Door dit filmpje van Sjoerdgerritsen.com ben ik aan het denken gezet. In dit filmpje is Sjoerd onwijs open over een angst van hem. Ik vind zijn openheid heel mooi en herkenbaar en daarom wil ik met jullie mijn grootste angst delen. Eenzaam worden, dat is mijn grootste angst.
Jullie weten dat ik fibromyalgie heb. Daardoor kan ik veel dingen niet doen. Straks na de HAVO ga ik niet studeren, dat kan ik op dit moment niet. Maar kan ik wel werken? En als ik niet naar school ga en niet studeer, word ik dan niet eenzaam? Ooit wil ik op mezelf wonen en een baan hebben. Maar wat als ik dat niet kan? Wat als op mezelf wonen al een dagtaak op zich wordt? Wat gebeurt er dan met mij? Zit ik dan de hele dag alleen thuis? Het zou zomaar kunnen gebeuren. Ik denk er niet heel vaak aan, maar het is wel iets wat in mijn achterhoofd zit.
Misschien is het nogal dramatisch om dit zo te vertellen, maar het is wel de waarheid. Het is natuurlijk eigenlijk allemaal alleen een rampscenario. Natuurlijk word ik niet eenzaam, hoe zou ik nou ooit eenzaam kunnen worden? Via het internet alleen al kun je geweldige vriendschappen opbouwen. En iets van mij horen zullen jullie de komende jaren zeker. Dus wat zeur ik nou?
Eigenlijk zou ik er helemaal geen aandacht aan moeten besteden. Maar omdat ik Sjoerd Gerritsen zijn openheid zo mooi vond, en hij me aan het denken gezet heeft, wil ik dit ook met jullie delen. Maar wat ik me nu afvraag, wat is jouw grootste angst?
Goeiemorgen, we kennen elkaar niet maar hier spreekt een fibro-lotgenootje!
Ik las je blog en het klinkt erg herkenbaar..
Ik ben 25jaar en bij mij is dus ook fibromyalgie geconstateerd en ja..ik denk dat veel fibro’tjes onder ons met deze angst te kampen hebben.
Wat een belangrijk aspect is in deze kwestie is denk ik je eigen instelling.
Er zijn weken voorbij gegaan dat ik de fibro zo m’n leven liet beheersen dat ik onwijs weinig deed.
Met als resultaat; ik voelde me een kluizenaar die alsnóg met pijn zat te worstelen..
Dus nu probeer ik het voor mezelf wat meer te doseren en af en toe ga ik over mijn grenzen, maar ik weet waarvoor ik het doe.
Het is een bewuste keuze omdat ik het waard vind..
Bv oud&nieuw..mn lichaam is compleet naar de klote máár ik ben wel knallend het nieuwe jaar begonnen.
Ik zeg niet dat het makkelijk is, maar denk dat je met een positieve instelling soms een heel eind komt.
En aan jou verhalen te lezen gaat dat bij jou vast goedkomen!
En..vooral blijven schrijven!
Mooi stukje..Mijn grootste angst is mijn dochter verliezen. Het krijgen van een kind is prachtig maar het maakt ook dingen in je los waardoor je nooit meer zorgeloos zult zijn. Als ik dingen lees over mensen die hun kind hebben verloren, dan slaat de schrik me om het hart en vraag ik me af: hoe overleef je zoiets?
Goed, ik heb dan wel geen fibro, maar ik deel wel in je angst. Ik heb ook die tijd gehad dat ik niets anders deed dan mezelf ziek vinden. Denk je niet dat iedere chronisch zieke zo’n periode heeft gehad? Ik zag mezelf al zonder baan, in trainingspak, in een stacaravan op de plaatselijke alimentatie camping. En nog steeds ben ik mijn toekomst niet zeker, ik heb geen diagnose meer en kan dus niet rekenen op hulp van de staat. In mijn eentje zou ik het financieel nooit redden. Ja, dat zet je wel aan het denken.
Gelukkig zie jij zelf ook wel in dat je niet eenzaam hoeft te worden. 🙂 Het internet is inderdaad handig voor makkelijke sociale contacten, en ook de mensen die van je houden zullen je niet zomaar vergeten als je op een ander adres woont. De angst voor de eenzaamheid zal jou wel tussen de mensen houden. 😉
Ja ik denk dat het ook wel over gaat als ik weet dat ik kan werken, maar ik heb nog nooit gewerkt omdat ik naar school ga… En school houd ik al nauwelijks 2 uurtjes op een dag vol. Maar hey, als ik 2 uurtjes op een dag zou kunnen werken klinkt dat wel heel aantrekkelijk 😛 En ik geloof er ook in dat ik dat wel voor elkaar krijg.
