Ergens een goede punt achter zetten is nooit m’n sterkste kant geweest. Het liefste houd ik alles lekker zoals het is, dat geeft wat zekerheid. En daar houden we tegenwoordig van, zekerheid. Maar he, ik ben geslaagd voor de Havo, nu móet ik wel afscheid nemen van de school waarop ik 7 jaar rondhuppelde.
Stiekem vind ik het helemaal niet leuk dat ik weg “moet” van school. Vooral omdat ik geen nieuwe school heb waar ik weer een aantal jaar kan rondhuppelen. Ik vind het niet leuk omdat ik op vrij extreme wijze niet van nieuwe dingen houd. M’n hoofd zegt dat ik alles hetzelfde wil houden, dat ik op zeker wil spelen, dat ik geen nieuwe dingen wil proberen en dat het allemaal wel goed is zoals het is.
Had je niet verwacht van mij, of wel? Tegelijkertijd weet ik ook wel dondersgoed dat hoe mijn hoofd denkt, dat dat niet goed voor me is. Dat is voor geen mens goed. Zeven jaar op dezelfde school is meer dan genoeg. Stilstand is achteruitgang.
Maar een stemmetje in m’n hoofd zegt ook dat dat niet goed voor me is. Risico’s nemen, nieuwe dingen proberen, angsten overwinnen, dat is goed voor me. En dat is voor mij een stuk moeilijker dan ik het doe overkomen.
Dat ik het moeilijk vind om afscheid te nemen van iets ouds, en nieuwe dingen te gaan doen, dat wil niet zeggen dat ik het niet ga doen. Ik ga het juist wel doen. Als ik al die eigenschappen niet in me heb zitten, dan moet ik daar iets aan doen. Dan moet ik mezelf maar pushen om dingen te doen die ik eigenlijk niet “durf”. Gewoon, omdat ik geloof dat ik daar gelukkiger van zal worden.