Chronisch ziek en een kinderwens, dat is best een uitdaging. Ik slik veel medicatie en mijn lichaam werkt niet zoals een gemiddeld lichaam, dus er gaat een hele voorbereiding aan vooraf. Maar dat hebben we ervoor over. De vorige keer liet ik je weten dat ik gestopt ben met de pil, deze keer geef ik je weer een update.
Naar de neuroloog
De vorige keer vertelde ik over de kleine tegenvaller: dat ik naar de neuroloog moest in verband met mijn epilepsie.
Daar ben ik inmiddels geweest en ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet leuk vond. Zoals verwacht moest ik, naast alle info die bij elkaar verzameld moest worden, weer nieuwe onderzoeken ondergaan. Die zijn inmiddels achter de rug en de uitslag ook.
Ik vond het allemaal erg spannend, want mijn ervaringen in het ziekenhuis zijn niet altijd positief. Het is allemaal niet zo extreem heftig, maar ik merk dat ik er wel buitenproportioneel zenuwachtig van word allemaal, misschien toch een klein trauma van vroeger. Zo veel artsen gezien in mijn leven! En vaak was dat geen prettige ervaring.
Met een beetje hulp van Bernard kon ik er deze keer een neutrale ervaring van maken. De conclusie was dat het op dit moment niet nodig is om aan meer medicijnen te beginnen. Dat is eigenlijk precies wat we hoopten te horen.
Ik word niet ongesteld
Dus, tijd om verder te gaan met afbouwen, dit had ik gepland voor na mijn eerstvolgende menstruatie, de volgende stap. De vorige keer vertelde ik al dat ik gestopt was met de pil, omdat ik wel vaker las over mensen waarbij de menstruatie niet op gang komt. Ik blijk inderdaad een van die mensen te zijn. Bijna vijf maanden geleden is het inmiddels!
Als je het hebt over dit onderwerp heeft iedereen altijd een mening die ze kwijt willen. En dat is aan de ene kant fijn, want ik heb er heel veel aan, maar soms wordt het niet helemaal vriendelijk gebracht. Van meerdere mensen hoor ik dat het tijd nodig heeft en het soms wel twee jaar kan duren, van de ander móet ik meteen na drie maanden niet ongesteld worden naar de gynaecoloog voor medicijnen want: dat bestaat. ‘Je bent dom als je het niet neemt!’
Ehhhh, wat ik er zelf van vind weet ik nog niet. Wél heb ik volgende week een afspraak ingepland met de gynaecoloog om dit te bespreken. Ze gaat me onderzoeken, kijken of alles wel in orde is in mijn bloed en kijken met een echo. En dan kunnen we daarna wel verder kijken wat verstandige stappen zijn.
Dat vind ik zelf een erg prettige manier van werken. Een stapje tegelijk… en dan komen we er vanzelf!
Als je wil delen hoe het bij jou is gegaan vind ik dat nog steeds heel fijn overigens. Zo lang je onthoudt dat ik ook maar gewoon een mens ben is het prima, haha.
Eerdere blogposts in project kinderwens teruglezen
Als je nog niet op de hoogte bent en je hebt een vraag, het antwoord staat ongetwijfeld tussen mijn vorige blogposts. Hier kun je in elk geval alles teruglezen:
- Het begin
- Voor de eerste keer bij de gynaecoloog
- Over mijn medicatie op de POP-poli
- Afkicken en tegenvaller
- Gestopt met de pil
De huisarts had overigens wel goed nieuws: mijn schidlklierwaarden zijn voor het eerst in bijna een jaar weer goed! Dat is toch wel heel erg fijn. En voor de rest houd ik je natuurlijk hier op de hoogte, als ik er weer aan toe ben om iets te delen zal ik weer een stukje plaatsen op mijn blog.
Wat een stappen allemaal, kan me voorstellen met jou ziekenhuis verleden dat het heel heftig kan zijn om naar het ziekenhuis te moeten.