Maar het is geen periode, het is iets wat ruim 5 jaar in mijn achterhoofd zit. Ik denk er niet iedere dag aan (alleen vaak als ik zo ziek ben dat ik mijn bed niet uit kan).
Kennen jullie Jezus al? Hij zal je helpen en dragen in de zware dagen!
@Me you’re so right 🙂
Waar!
Waar inderdaad! Met Jezus ben je noooooit alleen en Hij geeft je de kracht die je nodig hebt!
Het heeft dan even geduurd maar nu weet ik waar het allemaal om ging en wat je bedoelde met je grootste angst.
Normaal gesproken ben ik niet snel bang voor iets maar er zijn twee dingen waar ik echt niet tegen kan of aan moet denken:
1) als mijn wederhelft zou komen te overlijden op jong leeftijd. Natuurlijk iedereen zal een keer sterven maar dan hoop je toch samen oud te worden. en dit sluit dan direct aan op deel 2,
2) begraffenis, als er iets is in mijn leven waar ik echt niet tegen kan is het naar een begraffenis gaan, als het om bekenden gaat. Klinkt vreemd misschien maar ik voel altijd het verdriet van de mensen en raak mij diep. Zo diep dat ik dagen lang daardoor van slag ben en totaal leeg ben.
Dit zet je gelijk weer aan het denken wat zouer met mij gebeuren als een van mijn ouders zou komen te overlijden, pfffffffffffff. Krijg nu al het zweet in mijn handen en moet maar stoppen over dit onderwerp.
Dit was mijn openbaring en angst.
Mijn grooste angst is dat ik ooit vermoord of verkracht ofzo word dat lijkt me zo erg .
Mijn grootste angst is dat ik nooit mijn weg meer terug zal vinden in de maatschappij.
Mijn grootste angst is denk ik om mensen te erliezen terwijl ze nog leven. Mijn ouders of zus, geen contact meer met ze lijkt me verschrikkelijk. Als ze overlijden zou ik er natuutlijk kapot van zijn, maar daar kan je niks aan doen. Als ze nog leven is het vrijwillig en dat lijkt me horror.
Ik weet eigenlijk niet waar ik écht bang voor ben. Ik heb al veel dingen meegemaakt en die hebben me alleen maar sterker gemaakt. Ik debk dat een andere angst is dat ik me niet kan redden later. Financieel gebied vooral, maar dat ik mijn opleiding(en) nuet af kan maken, geen baan kan vinden.
Ik wilde eerst ook eenzaamheid als grootste angst neerzetten, maar ik weet uit ervaring dat eenzaamheid te overwinnen is, dus die kan ik niet meer tot mijn grootste angst benoemen.
Mooie blog, echt iets om over na te denken.
Dit gaat echt een korte reactie worden aangezien ik niet in staat ben om enorm veel te gaan typen. Daar heb ik gewoon weg ook niet zoveel zin in.
Een behoorlijk indrukwekkend stukje. Ik stond echt met open mond naar dit artikel te kijken (en naar het filmpje). Echt heel indrukwekkend. Mijn grootste angst. Om eerlijk te zijn zou ik het zo een, twee, drie niet weten. Eenzaamheid. Tjah, daar ben ik niet bang voor. Ik zou best in me eentje kunnen overleven. Je voelt je best eenzaam, maar toch. Ik ben nooit iemand geweest die samenwerken koos voor het alleen werken. Ik zou zeggen spinnen, maar dat is een fobie. Geen angst die in me zit. Ik zou zeggen dat ik angst voel om niet geaccepteerd te worden door de meute. Ik ben zo lang gepest, ik ben zo lang nergens geaccepteerd. Ik denk dat dat wel mijn grootste angst is. Daar zit ook wel een deel die angst voor de eenzaamheid in, maar goed. Dat denk ik..
Ik wil mijn grootste angst online niet delen. Ik heb er wel over nagedacht, maar het voelt nog te persoonlijk .
Ik vind dat je dit stuk prachtig hebt geschreven!
Het lijkt mij vreselijk om een dierbaar iemand te verliezen, dat heb ik gelukkig ook nog nooit gemaakt. Behalve mijn kat dan, maar dat is toch iets anders vind ik.
Daarnaast lijkt het mij eng om helemaal nergens meer heen te kunnen en dat niemand je meer wilt. Stel ik word later ontslagen ofzo, raak in de schulden, waardoor ik mijn huis uit moet. Zo word ik een zwerver en wil niemand mij meer en kan ik nergens heen. Dit klinkt misschien wel een beetje dom, maar het lijkt me wel eng. Als je in het buitenland bent zie je vaker zwevers, die helemaal de weg kwijt zijn en die misschien wel helemaal nergens heen kunnen. Zo iemand wil ik niet worden.
