Laatst hadden we, tijdens het borrelen, een discussie. Hierin hadden we het over verschillende soorten ziekten. Over levensbedreigende ziekten, hoe verschrikkelijk dat is enzo. Maar dan kun je vaak ook beter worden. Maar bij een chronische ziekte, zoals ik heb, blijf je de rest van je leven ziek. Maar moet je je dan ook voelen alsof je ‘levenslang’ hebt gekregen, hierdoor?
Wanneer je ziek wordt, dan denk je in eerste instantie dat je wel weer beter wordt. Het gaat vanzelf wel over. En als het niet vanzelf over gaat, dan maakt de dokter me wel weer beter. Meestal gaat het zo. Maar helaas, bij mij en vele anderen ging dat helaas niet zo. Wij blijven ziek, de rest van ons leven.
En als je dan weet dat je ziek bent, dan kun je je aansluiten bij de club met zieke mensen. Deze mensen hebben allemaal levenslang. Deze mensen hebben last van wanhoopsgedachten en zien hun leven uitzichloos. Natuurlijk heeft een aantal van deze mensen geen keus, maar voor veel van hen valt er ook iets anders te kiezen.
Je kan ook kiezen om de dingen te zien die je nog wel kunt. Je kan kiezen voor jezelf, voor je eigen gezondheid. Je kan aan jezelf werken en iets opbouwen. Je kunt een hobby of een baan vinden. Eigenlijk kun je nog heel veel! Welliswaar nog maar 1% van wat een gezond persoon kan, maar je kan nog iets!
Helaas zijn er ook mensen die hierin geen keuze hebben. Zelf heb ik ook weleens gehad dat ik niets kon, alleen nog maar overleven. Hopen dat de dag zo snel mogelijk voorbij was. Maar dit hoefde niet zo te zijn, dokters hadden mij prima pijnstillers kunnen geven waardoor ik wel een leven had, maar dat deden ze niet.
Gelukkig hoor ik niet bij de chronisch zieke mensen club en hoor ik wel bij de mensen met een chronisch positieve instelling. Tenminste, dat vind ik zelf. Dus heb ik door mijn chronische ziekte levenslang gekregen? Een klein beetje, het zal er altijd zijn. Ik noem het liever een (vrij zwaar) blok aan mijn been. Maar geen levenslang!