Wist je dat ik ooit veel meer over mindstyle schreef? Dat ik eigenlijk dagelijks bezig was met nadenken over het leven, geluk, motivatie, al die dingen. Tijd om een beetje meer mindstyle terug te brengen! Daarom een nieuwe serie op mijn blog: Geluk is… Daarin zal ik elke week vertellen over iets dat je gelukkig maakt of over een mooi geluksmoment.
Vandaag wil ik iets met je delen over het hebben van hoop.
De afgelopen week zijn er veel mensen geweest die mij blij hebben gemaakt. De uitdrukking in de titel is afgeleid van de inspirerende site Givesmehope. Dit artikel gaat over de mensen die mij afgelopen week blij maakten, mij een glimlach op mijn gezicht bezorgden, en die me weer een beetje meer vertrouwen gaven in de mensheid, hoe dramatisch dat ook mag klinken.
Iedereen gaat weleens keihard op zijn plaat bij het bereiken van een doel. Wanneer iets gewoon niet lukt kun je ongelofelijk balen, opgeven en aan iets nieuws beginnen. Maar je kunt ook opstaan, nieuwe moed verzamelen en doorgaan.
Om eerlijk te zijn kent mijn leven behoorlijk veel tegenslagen. Elke keer als ik merk dat weer voel dat het slecht gaat, ik weer een dag in mijn bed lig, voelt dit als een enorme klap in mijn gezicht. Het valt altijd zo tegen wanneer het weer niet lukt. Ik wil zo veel, maar ik kan zo weinig.
Maargoed, over het opgeven en doorgaan. Hierin heb ik zelf weinig keus, ik kan moeilijk de hele dag niets doen en mijn school opgeven. Dat kan ik niet omdat ik het niet wil. Ik wil leven, dus kies ik altijd voor weer opstaan, hoe moeilijk dit ook is.
Maar juist om dat opstaan gaat het. Elke keer als je valt is dit een domper. Maar wanneer je jezelf weer bij elkaar weet te rapen, opnieuw moed weet te verzamelen om door te gaan, maak jij jezelf weer sterker. Bij elke keer dat jij na het vallen weer opstaat, groei je.
Dat is ook het positieve van elke tegenslag, je leert ervan. Ik ben dan ook een compleet ander persoon geworden door de fibromyalgie. En ik weet zeker dat meer chronisch zieke mensen dit hebben. Daarnaast ga je het steeds meer waarderen als je niet valt. Steeds wanneer ik vergeet te genieten ga ik weer op mijn plaat en word ik eraan herinnerd dat ik, wanneer er geen tegenslagen zijn, ik hiervan moet genieten.
Houd dit in je achterhoofd waneer je baalt. Balen mag, keihard janken en schreeuwen ook. Als je daarna maar weer opstaat en weet wat je hiervan geleerd hebt. Onthoud dat niets vanzelf gaat en dat als je iets echt wil, je hiervoor zult moeten werken. Elke tegenslag maakt jou een wijzer mens.
Misschien heb je een klein beetje gemerkt dat ik de laatste paar dagen niet lekker in mijn vel zat. Het ging steeds slechter, had meer pijn en was erg moe. Toen ik nog meer slecht nieuws kreeg zag ik het even helemaal niet meer zitten. Maar wat doe ik op zo’n moment?
Ik lag huilend van de pijn in bed. Ik kon niet slapen. Het enige wat ik kon was huilen. Heel, heel, heel hard huilen. En de dag erna was het weer hetzelfde verhaal. En de dag daarna weer. Totdat ik eindelijk naar de dokter ging.
De ene dokter vertelde me dat ik de druppels die ik voorheen nam weer kon gaan nemen. En deze dokter gaf me een B12 injectie. Ik ben van mening dat prikjes niks voorstellen, het doet gewoon nauwelijks pijn en ik ben natuurlijk wel wat gewend. Deze keer had ik echter al zo veel pijn dat deze prik de druppel was, ik werd kotsmisselijk, heel erg duizelig, ik zag niks meer en mijn oren zaten dicht. Dat had ik nou nog nooit gehad bij een simpele injectie.
