Zoals je wellicht weet ben ik bezig met mijn gezondheid. Nu ben ik daar altijd mee bezig, maar de focus lag altijd in het midden van fysiek en mentaal. Nu ineens ligt het mentale gedeelte onder een vergrootglas.
Omdat ik me fysiek eigenlijk veel beter voel, op het neuropsychologische deel na. Zoals ik al vertelde in mijn blogpost over plannen weet mijn hoofd niet hoe ik me aankleed, nu ik het fysiek prima kan. Dat zorgt ervoor dat je ineens met heel andere hulpverleners om tafel zit.
Psychologen enzo
Toen ik een jaar of zestien was heb ik een uitgebreid revalidatietraject doorlopen. In dat traject hoorde ook een psycholoog. Een kinderpsycholoog om precies te zijn. Laten we zeggen: ik kreeg er nogal jeuk van. Ik dacht dat psychologen gewoon gek waren en dat het niets voor mij was. Inmiddels begrijp ik dat je een klik nodig hebt met een psycholoog.
Ook nu heb ik een psycholoog die me af en toe op de zenuwen werkt. Zo’n manier van lachen en aankijken die me stoort. Ik snap nu dat ik dat gewoon moet zeggen, haha.
Er valt dus wel iets te leren
Na jarenlang over zelfhulp en mindstyle geschreven te hebben weet ik wel het een en ander over psychologie. Ook omdat ik het leuk vind, natuurlijk. Maar kan ík in mijn situatie nog iets verbeteren?
Tsja, het is maar net hoe je ernaar kijkt.
Ik weet wat ik wil leren
Ik heb besloten dat ik wil leren een goede reactie te geven op mensen die niet helemaal zichzelf zijn. Of moe zijn. Of gewoon stom zijn, dat kan ook nog, haha. Gewoon mensen die mij (op dat moment) extreem tegenstaan. Voor een deel kan ik daar prima mee omgaan, als blogger krijg je weleens iets naar je hoofd.
Voor het andere deel heb ik geen idee hoe ik met die extremen om moet gaan. Als iets extreem kwetsend is of erg naar van iemand die dichtbij me staat, dan raakt dat me wel. En volgens mij heeft iedereen daar een soort automatische reactie vanuit zijn karakter op. Vooral als je zelf (ook) aan het einde van je Latijn bent, wanneer je gewoon op bent.
Uitdaging
De uitdaging wordt dus om in alle gevallen goed te kunnen reageren in extreme gevallen waar ik zélf ook extreem uitgeput ben. Of extreem veel pijn heb. Extreem verward ben. Vooral dat laatste is heel erg lastig, vind ik zelf.
Mijn eerste reactie is altijd de gedachte: ja, hallo, ík kan niet meer, hou op! Maar dat kunnen sommige mensen niet zien en andere mensen kan het geen drol schelen. En andere mensen zijn zelf (ook) verward of helemaal op (dit maak ik online vaak mee).
Dus toch wil en moet ik leren om in extreme situaties om te gaan met deze mensen op een moment dat ik zelf helemaal kapot ben. Dus, ik ga de psycholoog zeggen dat ik het “ik weet alles beter”-lachje (zo komt-ie bij mij over dan he) niet fijn vind. En ik wil vertellen wat ik wél wil leren. Waar hij me wel mee kan helpen. Hij is niet voor niets psycholoog, hij kan me dit leren.
Een laatste advies
Je moet gewoon wat positiever denken.
Gewoon doen. Effetjes. Doe maar.
Heeft er iemand een teiltje voor me?
Nee, ik ga net zo lang door tot ik niet meer de neiging heb om iemand te slaan (dat kan ik niet zo hard, maar het gaat om de intentie) als iemand dat tegen me zegt. Een casemanager, arts, psycholoog, familie, wie dan ook. Éigenlijk wil ik het niet meer horen, maar daar gaat het niet om. Het gaat om mijn reactie.
Kippenagressie
Dus, over een tijdje kan ik omgaan met extreme mensen, extreme situaties en vooral mijn extreme zelf. Ik kan ook boos, verdrietig en zelfs agressief worden (mijn kippenkracht maakt dit gelukkig ongevaarlijk).
Waar het door komt en waar in mijn hoofd het mis gaat wordt onderzocht door de neuroloog, maar volgens mij bestaat er geen hersenpleister of zoiets, dus ik moet het doen met dit hoofd.
