Geïnspireerd door dit mooie eerlijke stuk van Vivian wilde ik ook weer een update hier omheen schrijven. Het is niet alsof ik met deze angsten dagelijks mee bezig ben of dat ik het heel veel aandacht geef, maar net zoals iedereen heb ik ook dingen waar ik bang voor ben. Heel persoonlijk, dat wel…
Door Lee Scott
Nog veel zieker worden
Ik heb het al eerder genoemd: door die lyme diagnose ben ik me meer dan ooit bewust van het feit dat het foute boel is in mijn lijf en hoe ziek ik eigenlijk echt ben. En weet ik ook dat ik nog veel zieker kan worden, en dat wil ik echt niet. Best logisch natuurlijk.
Tegelijkertijd ben ik niet zo bang om dood te gaan, maar ik besef wel steeds meer dat die kans er is door de lyme. Het zou wel een slechte timing zijn overigens, er is nog wat papierwerk dat gedaan moet worden voordat dat kan, haha.
Het niet goed doen
Natuurlijk een ontzettend vage omschrijving, ik zal het proberen uit te leggen! Ik ben natuurlijk dagelijks bezig met allerlei dingen rondom mijn blog. Bloggen is iets relatief nieuws, ik ben sociaal/communicatief niet op mijn best en weet van mezelf dat ik best wat steekjes laat vallen. Dat vind ik niet erg als dat ten koste van mezelf gaat (minder geld verdienen of minder bezoekers krijgen is bijvoorbeeld geen wereldramp). Maar ik ben bang dat ik ooit iets ga doen of schrijven waarmee ik iemand onbedoeld erg kwets of belangrijke mails vergeet te beantwoorden, in die richting.
Dat ik niet meer kan werken
Ik schreef ooit, in het allereerste begin van mijn blog, over mijn grootste angst. Dat was eenzaam worden, dat leek me verschrikkelijk, dat wilde ik echt niet meemaken.
Uiteindelijk heb ik dat gevoel van eenzaamheid wel meegemaakt. Toen ik die blogpost schreef zag ik mijn vrienden wekelijks of zelfs dagelijks (op school). Eigenlijk was dat een soort van mijn daginvulling: gezelligheid op school en in het weekend en verder gewoon rusten. En schooldingen doen natuurlijk. Dat is natuurlijk een enorm contrast met hoe het nu gaat, ik denk dat ik al bijna een jaar niet heb kunnen afspreken met mijn vrienden bijvoorbeeld. Dat went ook wel, en ik heb wel vaak gezelschap van mijn ouders en Tim. Ik voel me nu niet meer eenzaam gelukkig!
Iets waarmee ik mijn dagen nu vul: bloggen! Het bloggen zelf vind ik geweldig en zou ik absoluut ook doen als ik er geen geld voor terug zou krijgen. Maar ik vind het tegelijkertijd ook heel erg fijn dat ik nu werk heb. Ik ben bewust van alle veranderingen in het blogwereldje en verschuivingen van budgetten van adverteerders naar online. Er zijn heel veel veranderingen gaande en ik denk dat er nog veel meer aan zit te komen. Ik kan er op dit moment met mijn gezondheid slecht op in spelen en dat vind ik niet tof. En dat kan dus ook betekenen dat het qua werk over een tijdje gewoon afgelopen is, denk ik.
Ik hoef niet perse te bloggen als werk, op dit moment is het een droombaan, maar ik zou net zo goed ergens anders willen werken. Als ik dat kan is dat natuurlijk top, maar dat gaat op dit moment niet.
Even heb ik erover na moeten denken, maar ik denk dat ‘de angst’ is dat ik geen werk heb en geen doel/uitdaging meer heb. Uitdaging is een van mijn waarden, ik denk dat het daarom zo belangrijk voor me is. Er zijn gelukkig altijd vast nog wel andere dingen die ik zou kunnen doen in plaats van bloggen.
Dat geldt eigenlijk voor al deze dingen: ik geloof dat hoeveel pech ik ook zal krijgen of hoe stom het allemaal loopt: uiteindelijk komt het wel weer goed, op een of andere manier. Het komt altijd weer op zijn pootjes terecht, dat is tot nu toe ook altijd zo gegaan.
Dat ik (medische) hulp nodig heb die ik niet kan krijgen
Stel, er gaat iets goed fout waardoor ik met spoed naar het ziekenhuis moet. De meeste artsen weten niet eens van het bestaan van chronische lyme af, hoe kunnen ze me dan goed behandelen? Ook een veel gehoord verhaal: mensen die heel hard hulp nodig hebben, maar geen zorg krijgen omdat ze in het plaatselijke ziekenhuis niet weten wat ze ermee moeten. Met soms bijzonder nare gevolgen. Ik hoop in elk geval nooit in zo’n situatie terecht te komen.
