Dit artikel is onderdeel van de ‘week of happiness‘. In deze week komt er elke dag een artikel online over gelukkig zijn en gelukkiger worden. Voor meer info kijk je hier.
In de week of happiness lijkt het net of alles altijd leuk en vrolijk moet zijn. Dat lijkt zo, maar dat is absoluut niet zo. Het is me opgevallen dat veel van mijn lezers niet het meest makkelijke leven hebben (gehad). Daardoor weten jullie waarschijnlijk ook, dat deze minder leuke dingen je leven niet alleen slechter hebben gemaakt. Dat niet alle treurige dingen alleen maar treurig zijn.
Hoe (verschrikkelijk!) cliche het ook klinkt, van alles wat je meemaakt leer je iets. Alle vervelende dingen die gebeuren of gaan gebeuren, overal zit een zonnige zijde aan. Op het moment of aan het begin van het moment dat je het meemaakt merk je dat vaak niet. Maar hoe meer tijd er verstrijkt hoe meer je je gaat realiseren dat:
- Het je sterker heeft gemaakt
- Het je wijzer heeft gemaakt
- Je er iets van geleerd hebt
- Je nu weet dat je heel veel aan kan
- Hoe dankbaar je moet zijn met de dingen die je nog wel hebt
Enzovoort. Ik denk dat jullie hem zelf wel in kunnen vullen.
Jullie weten van mij wat het meest vervelende is wat ik heb meegemaakt: Ik ben chronisch ziek. Als je mijn blog al langer leest dan vandaag dan weet je dat dat me als mens veranderd heeft. En dan vooral in positieve zin!
Ook kan het zo zijn dat je hele manier van denken is veranderd door iets wat je hebt meegemaakt. ‘Happiness does not depend on what you have or who you are. It soley relies on what you think.’ Het besef dat je geluk niet afhangt van de dingen waarvan je dat altijd dacht. Ik denk dat dat precies een van de dingen is die bij mij in positieve zin is veranderd.
Wat is het meest vervelende wat jij hebt meegemaakt? Dat hoef je niet perse te vertellen, ik snap het heel goed als je dat liever niet wilt, maar bedenk eens voor jezelf: Wat zijn de positieve dingen die ik daar uit heb kunnen halen? Ben ik nu wijzer, sterker of misschien dankbaarder?
Ja, hoe stom het ook klinkt: ergens ben ik blij dat ik nu ziek ben. Als ik mensen dat vertel kijken ze me raar aan, maar de ziekte heeft mij sterker gemaakt en ervoor gezorgd dat ik dingen deed die ik anders nooit deed. Ik kijk anders naar het leven en heb een hechtere band met familie. Ja, hoe stom het ook klinkt: ik zie mijn ziekte als een levensles. Als ik de tijd terug mocht draaien zal ik eerlijk gezegd niet ziek willen worden maar nu deal ik er maar gewoon mee. De pijn laat zien dat er ook mooie dingen zijn die normaal gewoon ‘normaal’ lijken en niet speciaal voelen.
Hier ben ik het mee eens. Met elke vervelende gebeurtenis, leer ik weer meer over mezelf en over anderen. Ik sta nu razendsnel weer op en ga door. Opgeven? Nooit! Deze les heb ik helaas al heel vroeg in mijn leven geleerd, toen mijn moeder overleed (ik was 7), maar uiteindelijk heb ik er ook van geleerd om toen al de kleine dingen te waarderen. Dat doe ik nog steeds. Count your blessings, zo is het echt. De nare dingen maken je draagkracht in de toekomst uiteindelijk ook groter. Gelukkig sla ik mij er met mijn positieve insteek doorheen. En, wat ik zelf heel erg belangrijk vind, is om te luisteren naar je gevoel. Dus voel je je verdrietig, geef er dan even aan toe en gun het jezelf om je even zo te voelen. Des te sneller kun je jezelf weer bij elkaar rapen en weer positief in je leven komen te staan. Daarbij merk ik ook dat deze levenshouding op anderen overslaat
Ah wat mooi geschreven weer. Ik heb geen echte chronische ziekte (astma en eczeem) en dat veroorzaakt ook veel narigheid, maar ik heb geen langdurige pijn. Voor de rest heb ik veel meegemaakt maar probeer alles naar de positieve kant te spiegelen!
Oke, lastig om een specifiek vervelend ding op te noemen, dus ik noem een paar dingen!