Ik volg je al heel lang en nu woon je weer bij mij in de buurt. Eerst in den helder en nu Alkmaar.
Ik heb zo veel bewondering voor je hoe je alles doet en hoe sterk je bent.
Geef het tijd en als je wilt kletsen over allerlei onderwerpen kan ik je altijd via insta een berichtje doen.
Jullie komen er wel ♥️
Wat een lief berichtje, dankjewel!
Misschien is het ook goed om het aan te geven in het ziekenhuis dat je het spannend vind.
Heb ik ook gedaan. En ze spraken dan af als iets niet gaat zeggen dan stoppen we even.
En wij zaten in het traject iui in corona tijd. Maar mijn partner mocht overal mee naar binnen. Omdat ik had aan gegeven dit prettiger te vinden.
En jullie komen er wel. Inderdaad stapje voor stapje.
Ik moet zeggen dat me dat ook spannend lijkt, om dat te zeggen. Maar eigenlijk is het best een goed idee!
Wat fijn dat ze het allemaal een klein beetje hebben kunnen aanpassen zodat het voor jou zo comfortabel mogelijk was 🙂
Probeer je er niet teveel op te focussen, lekker uitgaan en rustig aan met alcohol zou ik zeggen. Zodat je het een beetje naar de achtergrond kunt verplaatsen.
Haha, ik drink geen alcohol, dus dat gaat wel lukken!
Jeetje, wat rot voor je, dat je zoveel spanning ervaart steeds in het ziekenhuis. Hopelijk gaat het steeds iets beter met hulp van Bernard en de hulpverleners in het ziekenhuis. Tegenwoordig zouden ze toch beter moeten weten? Lief zijn voor de medemens en zeker voor patiënten!
Veel succes en hopelijk wordt je snel ‘gewoon’ ongesteld!
Bernard is echt een heel fijne steun, daar heb ik ontzettend veel aan! De mensen in het ziekenhuis zijn niet perse onvriendelijk gelukkig, maar soms op een bepaalde manier opgeleid, daar moet je een beetje doorheen prikken. Maar dat is soms wel een uitdaging, haha! Gelukkig lukt het samen beter dan alleen.
Wat spannend allemaal. Vervelend dat je nog moet wachten op je menstruatie… Ik hoop dat jullie kinderwens snel in vervulling mag gaan!
En ik vond de tip hierboven, om het te zeggen in het ziekenhuis, een hele goede. Ik ben zelf arts en zou dat helemaal niet vreemd vinden, en juist heel fijn, dan weet ik ook waar ik rekening mee kan houden in de communicatie.
Dat is fijn om te horen van iemand die normaal aan de andere kant van het bureau zit, bedankt voor je reactie! 🙂
Vervelend dat mensen zo’n ongepaste opmerkingen geven en ik kan je nu al zeggen dat het zo blijft als je zwanger bent en een baby krijgt (helaas). Proberen om het van je af te laten glijden en doen wat voor jou het fijnste voelt.
Wat iemand hierboven zegt, zou ik ook doen: in het ziekenhuis aangeven dat je het moeilijk vindt. Ik heb autisme en ik geef dat ook altijd aan omdat ik ook wil dat er heel duidelijk gecommuniceerd wordt en tot nu toe ging dat altijd goed.
Haha, de moedermaffia is zeker geen fictie! Zelfs nu zonder kinderen krijg ik al een voorproefje, haha. Ik kan me voorstellen dat dat heel lastig kan zijn, juist omdat je vooral bij de eerste keer alles zelf moet ervaren en op je eigen manier wil doen. Dan zijn zoveel meningen van buitenaf heel storend, lijkt me! Maar tegelijkertijd kunnen er ook weleens fijne tips tussen zitten, dat lijkt me best lastig filteren…
Dat is fijn om te weten dat jij daar ook goede ervaringen mee hebt 🙂
Fijn dat het ziekenhuis deze keer een ‘neutrale’ ervaring was. Ik kan me best voorstellen dat het met jouw ziekenhuisverleden heftig is om daar nu weer elke keer binnen te moeten stappen.
