Een tijdje geleden stelde ik een lijstje op met deze leefregels. Ik sta persoonlijk achter elke regel en ik vind ze heel waardevol Ze zullen je een beter mens maken, je leven leuke en mooier maken en je zult er succesvoller van worden. Daarom wil ik graag meer aandacht besteden aan deze regels. Dit doe ik door de regels een voor een te behandelen en er een apart artikel over te schrijven.
Kies om het beste te zien in mensen, knoop eens een gesprek aan met een onbekende.
Soms hebben we het zo fijn binnen onze comfortzone, dat we het wel allemaal prima vinden. Lekker met ons eigen kliekje vrienden, niemand hoeft erbij te komen. Voor de rare collega van vriendin X lopen we hard weg en de zus van vriendin Y hoeft er al helemaal niet bij te komen zitten. Worden we daar nou blijer van?
Afbeelding via weheartit.com
Je had het antwoord al kunnen raden, denk ik. Natuurlijk worden we daar niet blijer van. Wat ons voldoening geeft is het doen van dingen die we voorheen niet deden, nieuwe dingen, uit onze comfortzone treden. Daarbij hoort ook het aanspreken van mensen die je niet kent en het opbouwen van nieuwe vriendschappen.
Helaas zijn er ook mensen die je op je zenuwen werken, hoe dan ook. Kun je ze niet uit je leven verwijderen? Dan is de beste keus om toch het beste in ze te zien. Ik weet hoe moeilijk dat is, maar het is de moeite waard. Kijk waarin hij/zij wel goed is, waarin je hem/haar wel heel erg leuk vindt of bewondert. En bekijk het eens vanaf zijn/haar kant, is er misschien een reden voor het gedrag dat jij minder leuk vindt? Als je dit in je achterhoofd houdt, maakt dat het allemaal net even minder erg.
Ook is het soms bijzonder moeilijk om gewoon open te staan voor nieuwe mensen. Om eens contact te maken met iemand die je niet zo goed, of zelfs helemaal niet kent. Een aantal tips op een rij op dit toch wel te doen:
- Geef iemand in de supermarkt een compliment
- Nodig een collega die je normaal gesproken alleen op het werk ziet uit om iets te drinken
- Vraag je vriendinnen om eens iemand mee te nemen
- Maak een praatje terwijl je op de bus wacht
- Alleen al een glimlach of een ‘hallo’ bij het zien van iemand geeft al voldoening
- Geef iemand die je eigenlijk niet zo aardig vond nog eens een kans
Probeer het eens, gewoon omdat het leuk is! Je hebt niets te verliezen!
En ik?
Ik geef toe: ik vind zelf dat ik deze regel nog niet helemaal beheers.
Ik kan altijd het goede in mensen naar boven halen, ik zal niet snel alleen nare dingen over iemand denken. Dingen als ‘wat is zij raar’, ‘wat ziet zij er gek uit’, of ‘wat doet/zegt die nu weer?!’ zal ik niet gauw denken. Wat dat betreft zit het wel snor.
Maar mensen aanspreken doe ik toch niet zo heel gauw. Hiervoor geldt eigenlijk altijd: Hoe beter ik me voel (minder pijn, minder moe) hoe meer ik dit doe. Want als ik me echt niet goed voel, dan kan/durf ik nog niet eens zelf iets te vragen in een winkel of zelf af te rekenen. (Op een of andere manier is daar dan gewoon geen ruimte/energie meer voor.) Dit heb ik dus ook jaren lang gewoon niet gedaan. Jep, serieus.
Maar ook als ik me wel goed voel hoor, ik ben het helemaal niet meer gewend! Ik probeer spontaan te zijn, maar het lukt voor mijn gevoel voor geen ene hout. Maar ik denk dat ik wat dat betreft steeds meer dichter bij ‘normaal’ kom, haha. Er wordt in elk geval wel aan gewerkt!
Nu vraag ik me natuurlijk af hoe het dan bij jullie zit! Ben jij open naar andere mensen toe die je niet of nauwelijks kent? En de goede dingen in mensen zien, lukt dat je een beetje?
Ik ‘beheers’ die regels zelf ook nog niet, al probeer ik het wel. Maar soms heb je echt zo een iemand die je echt niet mag (hebben we allemaal wel) en daar kan je somsn iets positiefs over bedenken, haha!
Ik zou nog wat opener kunnen zijn, maar laatst had ik echt een fantastisch gesprek met een meisje in een trein. Achteraf dacht ik echt, jou zou ik wel beter willen leren kennen! Maarja geen idee hoe ze heet!
