De Berlijnse muur viel jaren geleden. Dit was voor heel veel mensen een teken van vrijheid. Maar hoe zit het met de muren die we allemaal om onszelf hebben staan? Blijven die, of laten we deze op den duur ook vallen? Hoeveel durf jij van jezelf te laten zien?
Door Sofia Torrão / Flickr
Jullie hebben waarschijnlijk al gemerkt dat ik zelf een heel open persoon ben. Iedereen mag (bijna) alles van mij weten. Er zijn weinig vragen over mezelf die ik niet wil of durf te beantwoorden. Eigenlijk moet ik wel zo zijn, om verwarring te voorkomen.
Eigenlijk zie ik geen reden om niet open te zijn over jezelf. En toch zijn er veel mensen die eigenlijk niets kwijt willen over zichzelf. Waarom zou iemand niet mogen weten wie jij bent? Iedereen heeft toch wel iets leuks, iets wat de hele wereld mag weten? Je gaat mij niet vertellen dat al die mensen iets verschrikkelijks te verbergen hebben.
Laat gewoon eens zien wie je bent! Ook als je verder wil komen in je werk moeten mensen toch weten wat jouw kwaliteiten zijn? Ze moeten weten wie jij bent en wat je doet. Wat is er mis met een beetje zelfpromotie?
Je kan wel ergens alleen in een hoekje origineel zitten zijn, maar als niemand weet wat je doet heb je daar niets aan.
Maar tegelijkertijd vertel ik mensen niet zo veel over mezelf. Als iemand aan mij vraagt hoe het gaat, vertel ik altijd dat het goed gaat. Nu is dat natuurlijk een standaard antwoord en soms gaat het ook wel goed hoor. Maar ook als het ronduit slecht gaat probeer ik mezelf te beschermen door te zeggen dat het wel goed gaat. Maar waarom doe ik dat? Niet eerlijk zijn over hoe het gaat? Ben ik bang dat mensen me een zeikerd vinden? Waarschijnlijk wel. En voor mijn doen gaat het ook al gauw “goed”, dus op veel momenten meen ik het ook wel als ik zeg dat het goed gaat. Maar veel andere mensen zouden zeggen dat het slecht gaat, als het niet zo geweldig gaat. Ik niet.
Feit is dus dat ik alles over mezelf wil vertellen, wie ik ben en waarom ik zo ben. Maar tegelijkertijd geef ik mijn mindere kant liever niet toe aan anderen. Het gaat niet altijd goed, maar bijvoorbeeld op mijn blog is niets te zien van de momenten wanneer ik een minder goed moment heb. Ik wil laten zien wat ik wel kan, niet wat ik niet kan. Maar wil niet iedereen zijn goede kanten laten zien en zijn slechte kanten verbergen? Zijn mensen met een enorme muur om zich heen dan zo onzeker dat ze hun eigen goede kanten niet zien?
Ik heb precies het zelfde ik laat m’n slechte dagen ook bijna niet merken.
Je leest eerder de positieve dingen van me dan dat ik alleen maar zeur dat ik pijn heb tja het is er eenmaal en ik accepteer het en wil gewoon niet over komen als een zeikerd want hou er zelf niet van als mensen alleen maar zeuren over dat ze pijn hebben.
Ik ben ook best open. Geen gesloten boek, al duurt het wel even voordat ik echt open durf te zijn. Gebeurtenissen uit het vroeger hebben me namelijk wel iets voorzichtiger gemaakt, er lopen namelijk een hoop gemene mensen rond. Maar toch, als ik je ken dan ken je mij ook. Ik zal vaak wel mooi weer spelen omdat ik er niet van houd om alleen te zeuren maar als je serieus vraagt hoe het gaat krijg je ook antwoord.
Maar met voorzichtig zijn is niks mis.
Heel herkenbaar, ik zeg altijd dat het goed gaat ook al gaat het soms slecht. Ik heb geen idee waarom ik dat doe eigenlijk.
Als ik niet zo goed in m’n vel zit laat ik daar niet zoveel van merken, maar ik heb ook altijd zoiets van: Als ik nu ga zeggen dat ik niet goed in mn vel zit, dan gaat het alleen maar slechter en ga ik mezelf zielig vinden. Of nog erger: Gaan andere mensen me zielig vinden.
Gelukkig ben ik over het algemeen redelijk gelukkig, positive thinking!