Humor, verdriet, geluk, onzekerheid, liefde, dankbaarheid. Dit boek is geweldig. En aan de hand van een aantal inspirerende qoutes uit het boek laat ik zien waarom.

Sophie van der Stap, Meisje met negen pruiken.
Sophie is een meisje met kanker. In het boek lees je over alles wat ze denkt. En wat een geweldige gedachten zitten hier tussen. Ook niet onbelangrijk: Ze houdt erg van shoppen (en dan vooral pruiken, die ze allemaal een eigen naam en karakter geeft). Aan het eind van het boek is ze een compleet ander mens dan in het begin. Door haar lange kankerweg is ze een levensgenieter geworden, en wat voor een.

Je krijgt een indruk van hoe Sophie schrijft, het complete boek is alleen nog zo veel mooier.

Een heleboel hebben we al moeten inleveren, maar een heleboel hebben we nog. We hebben iedere seconde, minuut en duur van de dag voor onszelf. Iedere dag van de week voor ons zelf. We leven voor onszelf, en voor degenen van wie wij het meest houden.

Opeens besef ik hoe slecht ik tegen onzekerheid kan. Gewoon vandaag en gisteren zonder morgen. Geen zekerheid van een toekomst. Geen dromen.

‘Jan, wie doet het beter in paars, Bebe of Oema?’ We houden allebei van kleuren combineren.
‘Ligt eraan, Wil je met een jonge toreador thuiskomen of een voetbalvoorzitter in streepjespak?’

Misschien dat een nieuw kapsel helpt, een nieuwe hoofd, dat geenszins van hem is, omdat hij het nog niet kent. Of misschien dat hij wel weer heel verliefd op me wordt, bij het zien van zo’n lekker jong en blond ding.

Ben ik dan echt schoon? Is dit het dan? Hoor ik er weer bij? Slechts een woord en mijn leven is weer 180 graden gedraaid.
Vandaag heb ik morgen terug gekregen.

Hebben jullie het boek gelezen? Zo ja, wat vond je er van? Zo nee, ga je het nog lezen?