Dit vind ik een leuke regel, hij is zo lekker concreet! Ik kan ook altijd wel het goede in mensen zien en heb heel snel medelijden met mensen, vooral uit een oudere generatie. Bijvoorbeeld als mijn hele klas over een leraar roddelt, dan denk ik al heel snel ‘hij doet ook z’n best!’
En zomaar mensen aanspreken doe ik ook niet echt. Mijn moeder wel, die kan in de supermarkt gewoon dingen zeggen als ‘warm hè!’ of reageren op wat iemand bijvoorbeeld tegen de cassière zegt als wij erachter in de rij staan, en dan heeft ze vervolgens een minuutje een gesprekje met diegene. Ik denk dat het heel handig is als je dat kan, want dan voel je je minder snel eenzaam. Als je bijvoorbeeld op jezelf woont, dan heb je nog een beetje aanspraak in de winkel, ipv je alleen maar alleen te voelen tussen al die mensen.
Ik had echt nooit verwacht dat je door je fibro niet meer af kon rekenen ofzo, leuk om te ‘leren’/’weten’.
Ik ken eigenlijk niemand die ik echt niet mag, geloof ik…
Onbekenden aanspreken vind ik niet zo moeilijk, het enige wat ik soms denk is: zitten ze er wel op te wachten?
Soms heb ik ook moeite met praten in een winkel/afrekenen haha. Beetje verlegen denk.
Het is voor mij meestal niet moeilijk om goede kwaliteiten in een ander te zien maar een onbekende aanspreken heb ik nog wel wat moeite mee! 😉
Je anders gedragen wanneer je je slecht voelt, zo herkenbaar! Ik had totaal niet verwacht dat jij dat ook zou hebben. Gelukkig komen die momenten bij mij steeds minder voor. Maar oh, ik kan dan zo boos op mezelf zijn! Dat ik denk: “is het nou zo moeilijk om…” Ja, dat is het op dat moment. 😉
Ik denk dat ik deze wel aardig beheers. Het is soms leuker om op je eentje op pad te gaan en in een nieuwe groep te zijn, zodat je ook een stap zet om andere beter te leren kennen. Ben ik in gezelschap dat ik al ken, dan blijf ik makkelijk comfy zitten, maar zal altijd wel een gesprek aanknopen met een ander. Ook een dag en hoi doe ik graag. Maar de goede kwaliteiten in andere zien… hmm, dat vind ik soms nog wel lastige…vooral als ze op je zenuwen werken lol
Ik heb vaak het idee dat ik ook nogal ongezellig ben wanneer ik erg moe ben, helaas niks aan te doen!
Goed stukje 🙂
Het goede zien in mensen, dat lukt mij altijd wel.
Een aantal jaren geleden vond ik het altijd erg leuk om nieuwe mensen te leren kennen en raakte ik snel met mensen aan de praat. Nu vind ik dat lastiger en is dat ook afhankelijk van hoe ik me voel.
Hoewel het soms wel moeilijk is, vind ik dat inderdaad ook erg belangrijk.
Het is wel een goede regel. Naar iemand lachen op straat of iemand gedag zeggen dat doe ik wel. Ik groet ook altijd de buschauffeur en zwaai even bij het uitstappen. Echt iemand aanspreken is anders. Als iemand mij vriendelijk benadert dan sta ik daar (meestal) wel voor open.
Laatst was er een vervelende situatie in de trein waarbij een meisje heel stoer vroeg of die mensen ergens anders over konden praten. Die liepen vervolgens grapjes over haar te maken. Ik heb even oogcontact met haar gezocht en haar toen we uit stapten nog even gevraagd hoe het met haar ging. Dat voelde heel goed en ze zei ook dat ze dat fijn vond en dat ze het even nodig had.
Kortom, ik denk dat het soms wel goed is of zelfs nodig is om een beetje aandacht te hebben voor mensen om ons heen. En toch loop ik soms ook volledig in mijn eigen wereldje rond op straat.
hmzz sinds klein af aan als ik naar mijn basisschool fiets kom ik wel eens bekende als onbekende mensen tegen. Ik glimlach naar ze of ik zeg wel eens hoi of hallo.
Nu ik een jaartje in een restaurant werk, moet ik wel tegen onbekende praten (voel het niet als een drang). Ik vind het super leuk om met onbekende mensen te praten. Je komt er meer achter waarom ze hier komen eten bijv. er valt iets te vieren of zij zijn op vakantie. Bij de vaste gasten is het helemaal leuk, je komt steeds meer te weten over de mensen die regelmatig komen eten bijv. wat voor werk ze doen, waar ze op vakantie zijn geweest etc.