Een tijdje geleden stelde ik een lijstje op met deze leefregels. Ik sta persoonlijk achter elke regel en ik vind ze heel waardevol Ze zullen je een beter mens maken, je leven leuke en mooier maken en je zult er succesvoller van worden. Daarom wil ik graag meer aandacht besteden aan deze regels. Dit doe ik door de regels een voor een te behandelen en er een apart artikel over te schrijven.
Laat het leven je niet cynisch of gesloten maken.
Ook deze regel staat weer in het teken van optimistisch blijven. Af en toe zit er zo veel tegen in het leven. Soms heb je er gewoon even geen zin meer in. Misschien zijn er dingen gebeurd die behoorlijk heftig zijn of je bent meerdere malen flink teleurgesteld door mensen. In deze gevallen zou je in een negatieve spiraal kunnen belanden waarin je geen vertrouwen meer in de mensheid hebt. Gelukkig kan het ook anders. Maar hoe dan?
Afbeelding via weheartit.com
Om eerlijk te zijn heb ik voor dit artikel moeten opzoeken wat cynisch is, omdat ik niet precies in mijn eigen woorden zou kunnen omschrijven wat het inhoudt. Dit is wat ik op Wikipedia vond: De houding is er een van wantrouwen tegen iemands goede bedoelingen, of tegen het nut van instituties, of van grote ongevoeligheid voor de gevolgen van de eigen daden. Dit sluit volledig aan bij mijn interpretatie van het ‘laat het leven je niet gesloten maken’.
Zorg dat je opnieuw vertrouwen in de mensheid, in het leven, in jouw leven en in de mensen en dingen om je heen kunt krijgen.
Het leven is niet makkelijk, volgens mij weet iedereen dat. Om hoogtepunten te kennen moet je eerst weten wat dieptepunten zijn. Bij de een zijn de dieptepunten minder diep dan bij de ander, maar dat maakt ze niet minder erg. Dat wat jij ervaart, dat telt, daar moet jij mee dealen. Soms is het leven niet leuk, maar je moet door.
Hoe zorg je dat je niet gesloten en cynisch wordt?
- Probeer optimistisch te blijven
- Zoek een doel in je leven, dit geeft je de kracht om door te gaan
- Zorg dat je leuke dingen blijft doen
- Verwijder alle mensen die een negatieve invloed hebben uit je leven
- Neem de mensen die je vertrouwt ook echt in vertrouwen, laat ze zien dat ze van waarde zijn
- Zoek voorbeelden voor jou: Mensen met dezelfde doelen
- Of mensen die dezelfde dingen hebben meegemaakt als jij (lotgenoten), en kijk hoe zij het doen, laat je inspireren!
Mijn verhaal
De meeste dingen wat betreft dit punt gaat prima. Ik heb vertrouwen in mezelf, de mensheid en ben een optimist. Het enige waarin ik geen vertrouwen heb is de medische wereld en (bijna) alle artsen (niet helemaal hun schuld, maar aan fibromyalgie is weinig te doen en veel artsen geloven er niet in en/of willen simpelweg niet helpen, vandaar. Ik ben geen zure trien ofzo). Verder wilde ik mezelf het perfecte voorbeeld van het tegenovergestelde noemen, maar dat is niet helemaal waar…
Door mijn gezondheid kon ik niet meer doen wat iedereen deed. Afspreken met vrienden kon nauwelijks meer en op school was ik vaak niet aanwezig. Soms was ik weken ziek thuis. Er kwam dan nooit iemand langs en mensen vroegen nog nauwelijks hoe het met me ging. Als ik het nu zo terug lees klinkt het heel zielig, maar dat zo was het gewoon en toen was ik best teleurgesteld.
In het begin vertelde ik altijd eerlijk hoe ziek ik me voelde, gewoon om mijn gedrag te verklaren. Langzaamaan ben ik een masker op gaan zetten en gaan doen alsof het altijd goed ging. Mensen vinden vrolijke en gezonde mensen immers veel leuker en op die manier had ik gewoon leukere sociale contacten.