De dood in alle opzichten. Wat er hierna komt.. als ik er aan denk dan krijg ik echt rillingen, verschrikkelijk. Zo ben je er.. en zo niet meer?! Bah nu ik dit typ voel ik me weer hartstikke bang. Het is dan ook weer goed voor mij om er zo bang voor te zijn, hierdoor wil ik echt iets van mijn leven maken.
Maar ook de gedachten dat iemand waarvan ik houd er straks opeens niet meer is? Ik heb tot nu toe nog nooit met de dood te maken gehad als het om familie of vrienden gaat, gelukkig. Maar ooit komt die dag en ik hoop dat die nog ver weg blijft, want ik zal me geen raad weten.
Ik begrijp je angst erg goed… Misschien kan je uiteindelijk thuis werk doen als werken niet lukt. Of misschien iets achter de computer waarbij je niet zoveel hoeft te bewegen ofzo. Maar snap je angst naar eenzaamheid wel. Ik had dat heel erg toen ik in mijn eentje verhuisde naar een andere stad waar helemaal niemand kende.
Op moment is mijn grootste angst mijn ouders te verliezen… Natuurlijk komt er een moment dat je afscheid van ze moet nemen maar mijn beide ouders zijn ziek. En aangezien mijn moeder 3 weken geleden ook nog eens een hartaanval heeft gehad maakt die angst best wel groot. Zou me niet kunnen voorstellen hoe het is als deze mensen om me heen wegvallen. Ik heb ook geen broers of zussen en het idee dat als er echt iets is je geen familie meer kan bellen vind heel beangstigend.
Ik heb niet heel veel angsten eigenlijk, maar er is één ding waar ik wel bang voor ben en dat is om mijn geliefden om mij heen te verliezen. Ik ken genoeg mensen waarvan bijvoorbeeld één ouder is overleden en dat lijkt mij echt doodeng. Ik moet er niet aan denken. Zelf ben ik er trouwens niet bang voor, het gaat echt om de mensen om mij heen.
Lijkt me ok heel naar als je eenzaam wordt.
Maar als je niet weet of je naar school kunt na de havo. Is dan een opleiding/cursus die je thuis kunt doen niet iets voor jou? Zoals LOI of iets dergelijks?
Angst. Dat woord trekt onmiddellijk mijn aandacht. Als ik het woord zie staan springen de haren op mijn armen overeind. Mijn schouders voelen zwaar en mijn nek staat gespannen terwijl ik dit typ.
Ik heb geen fibromyalgie. Ik heb een gegeneraliseerde angststoornis. Ik pieker over werkelijk alles. Het valt tegenwoordig gelukkig mee. Maar die vooringenomenheid met angst beheerst bij tijd en wijlen mijn hele leven. Het heeft mij aan een tijd aan huis gekluisterd en onzeker gemaakt over mijn toekomst. De angst was zo overheersend dat ik op mijn 15e gedwongen werd opgenomen. Mijn leven, zo vervuld van angst, was voor de rechter reden genoeg om mij op grond van de beoordeling ‘een gevaar voor zichzelf’ te doen opnemen. Ik dreigde niet met zelfmoord, ik zat vast. Vast in mezelf.
Als ik daar over nadenk dan ben ik bang. Bang om alleen te blijven, bang om geen werk of opleiding te vinden. Bang om mij niet los te maken van het oeverloze piekeren en de dingen te doen waar ik genoegdoening uit kan halen. De angst is een vicieuze cirkel. Dat de angst weer komt te overheersen, is mijn grootste angst.
Bedankt voor je compliment. Ik heb inderdaad van meer mensen gehoord dat ze de angst voor eenzaamheid delen.
Ik denk dat jij geen enkel probleem hebt om je wildste dromen te realiseren als je klaar bent met je havo. De open en eerlijkheid die je ook weer hier laat zien maakt dat mensen zich aan jou gaan verbinden. Er zullen genoeg mensen zijn die je de wereld gunnen. Ook ik zou je zo een baan gunnen wanneer je klaar bent (mocht ik tegen die tijd iets voor je hebben) 🙂 !
Ik weet eigenlijk niet goed wat mijn grootste angst is. Wel vooral mensen verliezen denk ik.. Maar in tijden van veel geziekenhuis vooral pijn e.d.!
