en een huis en we zagen echt een mooie toekomst samen. Voor hem was ik gelijk de ware en andersom ook. Een tijdje later werd ik ziek en we dachten allebei dat dat wel goedkwam, tot ik niet meer kon lopen. We hebben zoveel angst gehad in het ziekenhuis, ik was bang voor altijd verlamd te zijn; maar hij bleef bij me. Elke dag in het ziekenhuis, elke behandeling, elke scan en elke kuur hield hij mijn hand vast en als dat niet mocht mijn hoofd.. Onze liefde is dan ineens zo sterk. Ik heb het gevoel hem veel afgenomen te hebben want zijn meisje kan nooit mee op skivakantie, uit eten en al die andere dingen die hij graag had willen doen.
    Nog steeds gaat hij mee naar elke arts en boeit het hem niet als hij na een gebroken nacht weer moet werken. Dat is mijn grootste lichtpunt: hij!

  19. dalindcy 20 september 2013 / 19:16

    Mijn lichtpuntje is net als die van zoveel hier mijn relatie, haha. Ik was nog maar veertien toen ik mijn vriend ontmoette en was nog nooit verliefd geweest, ik had geen idéé wat me overkwam. Inmiddels zijn we drie jaar verder en denken we er heel voorzichtig aan om over niet al te lange tijd samen een plekje om te wonen te zoeken. Hij is elke dag mijn lichtpuntje.

  20. Marjolein | A Spoonful of Dork 20 september 2013 / 19:27

    Mijn lichtpuntje? Heel eerlijk; blogs van andere chronisch zieke meiden. Ik ben zelf nu 5 jaar chronisch ziek (Fibromyalgie) en zit daarbij nu in de molen voor ME/CVS. Ik ben tot nu toe altijd voor weggelopen voor het feit dat ik ziek ben, maar nu kan ik dat niet meer. Ik ben volledig afgekeurd, maar ben weer gaan werken en ik merk dat het wel me steeds zwaarder gaat vallen.
    Eigenlijk kom ik nu pas in de acceptatie fase en daarbij helpen de blogs me onwijs.

    Eigenlijk zijn dus jullie (de chronisch zieke bloggers) mijn grootste lichtpuntjes. Jullie slepen me momenteel door een zware periode heen die ik niet alleen aankan.

    Dank je hiervoor en ga alsjeblieft verder met wat je doet, want jullie zijn toppers en ik kan heel veel van jullie leren!

    X Marjo

  21. Rosalie 20 september 2013 / 21:20

    Toen ik jouw blog ontdekte was ik nog niet heel erg bekent met quotes, en door jouw blog is dat veranderd. Op dit moment heb ik dan geen quote als achtergrond van mijn mobiel maar wel in mijn kamer hangen er wat. Dankje!

  22. Vink 20 september 2013 / 21:53

    ik denk dat dat vorig jaar was. Ik ben op de basisschool gepest en vorig jaar kwam alles ineens heel erg terug. Ik voelde me weer onzeker en had het gevoel dat ik mezelf niet meer kon zijn op school. Ik heb het nooit met mensen over vroeger gehad, had daar niet zo’n behoefte aan. Maar toen vorig jaar alles weer zo terug kwam besloot ik naar mijn mentor toe te gaan en alles te vertellen. Ik vond het dood eng maar heb het uiteindelijk gedaan. Het pakte super goed uit! Ik merkte dat ik daarna opener was geworden, minder onzeker. Ik durfde op mensen af te stappen en was een stuk vrolijker. Dat was een heel fijn gevoel! Helaas gaat het nu weer minder met me omdat ik in een nieuwe klas zit, hopelijk kom ik daar ook weer overheen.
    x

  23. lot 20 september 2013 / 23:01

    Mijn lichtpuntjes zijn mijn lieve vriendinnen, die me steunen door dik & dun. Toen ik ziek waren wisten me aan het lachen te brengen.toen ik naar een nieuwe school ging heeft een goede vriendin een gedicht geschreven. ‘ ik wil er voor je zijn als je lacht, maar ook als je huilt. Ik wil met jou de regenboog aan emoties ondergaan. Laat me meehuilen of meelachen. Laat me als je huilt jou aan het lachen maken. Kort daarnA werd ik ziek en deed ze dit, zoals ze nog doet tot op dit moment. Samen lachen, samen huilen en maar een blik nodig hebben. Wat een kado zijn mijn lieve vriendinnetjes!

  24. Thea 22 september 2013 / 16:21

    Door dingen in het verleden heb ik mezelf ongeveer 15 jaar lang verteld dat ik dingen niet kon, dom was, er niet leuk uitzag, geen leuke vriendin en goede moeder kon zijn, noem maar op, er was niemand die mij verder naar beneden kon halen dan ik zelf al deed. Mijn lichtpunt is dan ook het moment dat ik (met hulp) realiseerde dat ik dat deed en er acuut mee stopte en het omdraaide. Sindsdien heb ik bijna nooit meer een rotgevoel, niet meer zo angstig en veel vrolijker en heel veel meer ontspannen, kortom, mijn leven is weer leuk!