Verder raak ik de hulp (en de liefde natuurlijk) van Tim en mijn ouders liever ook niet kwijt, ik zou niet weten hoe ik het zonder zou moeten doen.
Neem het met een eitje! Flickr / Lori Greig
Ik ben absoluut niet veel bezig met mijn angsten, dus het zielig of abnormaal vinden is absoluut niet nodig. Ik ga er zelf vanuit dat deze dingen niet gaan gebeuren, en als het wel gebeurt vertrouw ik er altijd op dat het wel weer op zijn pootjes terecht komt. Soms moet je dingen inleveren, maar dat hoort bij het leven, dat moet iedereen, toch? Wat zijn jouw grootste angsten, wil je die delen? (hoeft niet hoor!)
Wat knap dat je deze angsten durft te delen, je stelt je daarmee kwetsbaar op maar die manier waarop je het verwoord komt zo sterk over. Ik hoop dat je angsten geen werkelijkheid hoeven worden
Je komt juist heel erg sociaal en communicatief over! Ik ken je natuurlijk niet persoonlijk, maar je hoeft je echt niet druk te maken over dat het op je blog te merken is want ik vind juist het tegenovergestelde! 🙂 Je medisch gerelateerde angsten vind ik best heftig! 🙁 Mijn grootste angst is denk ik het kwijtraken van mijn geliefden.
Hihi, jullie zien natuurlijk alleen mijn goede momenten! Als ik goed op woorden kan komen dan schrijf ik, als ik een goede dag heb om te praten film ik! En als het niet gaat, dan doe ik niets, haha. Alleen praten tegen Tim, dan wordt hij helemaal gek omdat hij niet meteen kan begrijpen wat ik bedoel 😛 Vaak kunnen we er gelukkig ook om lachen!
Vind het best heftig om te lezen. Het zijn niet zomaar angsten… Mijn angst is ook om mensen van wie ik houd kwijt te raken en dat m’n gezondheid achteruit gaat. Je moet er inderdaad niet te vaak bij stilstaan. Knap dat je dat lukt!
Wat een mooi stukje. Ik kan me heel goed voorstellen dat je voor deze dingen bang bent, maar zoals je zelf ook al (lekker positief!) zegt, ga je er gewoon niet vanuit dat deze dingen gebeuren.
Mijn grootste angst is dat ik ernstig ziek word en niet (meer) geholpen kan worden. Ik heb dit bij familieleden moeten zien gebeuren en dat doet echt pijn.
Mooi geschreven, Lisanne. Sommige angsten kan ik me heel goed voorstellen, anderen angsten heb ik zelf ook. Goed om hier over te schrijven. Misschien ben je het je niet bewust, maar hiermee steun je anderen ook weer. Wat je zegt, geen medelijden nodig en het is niet abnormaal, wel besef en begrip. Mijn grootste angst is dat ik niet begrepen word door de hulpverlening en instanties en dat ik straks weer terug kom in dezelfde situatie als waarin alle ellende begon. Ja, ik ben erg bang op het moment. Fijn dat je dit schreef.
Mooi dat je dat allemaal zo eerlijk opschrijft! Lijkt mij ook heel erg eng in jouw geval, om nog zieker te worden. Lijkt mij een heel angstige gedachte dat het nog erger kan. Hopen dat je alleen maar beterder mag worden!
Poeh, ik word er zelfs een beetje bang van. Ik kan me niet voorstellen echt hoe jij je af en toe moet voelen. Dat idee van het altijd goed moeten doen, dat ken ik. Ik mag me gelukkig prijzen dat ik niet echt grote angsten heb. Dat m’n dierbaren iets overkomt of dat ik ergens in faal is nu het ergste wat ik kan bedenken. Nou, dan heb je het goed denk ik.
Heftig blogje, begrijpelijk ook. Zo spontaan overvallen worden door angst, dat is echt verschrikkelijk. Hoop dat je dat niet te vaak gebeurt! Bij mij is het verlies van dierbaren net als bij velen hierboven een grootste angst. Dat het zomaar ineens kan gebeuren dat iemand wegvalt… Bleh.
Eerlijke blogjes zoals deze zijn de mooiste Lisanne. Natuurlijk snap ik dat je bang bent om nog zieker te worden en Tim kwijt te raken. Mijn angsten zijn grotendeels dezelfde als die van jou.
