Op 30 november schreef ik op het eerst op mijn blog over hardlopen (hier dus). Als ik het stuk terug lees, dan voel ik tussen de regels door dat ik het niet meen. Ik wil het wel hoor, hardlopen. Maar op dat moment geloof ik er nog helemaal niets van. Als jij mij had gezien op die 30 november, dan had ook jij me uitgelachen als ik zei dat ik wilde hardlopen. On-mogelijk. Niet dus.
Het was een droom, een grote wens. Het heeft altijd door mijn hoofd gespookt. Het heeft er altijd al in gezeten en is er simpelweg nooit meer uit gekomen. Hardlopen hoort bij mij en ik ga ervan genieten zo lang als dat mogelijk is.
Ik heb gekregen wat ik wilde, maar het heeft zo veel moeite en tijd gekost om simpelweg te beginnen. Ik wilde zeker weten dat het zou lukken, wat dat betreft was dat misschien verstanding (Als in na 1 keer proberen:’zie je wel ik kan het niet’). Aan de andere kant: Ik had weken (of maanden) eerder kunnen beginnen.
Ik kan het wel!!!
Zo dat is eruit. Ik kan veel meer dan ik denk. En als dat niet zo is, dan wil ik daar zelf achter komen. 99 keer op je snuit gaan en een keer een overwinning is beter dan 100 keer toekijken hoe anderen het wel kunnen en zelf niets proberen. Hoeveel vertrouwen heb jij in je lichaam, je verstand en jezelf? Overschat of onderschat je jezelf eerder?