Ik herken je probleem van school en vrienden wel goed. Ik heb mijn vwo niet kunnen afmaken omdat ik altijd ziek was.. Daardoor ben ik veel vrienden verloren. Maar nog steeds heb ik wel een (klein) groepje lieve vrienden dus helemaal eenzaam ben ik gelukkig niet. Al voelt het soms wel een beetje zo. Qua school vraag ik me af of je al wel een plan hebt? Er bestaan namelijk instellingen als EEGA of REA voor als je een Wajong uitkering hebt die scholing aanbieden. Helaas geen hbo.. Maar het is beter dan niks!
Mijn grootste angst is doodgaan zonder het begrip houden van te kennen en daarmee bedoel ik niet alleen echte liefde maar ook houden van je ouders en vrienden. Mijn grootste angst is dat ik zo fucked up raak door mijn eigen gedachten weg te stoppen dat alles op een gegeven moment stopt en ik overspoelt raak met macheloosheid. Mijn grootste angst is werkelijkheid aan het worden en ik doe er alles aan om de pijn in mij te verwerken, maar ik weet niet of dat optijd zal lukken. Oké dit zijn eigenlijk meerdere angsten, maar stuk voor stuk zijn ze met elkaar verbonden.
Ik heb geen vertrouwen meer, ik vertrouw mezelf niet eens. Mijn echte enige grootste angst is het vertrouwen nooit meer terug te vinden. Maar alles komt goed dus ook zeker dit zal ooit goed komen, zo niet dan geeft het niet want als ik niet meer ben dan daarmee mijn probleem ook niet meer. (niet dat ik zelfmoord ga plegen hoor haha sorry zo klinkt het misschien).
Jouw blog zet me wel aan het denken haha, keep up the good work!
Gelukkig kom je met het probleem naar buiten. Dat is al een eerste goede stap. Ik zou eens kijken naar een aantal vrijwilligerswerk in de week. Een buddy worden is wellicht een goed idee.
Ik heb niet echt een grote angst maar er zijn natuurlijk dingen waar ik bang voor ben. Ik heb in mijn jonge leventje (15) al heel wat meegemaakt, 2 zusjes overleden, ouders gescheiden, ben van het vwo naar vmbo-t gezakt en ik werd gepest op de basisschool. Toch voel ik me redelijk sterk, en als ik dit ook terug lees heb ik het ook best zwaar gehad. Maar ik denk dat als jejezelf door angsten laat tegen houden je nooit ver komt in het leven. Iedereen is weleens bang de ene meer dan de andere maar angst is iets wat tussen je oren zit, gewoon je ogen dichtdoen en springen… in een mooie toekomt 🙂
Hoi Lisanne,
Ik kwam ineens dit artikeltje tegen op jouw blog. Herkenbaar. Sinds afgelopen jaar is bij mij CVS geconstateerd. Het heeft mijn leven letterlijk en figuurlijk op zijn kop gezet. Ik zat in het laatste jaar van de school voor Journalistiek, maar heb mijn studie moeten stopzetten, omdat ik het gewoon niet meer aankon. Van ambitieuze student veranderde ik in bijstandsgerechtigde. Ik moet er nog steeds aan wennen.
Het is frustrerend om nee te moeten zeggen, als mijn vrienden iets leuks gaan doen. Of om te merken dat ik weer ‘es over mijn eigen grenzen ben gegaan. Soms als ik thuiszit, komen de muren op me af. Dat zijn gemakkelijke momenten om mezelf aan te praten dat mijn vrienden me zullen verlaten, dat ik nooit zal afstuderen of nooit een fijne baan zal vinden.
Als ik iets geleerd heb de afgelopen periode, is het wel om mezelf te leren kennen, te weten wat mijn sterke en zwakke eigenschappen zijn. Ik ben enorm gegroeid in volwassenheid. Dat lees ik ook in al jouw artikelen. Juist de ziekte heeft jou zo’n sterke persoonlijkheid gemaakt. Je zoekt naar de inspirerende, mooie momenten in het leven. Je geniet volop van alles wat je meemaakt. Dat bewonder ik enorm.
Ik geloof dat juist die volwassenheid en die lessen die je in je leven al geleerd hebt, ervoor zullen zorgen dat jij precies komt waar je wilt wezen. Take care, meisje.
Liefs, Gerda
Dankjewel voor je lieve berichtje Gerda! Dat doet me goed! Jij ook heel veel geluk gewenst, wij komen er wel! 🙂
xxxx
Hoi Lisanne, ik heb jouw laatste zin in dit blogje beantwoord op mijn blog. Met uiteraard een link naar jou. Vond jouw stukje zo eerlijk en dapper dat ik je voorbeeld volgde. Hoop dat je het niet erg vindt, liefs Maai.