Knap dat je deze angsten deelt. Heftig is t allemaal zeker maar stilstaan doe je echt niet. Mijn angst is maar relatief bij jou: Dat mijn duim niet meer normaal kan functioneren na de klap die ik erop heb gehad!
Pfoe, best wel heftig artikel dit! Ik sta eigenlijk niet zo graag stil bij mijn angsten, maar begrijp wel waar die van jou vandaan komen. Knap dat je er zo open en eerlijk over kan schrijven :)! X
Wat een mooi en openhartig stuk heb je weer geschreven. Ik bewonder je daar echt om, dat je zo eerlijk en open durft te zijn.
Ik vind het heftig om te lezen. Ik hoop dat dit allemaal geen werkelijkheid voor je wordt.
Wow, heftig om te lezen. Ik denk inderdaad dat iedereen wel van die angsten heeft. Toch vind ik het bizar dat iemand zich zorgen moet maken over of de behandeling wel goed zou zijn, mocht er iets mis gaan. Dat moet toch eigenlijk niet kunnen 🙁 Ik hoop echt dat er op de korte termijn meer informatie komt, zodat ze je beter kunnen helpen!
Wat knap dat je hier zo openhartig over schrijft
Wat mooi dat je dit met ons durft te delen!
Ik word er stil van. Knap dat je het zo goed onder woorden kan brengen.
Alsof ik m’n eigen verhaal lees. Dat denk ik wel vaker bij jouw stukjes. Ik snap de angst om zieker te worden zo goed. En daardoor heb ik ook altijd de angst dat mensen me verlaten, zonder dat ik er dan iets aan kan doen, omdat ik ziek ben.
Ik ben altijd bang geweest om niet te kunnen doen wat iedereen doet. Nu is het wel op dat punt, geen school, geen werk. Alleen m’n bedje. Dat ik t leuk vind, kan ik niet zeggen, maar ik kan er gelukkig beter mee leven dan ik op voorhand dacht.
Dikke knuffel voor jou.
– en ik vind je inderdaad ook juist erg sociaal. –
Knap gedaan en goed verwoord! Ik snap je angsten best goed hoor. Hopelijk gebeuren zulke nare dingen niet
Ik ben zelf natuurlijk niet chronisch ziek en dus kan ik me je medische angsten niet goed indenken, maar het lijkt me vreselijk als je niet de hulp kunt krijgen die je nodig hebt of als je nog zieker wordt dan je al bent. Ik vind het heel dapper én knap dat je dit zo mooi onder woorden kunt krijgen én durft te delen.
Ik denk dat mijn grootste angst op dit moment is dat ik voorlopig nog werkloos blijf en dan geen uitdaging(en) meer heb in mijn dagen. Dat klinkt waarschijnlijk suf in vergelijking met jouw situatie, maar zo voelt het momenteel voor mij.
Neee, dat is helemaal niet suf! Dat staat toch ook min of meer in mijn lijstje 🙂 Werkloos zijn terwijl je graag zou willen werken is hartstikke naar!
Wat een mooi persoonlijk stuk. Heel logisch dat je deze angsten/onzekerheden ervaart. Iedereen heeft bewust of onbewust angsten. Het is soms een kunst om alles in de juiste proporties te houden.
Als angsten je leven gaat beheersen, dan wordt het pas een echt probleem.
Jeetje wat knap van je om dit te delen! Ik kan me zo goed voorstellen dat je angstig bent als het gaat om je ziekte… Ik hoop echt dat je angsten niet uit komen!
Mooi dat je het durft te delen! Persoonlijk ben ik niet bang voor de dood, maar wel bang om te vroeg dood te gaan. Dat ik nog niet alles heb kunnen doen wat ik wil en fouten niet recht heb kunnen zetten.
Mijn grootste angst is dat ik nooit moeder zal (kunnen) worden. Met hoe mijn lichamelijke conditie nu is zou dit echt geen optie zijn. Maar vanaf jongs af aan is het al mijn wens geweest om een gezinnetje te stichten. Ik moet er nu echt nog niet aan denken dat die droom door mijn gezondheid niet uit zou komen!
Ik denk dat iedereen bepaalde angsten heeft. Gelukkig ben je er niet continue mee bezig, ik denk dat je dan heel erg ongelukkig wordt. Ik vind het in jouw geval ook allemaal hele logische en verklaarbare angsten.