En zo is het nu eigenlijk nog steeds. Ik ben er laatst achter gekomen dat een aantal van mijn vrienden nog nauwelijks weten dat ik ziek ben. Eigenlijk doen we alleen leuke dingen en verder niet zo veel. Laatst heb ik aan een vriendin een aantal dingen verteld en ze was verbaasd over hoe weinig ik kan en dat ik toch echt altijd pijn heb. Gek eigenlijk, want we trekken al jaren met elkaar op!
Ook op mijn blog merken jullie nu misschien wel dat ik het vaker toegeef als het wat minder goed gaat. Ook geven jullie, mijn lezers, me steeds weer een beetje meer vertrouwen in de goedheid van de mens. Al die lieve mailtjes en reacties en al die complimentjes. Ik denk dat je zou kunnen zeggen dat ik langzaamaan steeds wat minder cynisch en gesloten word, vooral tegenover andere mensen als het over mijn beperkingen en gevoelens gaat. Verder ben ik heel open over de fibro, aan mij mag je alles vragen en als het ter sprake komt dan vertel ik het ook gerust. Maar uit mezelf erover beginnen, uit het niets? Liever niet.
Toen ik begon aan dit punt dacht ik dat ik hem prima op orde had, maar na even nadenken wist ik dat het niet zo was. Het enige puntje is dus de openheid over de dingen die ik niet kan en dus mijn beperkingen en de gevoelens daarbij, naar andere mensen toe. Daar werk ik aan, dat weten jullie! Ben jij weleens cynisch of gesloten, en wil je daar graag wat aan doen?
Ja, dat ben ik wel eens. Het gaat een beetje in periodes. Ik ben ook teleurgesteld geweest dat mensen niet doorhebben hoe ziek ik ben en dat er dan totaal geen aandacht voor is. Maar een masker opzetten doe ik niet. Dan maar openlijk onbegrip of onwetendheid ervaren. En als je zelf niet vertelt hoe je je voelt, kun je dan wel verwachten dat mensen er naar vragen of rekening mee houden? Ik wil meer open zijn en daar heb ik gelukkig een voorbeeld in gevonden (een jongen uit mijn klas met een meervoudige beperking, hij is goudeerlijk, staat open voor feedback en is zichzelf)
Ik hou van dit soort blogjes waarin je eerlijk vertelt hoe je je voelt en wat er in je hoofd speelt. Tegelijkertijd ook herkenbaar. Ik vertel tegenwoordig ook nooit meer dat ik ziek ben omdat ik bang ben dan mensen het niet begrijpen en hun eigen oordeel gaan vormen. Daar heb ik geen zin in. Tsja en dan het vertrouwen in de medische wereld, die heeft sinds ik ziek ben voor mij ook een flinke deuk opgelopen.
Fijne vakantie verder.
Na teleurstelling trek ik mezelf altijd voor een poos terug, maar gelukkig kom ik altijd op het punt dat ik ervoor kies om me niet helemaal af te sluiten van mensen. Niet omdat bepaalde mensen teleurstellen betekend het dat iedereen per sé zo is . Daarnaast weet ik nu beter wat ik wel en niet wil vertellen over het feit dat ik niet werk en studeer. Het is best lastig als mensen in een eerste gesprek zo dichtbij kunnen komen en ze willen natuurlijk willen weten wat er precies is. Ik vind dat helemaal niet fijn. Net zo min ik weet over hun moeilijk periodes en kwetsbaarheden weet over het leven doe ik het niet. Ik gooi dat van mij ook niet open en bloot op tafel. Ik weet wat ik zeg zonder mezelf kwetsbaar op te stellen tegen iemand die ik voor het eerst ontmoet en misschien ook voor de laatste keer. Mensen die er voor me zijn en hebben laten zien dat ze betrouwbaar zijn zou ik bijvoorbeeld meer vertellen. En als ik ook socialize ben ik ook gewoon mezelf spontaan en vrolijk en praat ik ook over van alles en niet over het ziek zijn. Ik vind dat niet nodig, tenzij ik me niet goed voel en er word erna gevraagd dan zeg ik dat bijvoorbeeld weer wel.
