Deze blogpost is voor alle dames die steun vinden in mijn blog. Voor de dames die zelf ook moeten dealen met een bepaalde beperking en misschien wel op zoek zijn naar iets van herkenning. Meiden die van lotgenoten gewend zijn dat deze niet zo positief in het leven staan, en dat zelf juist wel heel erg hebben.
Al een tijdje speelt bij mij het idee om een artikel te schrijven over leven met een beperking. Om mij heen zie ik allemaal mensen die het heel moeilijk hebben en ik wil ze helpen. Ik wil jullie helpen. In het volgende artikel geef ik je tips, maar ik zal ook ongetwijfeld dingen zeggen waarmee je het niet eens bent.
Voor de lezers die zich kipfit voelen: dit artikel zou ook kunnen werken voor jou, sla alleen gewoon de lotgenotencontact stukjes over.
Je niets aantrekken van anderen of verwachtingen die er zijn, ik ben er een held in. Dat komt natuurlijk omdat ik geen keus heb: Ik kan niet alles doen wat er van een gezond persoon verwacht wordt. Normaal heb jij de keus tussen het beklimmen van een zelf gemaakte en een kant en klare, al bestaande trap.
Laatst was ik wat aan het surfen op het net, en kwam ik dit filmpje tegen. Hierin wordt een vrouw met fibromyalgie geinterviewd en zij zegt dat ze zich niet nuttig voelt. Dat ze geen bijdrage levert aan de maatschappij. Dat raakte me wel.
Je snapt vast dat ik dat ook weleens zo voel, mensen moeten altijd maar voor mij zorgen. Natuurlijk kan ik ook andersom wel eens iemand anders ergens mee helpen, maar ik kan ze nooit net zo veel teruggeven.
En toen kwam ik het bovenstaande filmpje tegen. Ja, iedereen is op zijn eigen manier van waarde, op welke manier dat ook is!
Je zou denken dat een chronische ziekte je alleen maar heel erg beperkt. Ik kan je bij deze vertellen, dit is niet zo. Doordat ik fibromyalgie heb ben ik als mens gegroeid. Ik heb geleerd wat ik wil, dankbaar te zijn, gezond te leven en ik heb leren genieten. Onlogisch? Helemaal niet!
Misschien is het zo dat wanneer je het slechter hebt ervaren, dat je dan dankbaarder wordt als het een klein beetje beter gaat. Een gezond persoon zou ontevreden zijn met mijn gezondheid, dat is een feit. Echt tevreden met mijn gezondheid ben ik niet, zo zou ik het niet durven noemen. Maar ik weet wel dat ik heel erg dankbaar ben dat het nu beter is dan het ooit was. Ik ben dankbaar dat ik nu weer kan leven, in plaats van dat ik moet overleven.
Daarnaast heb ik door mijn beperking een stuk minder energie dan een normaal mens. En dan moeten er keuzes gemaakt worden, wat ga ik wel doen en wat ga ik niet doen? Bij mij is dit allemaal heel erg vanzelf gegaan in het begin, een aantal dingen waren gewoon logisch dat ik deze weg zou strepen. Zo doe ik nu alleen nog de dingen die echt belangrijk voor mij zijn. De dingen die er niet toe doen, die laat ik lekker weg.
Om hier nog even op door te gaan: mijn carriere. Ook hier werd keuzes maken een stuk makkelijker, met mijn verstand en mijn gezonde persoon was alles mogelijk. Zo voelde het in elk geval, ik kon uit elke studie kiezen, ik was overal goed genoeg voor. Toen ik ziek werd had ik iets minder keuze, eerst leken er zelfs geen opties meer over te zijn. Maar nu heb ik wel iets gevonden wat ik kan (3 keer raden wat dat is!). Nu hoef ik ook niet meer te kiezen.
En ik, als persoon, ben veranderd. Het is eigenlijk een heel groot stuk dankbaarheid. Gek is dat, eerst heb je alles en dan ben je nog niet tevreden. Het volgende moment heb je weinig over en ben je dankbaarder dan ooit. Ik ben ervan overtuigd dat dit komt doordat ik heb ervaren wat echt afzien is. Hierdoor weet ik hoe ik moet genieten en ook heb ik hierdoor hard leren werken.
Als je kijkt naar hoe het mij veranderde, dan is de fibromyalgie helemaal niet zo’n negatieve invloed geweest. Het heeft mij wat levenservaring gegeven en het heeft me een hele hoop geleerd. Stiekem ben ik best dankbaar, om wat de fibromyalgie met mijn persoonlijkheid heeft gedaan.