  25. Dagmar 22 september 2013 / 21:31

    Eerst zag ik het hebben van CVS (het chronisch vermoeidheid syndroom) als een last, maar toen ik het eenmaal accepteerde en tips en trucs kreeg om ermee te kunnen leven, veranderde het in een lichtpuntje. Ik was door deze ziekte namelijk wel de persoon geworden die ik nu mag zijn. Ik ben sterker dan ooit, mijn doorzettingsvermogen is gegroeid tot de max en ik laat mij zelden uit het veld slaan. Ik ben dankbaar dat ik mijn leven zo fijn op de rails heb gekregen en ik leef mijn droom. Ik gun iedereen het realiseren van haar of zijn wishlist. Doe het vandaag, want morgen staan er nieuwe kansen te wachten <3

  26. Anouk 23 september 2013 / 10:04

    Mijn besluit om terug naar Friesland te gaan. Hoewel ik het vreselijk vond om te stoppen met een studie, wilde ik gewoon niet in het midden van het land wonen. En de studie vond ik eigenlijk helemaal niet zo leuk. Toen ik terug was in Friesland heb ik mijn vriend gevonden en ik ben gaan samenwonen. Daarbij heb ik me ingeschreven bij de KvK, kreeg ik lenzen én ging ik een nieuw leuke studie doen. Een hele omslag dus en een mooi lichtpunt!

  27. Kelly 23 september 2013 / 17:23

    Ik ben kort geleden begonnen met lichtpuntjes te verzamelen en het heeft mij ontzettend geholpen.
    Het was niet een bepaald lichtpuntje die het verschil maakten, maar vooral de gevolgen van iedere dag iets positiefs te zoeken hielp mij. Als ik niet iedere dag de lichtpuntjes was gaan zoeken weet ik niet of ik er nu nog was geweest. Positiviteit van anderen en vooral van mijzelf hebben ervoor gezorgd dat ik uit mijn depressie kwam.
    Hoe goed het ook gaat met de lichtpuntjes zoeken ben ik er vorige week achter gekomen dat ik PCOS heb, een wel bekend probleem onder de Nederlandse vrouwen. Maar op je 18e horen dat je onvruchtbaar bent, met overgewicht moet leren leven en een verhoogde kans op kanker hebt is totaal het tegenovergestelde van positief zijn. Steeds meer mannelijke hormonen zwemmen door mijn lichaam heen, en juist in deze periode ga ik zoeken naar lichtpuntjes die mij wel een echte vrouw maken! Ik zoek zodat ik het tegendeel kan bewijzen aan die stomme hormonen!!
    Eigenlijk moet iedereen iedere dag lichtpuntjes zoeken, want het kan je leven totaal omdraaien.

  28. Sarah 24 september 2013 / 17:38

    Mijn lichtpuntje is dat ik mijn droom heb waargemaakt, ik heb altijd al bij een tijdschrift willen werken en nu is die droom dus uitgekomen! Ik werk nu bij Elle, ik heb het daar heel erg naar mijn zin. Een jaar geleden had ik nooit durven hopen dat ik nu zo een leuke baan zou hebben, ik was net afgestuurd en raakte maar niet aan werk. Nu mag ik naar modeshows en de wereld rondreizen voor mijn baan! Ik ben gewoon heel erg blij met mijn baan en ik heb leuke collega’s. Ik hoop dat ik dit nog lang zal kunnen doen. En daarnaast heb ik ook nog een heel erg lieve vriend.

  29. Ellen 25 september 2013 / 13:32

    Het lichtpuntje dat mijn leven veranderde is mijn broer. Exact een jaar geleden werd hij plotseling heel erg ziek. Hij heeft een maand in het ziekenhuis op de afdeling intensieve zorgen gelegen. De dokters hadden de hoop al opgegeven en dachten dat hij het niet zou halen want zijn toestand werd steeds slechter. 2x per dag gingen we naar het ziekenhuis om hem te bezoeken, wat toch wel een stukje rijden is.
    Na een noodoperatie heeft hij een week in coma gelegen. 2 weken later begon het plotseling heel snel terug beter met hem te gaan. Hij heeft toen nog 3 dagen op een gewone kamer gelegen en daarna mocht hij naar huis. Toen heeft hij nog tot februari in een ziekenhuis bed in onze woonkamer gelegen.
    Ik ben de dokters zo ontzettend dankbaar dat ze mijn broer hebben gered, ik weet niet wat ik anders had moeten doen. Door die hele situatie is mijn kijk op het leven veranderd. Als zelfs een gezonde en levenslustige jongen ineens zo balanceert tussen het leven en de dood, dan kan het met iedereen snel gedaan zijn. Mensen zijn vergankelijk, en sinds ik dat besef geniet ik zoveel te meer van de alledaagse dingen in mijn leven.

  30. Anne 25 september 2013 / 15:35

    Mijn konijntjes, anders was ik er nu niet meer geweest.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.