Ik denk dat het heel goed is dat je volgende week een afspraak hebt met de gynaecoloog. Die heeft er meer verstand van dan al die mensen om je heen die wat roepen;).
Haha, dat lijkt mij ook, toch wel fijn om de info van iemand te krijgen die er dagelijks mee bezig is én ook heel veel verschillende mensen ziet 🙂
Vervelend dat je menstruatie nog niet op gang wil komen. Fijn dat de gynaecoloog even mee gaat kijken.
Zelf werk ik als doktersassistente en doe ik ook uitstrijkjes. Niemands favoriete onderzoek natuurlijk. Maar als vrouwen aangeven dat ze het echt heel spannend vinden of eerder een vervelende ervaring hebben gehad, dan probeer ik nog extra tijd te nemen en alles uitgebreider uit te leggen en iemand op zijn gemak te stellen. Alleen maar een heel goed idee dus van de mensen hierboven om ook in het ziekenhuis gewoon aan te geven dat je het spannend vindt!
Wat lief dat je daar extra rekening mee houdt! Zeker een goede tip dus 🙂
Wat spannend allemaal en extra spannend als je al wat nare ervaringen in het ziekenhuis hebt. Gewoon aangeven, dan houden ze er vast rekening mee. Succes met deze weg. Bij ons duurde het ook langer dan gehoopt zwanger worden.
Ga ik zeker doen 🙂 Je kan het niet plannen he, gelukkig is het uiteindelijk wel goed gekomen. Dat hoop ik voor ons ook 😀 (ook “maar eentje”, haha, ik las je blog!)
Mooi dat je dicht bij jezelf blijft ♥️
Wat lief, dankjewel!
O wat spannend,
Ik ken je gevoel zeker wel, ik word ook niet ongesteld , en op mijn “18e” kreeg ik te horen dat zwanger raken heel moeilijk zou worden (pcos).. ik wou altijd jong moeder worden, maar mijn lijf liet dat “niet toe” wij kwamen in het ivf traject terecht, eerst begonnen we met hormoonpillen ( daar kwam ik 40 kilo van aan) 4 jaar.. 4 jaar geslikt! Ik was mezelf kwijt en mijn lijf, ik heb altijd gezegt hormonen spuiten enz doe ik niet ( bang voor dokters/ziekenhuis naalden, uiteindelijk je wilt iets graag, dus ook dat doe je , ik zelf heb mij vaak alleen gevoelt, mensen snappen je verdriet , pijn en angst niet, je partner snapt het ook niet en vind het naar jou zo te zien .. uiteindelijk naar 5 jaar raakte ik zwanger, inmiddels is onze dochter (Filou) nu met 5 jaar geworden , we wouden altijd graag een 2e , en ja ook al moest ik al die ellende weer doen. We wouden beginnen als de oudste naar de basisschool zou gaan zodat ze er niet teveel van mee zou krijgen … en iets voor die tijd, ontdekte ik dat ik SPONTAAN zwanger was geraakt!! Ons cadeautje een prachtige 2e dochter (Tess)
Lieve Lisanne,
Bespreek goed, spreek je gevoel uit , en vraag zoveel info en uitleg
Toen ik 13 was heb ik een verkeerde diagnose gekregen waardoor ik dus ( hormoonpillen) pcos heb ontwikkelt..
Volg je hart , en ik weet zeker dat alles goed gaat komen!
Je mag altijd alles vragen ( aan mij) als je er behoefte aan hebt!
Liefs,
Bianca
Wat een prachtig cadeau dat de tweede zomaar natuurlijk is gekomen, echt heel fijn! Juist omdat je wist hoe zwaar het is om zo’n heel traject te moeten doorlopen. Bedankt voor je lieve berichtje 🙂
Klinkt als pcos. Vaak wordt dit pas ontdekt bij het stoppen van de pil. Succes 🍀
Dat zou best kunnen inderdaad! 🙂