Wat knap dat je dit deelt! Zelf ben ik eind 2013 thuis komen te zitten vanwege mijn gezondheid en afgelopen week besefte ik dat ik heel 2014 geen werk heb gehad. Wel voor mijn blog en af en toe vanuit PGB maar geen échte’ baan. Was even slikken al denk ik ook dat het soms goed is om een jaar met gezondheid bezig te zijn zodat je daarna weer vooruit kan komen. Je weet nu waarschijnlijk als geen ander hoe je met een zwakke gezondheid je tijd nuttig kan besteden en dat er meer is in het leven dan waar velen van ons leeftijd zich soms druk om kunnen maken. Al is dat soms ook fijn 😉
Wat mooi en openhartig geschreven Lisanne. Sommige angsten zijn ook heel herkenbaar. Ik heb zelf ook de angst om nog zieker te worden, nog minder te kunnen en weer terug te gaan naar hele dagen op bed liggen. Die periode is er geweest en ik ben heel blij dat dat nu niet meer zo is. Net als jij ben ik hier gelukkig niet continue mee bezig maar soms komt het even voorbij in mijn gedachten. Mooi om te lezen dat je er vertrouwen in hebt dat alles weer op z’n pootjes terecht komt! Bedankt voor het delen, het geeft veel steun om dit te lezen.
Ik ken ook mensen met Lyme en de ene persoon is beter dan de andere. Een van de mensen die ik ken, werkt in de zaak van haar man en heeft zelf een eigen zaak. Ze heeft nog een aantal ziektes en ja, er zijn mindere dagen, maar langs de andere kant kan ze op andere dagen ook gewoon werken en doen wat andere mensen doen.
Soms zijn ziektes eng, maar het kan allemaal ook wel goed uitdraaien.
Tof dat je deze openhartige post schreef.
Klopt, het is heel erg afhankelijk van waar de bacterie zit en hoe lang die al in je lijf zit! Ik hoor allemaal mega verschillende verhalen, het kan alle kanten opgaan. Dat is wel fijn aan de ene kant, want het kan dus ook positief zijn 🙂 Daar heb ik wel vertrouwen in!
Stoer dat je dit deelt! Ik denk dat een hele boel mensen zich hier in enige mate wel in zullen herkennen. Mijn grootste angst op dit moment is de angst om nooit geen aansluiting te vinden bij mensen – om me altijd anders te blijven voelen.
Prachtig geschreven Lisanne. En je hebt gelijk: iedereen heeft angsten in zijn leven, het is echter afhankelijk van jezelf of je je daardoor laat leiden of niet. Ik vind het dan ook zo mooi van je gezegd: “uiteindelijk komt het wel weer goed, op een of andere manier”. Dat laat zien dat je niet op je angsten voortborduurt, maar juist op de mooie dingen in het leven en dat is echt iets krachtigs vind ik.
Goed dat je dit wil delen, het is toch iets mega persoonlijks. Of het echt angst is weet ik niet, maar het lijkt me vreselijk als je aan het einde van je leven beseft dat je er niet alles uit hebt gehaald, dat je te weinig hebt genoten.
Wow, mooi geschreven! Ik vind het ook bijzonder dat het je lukt om die angsten te zien voor jezelf, maar vooral hoe goed je het verwoord! Ik denk dat een van mijn grootste angsten is dat ik niet genoeg leef, dat ik meer moet doen en dat ik misschien al doodga voordat ik alles heb gedaan wat ik wilde doen, maar in die over het niet goed genoeg doen herken ik ook wel, maar dan voor op school, ik kan namelijk nogal perfectionistisch zijn, haha! Maar ik vind dat je het harstikke goed doet allemaal, voor zover ik het meekrijg op je blog en instagram natuurlijk ;). Je komt sterk over, vind ik.
Wat een mooi oprecht artikel!
Wat knap dat je je angsten onder ogen durft te zien! xx
Tja, misschien geen angsten waar je dagelijks mee bezig bent, maar dat ze er soms zijn is natuurlijk wel vervelend. Ik herken er een paar, maar probeer die eigenlijk zoveel mogelijk weg te drukken om de positiviteit altijd te laten overheersen, maar volgens mij is dat bij jou ook bijna altijd het geval. Betekent natuurlijk niet dat je niet soms bang mag zijn! Ik heb wel een HBO diploma, maar kan er nu niks mee. Ik hoop over een tijd toch wel een klein aantal uur in de week te kunnen werken, maar ben erg bang dat dat totaal niet uitdagend zal zijn door het beperkte urental of dat het überhaupt niet lukt, ondanks mijn motivatie. Het mag nooit zo zwaar wegen dat het een reden zou zijn om niet weer een poging tot werken in een professionele omgeving te doen, maar op de achtergrond speelt het toch wel mee. En het zieker worden maakt mij ook wel eens bang, maar ook daar probeer ik niet te veel bij stil te staan omdat het mij boos en verdrietig maakt, terwijl ik toch best een fijn leven heb, ondanks al het gedoe 🙂 Maar ik snap het wel, en ik denk heel veel lezers van jouw blog ook. Kan me toch voorstellen dat alle reacties en bezoekersaantallen sommige van jouw angsten ook kunnen verminderen, ten minste dat hoop ik voor je 🙂
Mooi geschreven en heel begrijpelijk!