Ik moet wel een beetje lachen als ik zo over mezelf schrijf. Maarja, het is zoals het is. En ik ben zoals ik ben en de beperkingen die ik heb, daar moet ik het in principe gewoon mee doen.
keep going, keep growing
Volhouden en groeien. Klinkt lekker makkelijk, zoals dat positieve gedoe. Maar het moet maar. Heb jij ook ervaringen met psychologen of andere mensen die je advies geven? (die stiekem toch wel goede inzichten geven)
Hoi, ik heb hele goede ervaring met een neuropsycholoog, die me geholpen heeft met omgaan met mijn cognitieve problemen. Je heb idd geen hersenpleister (grappig gezegd) maar wel neurorevalidatie. Heb je al een neuropsychologisch onderzoek gehad? Mogelijk is er nog verbetering haalbaar. Je neuroloog kan je door verwijzen.
Veel sterkte!
Dankjewel! Die onderzoeken staan in de planning, duurt allemaal zo lang… tot die tijd wil ik niet stilzitten natuurlijk! Heel fijn om te lezen dat het jou geholpen heeft, dat geeft wat hoop 🙂
Wat goed dat je hier nu met een psycholoog aan werkt, ook al zijn psychologen inderdaad niet altijd de meest makkelijke mensen, haha. Best lastig om aan mensen aan te geven dat ze bijvoorbeeld over je grenzen heen gaan of dat je hen er even niet bij kunt hebben. Maar wel onwijs goed dat je daar zo bewust aan wilt werken. Volhouden en groeien inderdaad, stap voor stap!
Waar ik zelf vooral allergisch voor was bij psychologen, waren de goedbedoelde tips over hoe ik mijn leven moet aanpakken. “Lig jij niet al om tien uur op bed? Echt, normale mensen slapen om tien uur, hoor!” Pff, heb ik daar zelf ook een stem in als avondmens?! 😉 Gelukkig leerde ik na een tijdje om me meer te richten op de tips en adviezen waar ik wel wat aan had en de andere tips te laten voor wat ze zijn.
Haha, ik ben ook een avondmens en zou het liefst veeeel langer opblijven dan ik nu doe, ik hou ontzettend van de rust in de nacht. Ik lig er nu om half 11 in (daar is iedereen content mee), ook voor mijn vriend fijn, als ik hem steeds wakker maak kan hij niet fatsoenlijk werken. Maar ik moet zeggen dat ik dan vaak nog urenlang wakker lig en aan het bijkomen ben van alle prikkels van de dag, tenzij ik veel medicatie neem, maar dat doe ik liever niet. Toen ik nog naar school ging vond het leren ook allemaal plaats in de nacht, overdag lukte dat niet!
Psychologen zijn niet altijd heel erg leuk en heb er zelf ook wel mee te maken gehad meerdere keren. Hopelijk helpt het je!
Bij mijn eerste revalidatietraject kreeg ik ook jeuk van de psycholoog. Ze zat zo vast aan een bepaalde visie, dat ze zich niet kon voorstellen dat het misschien ook wel anders kon zijn.
Overigens ben ik van mening dat je niet altijd op een goede manier hoeft te reageren als iets je niet zint. En ja, dat zegt een docent die zelf lesgeeft over feedback geven en assertief reageren. Soms komt bot zijn een stuk duidelijker over voor de ander. 😉
Haha, bot reageren hoeft niet altijd slecht te zijn, maar sommige mensen kunnen dat niet handelen. Dus voor mezelf is het beter om gewoon lief te zijn tegen de desbetreffende mensen (ligt uiteraard ook aan het moment). Ingewikkelde boel, hahaha. Niet voor niets waarom ik er graag meer van wil leren natuurlijk.
Mijn kinderpsycholoog zat ook heel erg vast aan wat ze had gehoord in het overleg met de revalidatiearts en wat eigenlijk de taak was van de fysio en ergo bijvoorbeeld. Ik durf te zeggen dat zij geen goede psycholoog voor volwassenen is, zacht uitgedrukt (zit nog wat frustratie hahaha). Voor kinderen hopelijk wel 🙂 Maar ik denk/hoop dat zij gewoon niet kon werken met mensen die eigenlijk net geen kinderen meer zijn. Een normale psycholoog had destijds beter bij me gepast, denk ik.
Hopelijk geven de neuropsychologische onderzoeken je straks ook wat meer duidelijkheid. Goed van je dat je een psycholoog hebt ingeschakeld om beter om te leren gaan met bepaalde situaties!
Goed bezig. Ik ben zo blij voor je dat het fysiek beter gaat!
Erg mooi artikel. Sinds ik in de psychiatrie beland ben heb ik zelf ontdekt dat 1 op 1 pmt therapie veel meer voor mij doet dan praten met een psycholoog. Alhoewel dat ook heel belangrijk blijft. Dus wellicht is het ook een kwestie van zoeken naar de juiste therapievorm?