De arts van hierboven gaf me ook nog iets tegen de pijn. Dankuwel dokter. Op naar de volgende, die voor mij gaat uitzoeken wat er mogelijk is aan pijnbestrijding. Er is een hoop mogelijk naar mijn weten, dus ik ga ervan uit dat ik doorverwezen word. Ze gaat het voor me uitzoeken. Dankuwel andere dokter.
En nu zit ik op mijn kamer, extreem vermoeid en met heel veel pijn. Maar ook met pijnstillers, druppels, een B12 injectie en wellicht een verwijzing naar een arts die iets tegen mijn pijn kan doen. Gister zat ik hier huilend en wanhopig. Nu zit ik hier met hoop voor morgen.
In een eerder stuk van mij, Mijn beste voornemen, vertelde ik dat ik over een jaar tussen de 1000 en 2000 bezoekers zou hebben per dag. 10 keer zo veel als toen. Maar is dit wat ik verwacht, of moet ik er heel hard voor hopen en zorgen dat het gaat lukken?
Volgens mij vertelt The Secret dat je het moet verwachten. Je moet er vanuit gaan dat je datgeen krijgt dat je wilt. Je moet er vanuit gaan dat je leuk en goed genoeg bent. Je moet tegen je zelf zeggen: Ik kan alles wat ik wil.
Daar ben ik het niet compleet mee eens. Volgens mij draait het er meer om dat je het tegenovergestelde niet doet. Dat je niet aldoor denkt dat je het niet kan, dat het je nooit lukt, dat je niet goed genoeg bent. Ja, op die manier kom je er inderdaad niet.
Maar wanneer je iets verwacht, ga je ervanuit dat het allemaal precies gaat zoals je gepland had. Maar als je hier met een heldere blik naar kijkt dan kom je tot de conclusie dat je niet altijd krijgt wat je wil en wat je verwacht.
Verwachten dat alles goed gaat, als dit zo in je hoofd zit klopt niet helemaal. Hopen op iets goeds, hopen op heel veel goeds, dat moet je wel doen. Niet kijken naar wat er fout kan gaan, rampscenario’s in je hoofd halen, denken dat je het niet kan, dat je niet goed genoeg bent. Die dingen moet je vooral niet doen, dat is belangrijker.
En wat mij betreft moet je ook niet verwachten dat alles perfect gaat, maar je moet ervoor zorgen dat alles goed gaat, je moet ervoor werken en erop hopen. Dus ik dat ga ik ook doen, om te zorgen dat er gebeurt wat ik wil. Hoe denken jullie hierover?
Kinderen zijn geweldig, eerlijk en vol onschuld. De stukjes hieronder bewijzen dit maar weer. Ze komen van kidsgivemehope.blogher.com (een aanrader). Lees mee en laat je raken door de volgende stukjes…
My little 8 year old sister has leukemia. Today I visited her in hospital and she said to me
“Ellie, I know I’m going to die. But I know that I’m going to be coming back as a kitten. So after I’m gone and when a kitten comes to your door. It will be me. I will always love you. Even when I’ll be a cat”.
Before Christmas I went on a mission trip to Harlen, Kentucky.
We put on a Christmas party for the local people. Each family received donated gifts from my school.
When Santa asked the first girl what she wanted for Christmas, she said “Can you make my mommy better?”
After visiting the grave of a 3 year old boy we knew, my little sister (also 3) wanted to go to the shops, where she spent all her Christmas money on toys for him.
Why? Because she wasn’t sure if there were toys in heaven.
A boy at the preschool I work at was badly abused by his mom and is in foster care.
Kids were making Christmas cards for their parents, and he told me he wanted to make one for his mom.
Unsure, I asked what he wanted to say. He said “I want to tell her that I forgive her for all the mean things she did to me.”
I have cancer and I have to wear a mask over my mouth in public.
I was at church the other day when a little boy asked if he could see it. I gave it to him and he went away with it.
When he gave it back I saw he had drawn a smile on it.
His exact words were “now we can still see your pretty smile even if it’s covered!”
Zoals jullie de afgelopen paar dagen hebben gemerkt was ik echt achterlijk moe. Het ware de echte slechte dagen. Dagen dat ik van vermoeidheid niets te doen had, en me kapot verveelde. Maar toen werd ik vanmorgen gek genoeg om half 8 al wakker, dat gebeurt normaal echt nooit. Normaal heb ik moeite met om 10 uur wakker worden. Maar ik voelde me opeens weer goed!