Wat een eerlijk geschreven stuk Lisanne en zoveel herkenbaar. Die angst om nog zieker te worden en verder achteruit te gaan. Ik denk er elke dag aan, maar stop het gevoel weg of schrijf het van mij af. Ook herkenbaar is de angst om niet de goede zorg te krijgen. Na mijn bevalling ben ik door mijn onbekende syndroom bijna overleden in mijn plaatselijke ziekenhuis. Gelukkig werd ik optijd overgebracht naar het UMC. Ik draag ook altijd een ID armbandje met de nodige gegevens en het feit dat ik naar het UmC MOET. Misschien een idee ook voor jou? Liefs en take care.
Ik denk niet dat er een (regulier) ziekenhuis in Nederland is met genoeg kennis over lyme om complexe gevallen te kunnen behandelen. Ik heb in elk geval al veel negatieve verhalen gelezen die niet zo leuk afliepen. Dus maar gewoon hopen dat ik geluk heb en er niet terecht kom!
Erg mooi om te lezen en ok zeker herkenbaar! 🙁
Ik herken veel van die angsten wel.
Ik prober er ook niet vaak bij na te denken,
maar je hebt zo af en toe weleens een dagje
dat je wat emotioneler bent en dan komen dit soort
gedachten ook om de hoek kijken.
X
Heel herkenbaar. Knap dat je dit zo durft te schrijven trouwens. Weet hoe moeilijk en confronterend dat kan zijn. Ik heb enkele dagen geleden een dagboekfragment online gezet over angsten. Ik denk dat chronisch ziek zijn altijd wel een hoop angsten met zich mee brengt… gelukkig zijn we ook vaak goed in het zien van de positieve en hoopvolle dingen. Zonder dat zou ik ‘t niet kunnen, denk ik.
Eenzaamheid is ook één van mijn grootste angsten. Ook al heb ik dit al regelmatig ervaren. Het word er niet makkelijker op.
Wat een mooi artikel en wat mooi dat je dit hebt willen delen.
Ik vind wat je schrijft ook best wel begrijpelijk, als ik in jouw situatie zou zitten zou ik denk ik ook wel daar bang voor zijn. Knap hoe je ermee omgaat en er toch een positieve draai vaak aan weet te geven 🙂
Zelf probeer ik niet te vaak aan mijn grootste angsten te denken, hoewel het bij mij in sommige situaties ook juist helpt om te relativeren. Ik had bijv. vorige week een onderzoek in het ziekenhuis en ik was erg bang voor wat er uit zou komen. Toen ik me bedacht ‘wat is het ergste dat dat kan zijn’ wist ik dat en viel het daardoor alleen mee. Maar ik vind het te eng om echt aan allergrootste angsten te denken. Ik hou het zo klein mogelijk. Momenteel is mijn grootste angst op gezondheidsgebied een tweede darmoperatie (met als volgende stap daarin dat dat fout zou gaan), maar als ik dat het ergste vind verzinnen we er in dat geval wel wat op.
Wat goed dat je die angsten zo opschrijft.
Dat is een stap die ik ook nog moet nemen maar die ik doodeng vind…
Wow, wat een zwaar artikel Lisanne! Maar wat top dat je dit met ons durft meegeven. Ik vind het altijd heerlijk dat je zo open en eerlijk bent over alles. En dat je zelfs hierover durft praten, want ikzelf zou het niet meteen durven. Mooi! 🙂 En dat sociaal/communicatieve aspect, daar merk ik niets van bij jou. Misschien in real life, maar op je blog helemaal niet. Ik lees je blog net omdat je me zo fijn in de omgang lijkt, dingen lezen is lezen alsof een vriendin mij iets vertelt 🙂
Wauw, heftig verhaal.. wel knap van je om zo eerlijk hierover te vertellen.
Ik vind dat je heel goed je best doet om zo veel mogelijk moois uit je leven te halen,
ook al heb je hierbij zoveel beperkingen.
Mensen kunnen echt een voorbeeld aan je nemen!
Ik lees altijd met veel bewondering je verhalen, echt heel knap van je.