De zon schijnt en het is heerlijk weer buiten, je zit op de fiets. Je fietst over de weg, of over een fietspad. Maakt niet uit waar naartoe. Je hoort de vogeltjes fluiten, je hoort de wind door de bomen waaien. Je hebt het niet warm en niet koud. Je voelt je alsof je de hele wereld aan kunt, en er verschijnt een glimlach op je gezicht.

Foto door m-louis op Flickr

Het klinkt misschien heel stom, maar ik ervaar dit bijna elke dag, als ik naar school fiets. Ik vind fietsen fantastisch, en helemaal als het niet regent, of heel koud is, of als het hard waait. Ik hou van fietsen als het normaal weer is, ik geniet ervan.

Hoe dit komt? geen idee, misschien omdat ik een aantal jaar lang niet heb kunnen fietsen, twee en een half jaar. Nu ruim twee jaar geleden hebben mijn ouders een elektrisch gevaarte voor me aangeschaft, gewoon een fiets die stiekem twee keer zo hard(of meer, of minder) voor je vooruit gaat dan dat je eigen kracht eigenlijk doet. Een Batavus Padova Easy. Heerlijk zo’n fiets, ik kon weer fietsen!

Vanaf dat moment ben ik in gaan zien hoe fijn fietsen eigenlijk wel niet is. Nu ik dichter bij school woon fiets ik op eigen kracht naar school, op mijn normale fietsje, en dat gevoel is nog vele malen beter dan op mijn elektrisch gevaarte. Het gevoel dat je zelf  vooruit komt, over het fietspad, over de weg, terwijl je geniet van alles wat je voelt, hoort en ziet en je zelf kan weten waar je heen fietst.

Wanneer ik alleen op mijn fietsje zit, het liefst als de zon schijnt, dan verschijnt er bij mij een glimlach op mijn gezicht. Fietsen is mijn stukje geluk, wanneer ik een rotdag gehad heb, en ik fiets van school terug naar huis, dan krijgt mijn fietsje me weer aan het lachen.