Tegenslagen: Heel hard huilen en dan weer verder gaan

Lisanne / / 8 reacties

Tegenslagen kennen we allemaal, helaas. Misschien was je het je al opgevallen aan mijn blog, maar ook mijn leven kent tegenslagen. Maar het is gek om het te zeggen, maar het went. Op een of andere manier ben ik er steeds beter mee leren omgaan. Hoewel…


Via weheartit.com

Het begon natuurlijk een aantal jaren geleden, toen ik ziek werd. Ik wist maar liefst 5 jaren lang niet wat mij mankeerde, terwijl er behoorlijk wat mis was met me. In deze jaren heb ik heel erg veel tegenslagen gehad op medisch gebied.

In eerste instantie denk je dat de dokter je kan beter maken als je je niet goed voelt, logisch is dat (toch?). Dan denk je gevonden te hebben wat het is, het gaat vanzelf over of je krijgt een pilletje en het gaat over. En dan is het toch wel een vette klap in je gezicht als dat niet zo blijkt te werken. En dat heb ik regelmatig meegemaakt.

Dokters die beweren de oplossing te hebben. En dan blijkt dat toch uiteindelijk niet zo te zijn. Of ik kreeg eindelijk pijnstillers, ik was zo blij! Die pijnstillers zorgde helaas alleen nog maar voor meer pijn, en dat 3 keer achter elkaar.

Och er zijn zo veel keren geweest dat ik weer teleurgesteld werd. Het grootste moment was natuurlijk het moment dat ik besefte dat ik niet meer beter zou worden, daar moest ik zelf achter komen. Niemand vertelde dat aan me want niemand wist wat ik had.

Ik raakte eraan gewend.

Gek genoeg was ik op dat moment gewend aan tegenslagen. Toen ik hoorde dat ik een half jaar opgenomen zou worden in een revalidatiecentrum, was de eerste reactie NEEE!, de tweede, 2 minuten later: Waarom niet? Als het helpt doe ik het gewoon. Zelfde met het biopt uit mijn spier, dat was ook geen pretje, maar het was voor een goed doel.

Oh ik kan niet meer fietsen? Dan maar niet. Ik kan niet meer schrijven? Ach… Ik kom de trap niet meer op. Goh, dan neem ik gewoon de lift. M’n oude vrienden nodigden me niet meer uit. Dan maar geen vrienden, ik ken nog wel andere mensen. Er was na een tegenslag, nadat ik even down was, altijd een positieve gedachte bij mij.

Soms was er tussen de tegenslag en de acceptatie nog een grote huil-en-vreet-bui, maar daarna had ik weer hoop. Op dit moment begin ik wat te beseffen dat ik langzaamaan toch een ander leven krijg dan mijn leeftijdsgenoten. Ik heb namelijk geen school meer en ook geen werk. Ik zit thuis. Gatver wat klinkt dat naar. Misschien is dat wel een van de eerste dingen die ik niet zomaar even kan accepteren. Omdat ik hier wél zelf iets aan kan doen, wish me luck.

Fibromyalgie was geen klap in mijn gezicht

Lisanne / / 6 reacties

Een tijdje geleden vielen er wat boekjes over fibromyalgie op de deurmat. Ik ben er wat in gaan lezen. Het verhaal dat ik heel vaak gelezen heb is dat de diagnose fibromyalgie een klap in het gezicht was. Bij mij voelde dit totaal niet zo.

5 jaar geleden begon voor mij de ellende. Toen wist ik alleen niet dat fibromyalgie de boosdoener was. De dokters wisten het niet, ik weet van 1000 dingen dat ik het niet heb. Maar wat ik wel had? Ik moest gewoon leren leven met iets. Maar wat dat iets was, wat mij zo verschrikkelijk dwars zat, dat wist ik niet.

Langzaamaan ben ik het gaan accepteren, en ben ik me gaan realiseren dat het niet meer weg zou gaan. Ik zou gewoon de rest van mijn leven zo ziek blijven, ookal had het geen naam. Dat realiseren is eigenlijk vrij langzaam gegaan, het is niet zo dat ik dat in een keer dacht. Het besef kwam met de tijd.

fibromyalgie-opluchting
Foto door green umbrella op Flickr

In de maand mei van het jaar 2010 heeft een dokter het licht gezien. Het was eigenlijk heel logisch, maar alle dokters hebben het altijd ontkend. Ik was er te jong voor, want fibromyalgie is voor oude mensen. Yeah right. De reumatoloog in Rotterdam kon mij in een keer vertellen dat ik fibromyalgie had.

Maar wat gebeurde er toen met mij? Met mij van binnen? Eerst was ik heel erg opgelucht, eindelijk wist ik het! Maar het was ook wel heel definitief, ik werd niet meer beter. Nooit meer. Fibromyalgie voor de rest van mijn leven. Nouja, het was in elk geval wel heel duidelijk.

Maar toch ben ik me er altijd van bewust geweest dat er heel misschien nog wel een oplossing is. Wie weet vindt iemand ooit nog iets uit waardoor wij, mensen met fibromyalgie, allemaal beter worden. Want we weten eigenlijk nog nieteens wat fibromyalgie nou eigenlijk is. Volgens mij kan er nog een hele hoop uitgezocht worden, en misschien ook nog wel de oplossing.

Fibromyalgie was dus geen klap in mijn gezicht, maar het gaf me gemengde gevoelens. Gelukkig speelde de opluchting een grote rol. En ik had duidelijkheid! Nu er gewoon het beste van maken, want ik kan nog zo veel wel. Maar stiekem heb ik ook nog wel een beetje hoop. Ik leef nog lang, dus ze hebben nog de tijd om iets uit te vinden.