Ik herken je cynisme tegenover artsen. Ik heb te vaak gezien dat ze een diagnose en/of behanderling vaststelden en dan zichzelf een schouderklopje gaven, terwijl ik nog steeds met dezelfde klachten rondliep. Je zou zeggen; laat dat gevoel los en ga verder zoeken. Maar juist die artsen gaven mij juist veel negatieve energie.
Wat mij hielp om niet zo cynisch te worden, is om te blijven geloven in het beste van de mens. Niet dat ik alles maar hoefde te pikken van iedereen, maar als iemand jou kwetst wil je al gauw geloven dat diegene het expres doet om jou te pesten. Gewoon even persoonlijk vragen hoe het zit werkt echt stukken beter dan wanneer je zelf iemands bedoelingen invult. 🙂
Wat een mooi stuk, heel bijzonder dat je er zo over durft te schrijven! Het is ook echt een goede tip, kan best lastig zijn om niet cynisch te worden wanneer je veel hebt meegemaakt, maar ik probeer ook altijd zo positief mogelijk in het leven te staan. Nog een aanvullende tip hiervoor: geniet zoveel mogelijk van de kleine dingen, van de kleine waardevolle momenten die vrijwel niets kosten!
Vind dat je het goed verwoord hebt. Het feit dat niemand van zich liet horen in die periode wordt vaak veroorzaakt dat, omdat jij ‘iets onverklaarbaars hebt’ ze denken dat je je aanstelt ofzo. Nu wil ik niet zeggen dat iedereen zo denkt, maar vaak wordt daar HEEL makkelijk over nagedacht. Als mensen oprecht vragen zouden stellen, zou dat misschien hun ogen hebben geopend. Maar mensen speculeren liever, weet ik uit ervaring.
Wel is het zo dat ik altijd voorstander ben van eerlijk. Als iemand aan mij vraagt: Goh, Maris, hoe gaat het? en het gaat kut, dan zeg ik dat ook gewoon op die manier. Ik ga er namelijk vanuit dat mensen oprecht willen weten hoe het gaat en niet het vragen ‘omdat het zo hoort’.
Heel erg herkenbaar, ik heb een tijd in een depressie gezeten door verschillende dingen die gebeurd zijn in het verleden en liet toen ook eerder mijn masker zien dan eerlijk te antwoorden op de vraag ‘hoe gaat het?’. Tegenwoordig gaat het gelukkig stukken beter en als het dan eens wat minder gaat dan ben ik ook eerlijk tegenover mensen omdat ik weet dat het mij ook kan helpen om er met mensen over te praten. Liefs
Momenteel ben ik mijn vertrouwen in de mensheid volledig kwijt. Dat is heel moeilijk en ik ben heel down geweest, maar op dit moment weet ik mezelf er wel weer doorheen te slaan. Ik hoop zo dat het me eindelijk eens gegund word dit jaar, dat ik eindelijk échte vrienden ontmoet en geen mensen die erop wachten om een mes in je rug te steken.
In elk geval een mooi artikel en iets waar ik zeker wat aan kan hebben.
Ik gun het je echt heel hard, Linda.
Hier kan ik wel wat mee, gaat ook nog niet altijd goed bij mij!
Ik heb mezelf altijd voorgehouden dat iedereen die je lief is je ooit pijn gaat doen. Of ze doen of zeggen iets waardoor je gekwetst bent, of doen dat niet en gaan uiteindelijk dood, of ze overleven je en het doet pijn om ze achter te laten. Klinkt een beetje depri, maar voor mij echt de manier om mensen in vertrouwen te nemen. Als je je beseft dat iedereen je pijn kan doen, dan gaat het niet meer om het vermijden van die pijn of teleurstelling, en kan je gewoon lekker zelf gaan kiezen wie de pijn waard is.
Nu moet ik datzelfde principe maar eens leren toepassen op de fysieke pijn nu ik ziek ben, af en toe leuke dingen doen, en lekker zelf kiezen wat de pijn waard is.
En poep aan de medische wereld. Hondenpoep. 😀