Voor sommige mensen misschien niet te begrijpen hoe ik hier zo blij om kan zijn. Maar de afgelopen dagen waren verschrikkelijk. Uit pure verveling ging ik sims 2 spelen. En ja, dan verveel ik me echt heel erg.
Er zijn trouwens mensen die altijd zo onwijs moe zijn. Ik ga een keer voor jullie opschrijven hoe een dag van iemand die echt goed chronisch vermoeid is eruit ziet. Het lijkt misschien alsof het niet bestaat, maar er zijn echt veel (ook jonge!) mensen die dit hebben.
Maargoed, terug naar mijn verhaal. Gister heb ik me de hele dag verveeld van vermoeidheid. Als je moe bent is er echt niets leuks wat je kunt doen. Eigenlijk zou ik vandaag om 2 uur scheikunde gaan maken, maar gister heb ik besloten om dit niet te doen. En van leren kwam echt helemaal niets meer.
Vandaag werd ik wakker, om half 8 dus. Ik voelde me weer redelijk normaal en er was een stemmetje in mijn hoofd dat zei: dit is je kans! Scheikunde! Dus om 10 uur ben ik naar school gefietst en heb ik gewoon mijn scheikunde toets gemaakt. Gewoon zonder te leren. Ik ben er al niet goed in, het ging ook niet super, maar ik heb het maar weer achter de rug. Dat is het belangrijkste.
Dit geeft toch weer een beetje hoop. Hoe ik zo van de ene op de andere dag zo van energielevel kan verschillen. Dus het hopen op betere dagen is echt niet voor niets. Dat heeft mijn lichaam maar weer bewezen. Op naar nog meer betere dagen!
Een tijdje geleden vielen er wat boekjes over fibromyalgie op de deurmat. Ik ben er wat in gaan lezen. Het verhaal dat ik heel vaak gelezen heb is dat de diagnose fibromyalgie een klap in het gezicht was. Bij mij voelde dit totaal niet zo.
5 jaar geleden begon voor mij de ellende. Toen wist ik alleen niet dat fibromyalgie de boosdoener was. De dokters wisten het niet, ik weet van 1000 dingen dat ik het niet heb. Maar wat ik wel had? Ik moest gewoon leren leven met iets. Maar wat dat iets was, wat mij zo verschrikkelijk dwars zat, dat wist ik niet.
Langzaamaan ben ik het gaan accepteren, en ben ik me gaan realiseren dat het niet meer weg zou gaan. Ik zou gewoon de rest van mijn leven zo ziek blijven, ookal had het geen naam. Dat realiseren is eigenlijk vrij langzaam gegaan, het is niet zo dat ik dat in een keer dacht. Het besef kwam met de tijd.
Foto door green umbrella op Flickr
In de maand mei van het jaar 2010 heeft een dokter het licht gezien. Het was eigenlijk heel logisch, maar alle dokters hebben het altijd ontkend. Ik was er te jong voor, want fibromyalgie is voor oude mensen. Yeah right. De reumatoloog in Rotterdam kon mij in een keer vertellen dat ik fibromyalgie had.
Maar wat gebeurde er toen met mij? Met mij van binnen? Eerst was ik heel erg opgelucht, eindelijk wist ik het! Maar het was ook wel heel definitief, ik werd niet meer beter. Nooit meer. Fibromyalgie voor de rest van mijn leven. Nouja, het was in elk geval wel heel duidelijk.
Maar toch ben ik me er altijd van bewust geweest dat er heel misschien nog wel een oplossing is. Wie weet vindt iemand ooit nog iets uit waardoor wij, mensen met fibromyalgie, allemaal beter worden. Want we weten eigenlijk nog nieteens wat fibromyalgie nou eigenlijk is. Volgens mij kan er nog een hele hoop uitgezocht worden, en misschien ook nog wel de oplossing.
Fibromyalgie was dus geen klap in mijn gezicht, maar het gaf me gemengde gevoelens. Gelukkig speelde de opluchting een grote rol. En ik had duidelijkheid! Nu er gewoon het beste van maken, want ik kan nog zo veel wel. Maar stiekem heb ik ook nog wel een beetje hoop. Ik leef nog lang, dus ze hebben nog de tijd om iets uit te vinden.