1. Mijn oma die overleed toen ik 6 jaar oud was, wij hadden een hele speciale band, zei was mijn alles, ik mis haar nu (19j.) nog steeds heel erg, wel haal ik kracht uit haar, want zei genoot (in de jaren dat ik leefde) intens van het leven en dat wil ik ook doen! Ook overleed mijn andere oma toen ik 11 was, dit vond ik ook heftig, ik wandelde vaak met haar in het bos en at daar elke week!:(
2. Dat ik jeugdreuma heb gehad. Ik was pas drie jaar oud, en ik herinner me de pijn niet, maar als ik een foto van mijn kleine ik met dat been ingepakt zie en ik hoor dat ik 1 jaar of langer in het ziekenhuis heb gelegen en daar zelfs was met kerst maakt dat me wel verdrietig hoor! Wel herinner ik me dat ik met andere kindjes spelletjes deed in de kinderkamer (waar wij sliepen op bed) en ik hinkelend met mijn krukjes naar een klein kamertje hinkelde waar mijn oma broodjes pindakaas maakte, haha dat eet ik nu nog dagelijks!
3. Dat ik jaren gepest ben door klasgenootjes, op de basisschool en op de middelbare school, ben zelfs 1 tot 2 keer naar een andere basisschool gegaan! Ik ben niet alleen geestelijk gepest maar ook bij techniek haren knippen toen ik het niet zag, mijn hoofd tegen de muur gooien, mij insluiten met de fiets. Met dank aan mijn sterke karakter is het gelukkig in de derde klas van de middelbare minder geworden en daarna helemaal gestopt! Wat mij op dit moment pijn doet is dat veel vrienden mij pijn doen, en op dit moment hebben vrienden mij in de steek gelaten door een discussie.
4. Mijn vader die manisch depressief is… hij heeft bijna nooit voor mij gezorgd, als hij geld had gaf hij dat uit aan zichzelf of “middelen”. Hij heeft mijn moeder en familie veel uitgescholden, ramen in gegooid, zelf een bloempot door het raam naar mijn moeders hoofd, ik heb hem geld geleend, nu ik ouder ben doe ik dat niet meer dan krijg ik de meest erge ziekte naar mijn hoofd gegooid… dit breekt mij nu nog dagelijks, want qua karakter/uiterlijk lijk ik op hem en ik zou graag mijn interesses met hem delen. Gelukkig heb ik een lieve stiefvader die al 11 jaar voor mij en mijn broertje een vader figuur is!
Sorry voor mijn lange comment, en ben het er mee eens, het maakt je sterker en wijzer!
Ik geef je gelijk alleen ik merk zelf met sommige dingen dat ik erachter ‘moet’ komen wat het zou zijn!
Het is raar, ik ben 5 jaar lang ziek geweest zonder dat iemand wist wat het was (oververmoeid, dus CVS zou je kunnen zeggen), maar dat heb ik nooit moeilijk gevonden. Ik ben iemand die dingen gewoon accepteerd zoals ze zijn en dan maar probeerd het beste van de situatie te maken. Dus ook al zou een buitenstaander denken dat dit het moeilijkste in mijn leven was, nee. Ik weet eigenlijk niet wat dat was. Misschien toen mijn vriendje het na ruim twee jaar verkering uitmaakte? Toen heb ik me ook vreselijk gevoeld, maar inderdaad, achteraf heb ik daar wel heel veel van geleerd 🙂
Ik snap wel wat je bedoelt, het ziek zijn op zich is niet het ergste. Maar vooral de dingen die je daardoor meemaakt 🙁
Maar zoals je al zei, ik heb het ook gewoon ondergaan, heb er het beste van gemaakt! En dat doe ik nog steeds, haha 😀
Maar sommige momenten waren zo gruwelijk dat je dat je grootste vijand niet toewenst…
(wil ik niet meer aan terug denken :P)
Mijn verleden heeft me gedwongen om keuzes te maken, mezelf goed te leren kennen en te leren wat ik echt wil van het leven. Soms twijfel ik daar nog wel eens aan en het lijkt er ook op dat wat ik wil misschien niet overeen komt met wat de rest van de wereld ‘normaal’ zou noemen. Dat vind ik niet meer erg. Het gaat erom dat ik tevreden ben en dat ik mijn leven leuk vind. Op dit moment gaat dat prima zo!