Natuurlijk kent onzichtbaar ziek zijn niet alleen voordelen. Hoewel ik denk dat eruit zien alsof je gezond bent heel erg fijn is, zou ik het af en toe liever anders zien. Het is toch veel makkelijker om een gebroken been te hebben, dan ziet iedereen meteen wat er aan de hand is, nietwaar?
Goed, dat is dus niet het geval. Je ziet niets, helemaal niets. Alleen een gezonde jongedame. Met veel pijn, erge vermoeidheid en het concentratievermogen van een gebakken visje. Maar zolang niemand daar iets van merkt zal het er voor een ander niet zijn.
Het ergste is, zoals je misschien wel verwacht, onbegrip. Bijvoorbeeld als je echt even moet zitten, omdat het echt niet meer gaat. Als je een gebroken been hebt dan staat er wel iemand voor je op in de bus, als je er gezond uit ziet echt niet. Of, als ik eens in m’n rolstoel zit en we bij een stoepje aankomen. Dan moet ik even uitstappen, nou dan kun je lachen hoor. Je hoort mensen bijna denken: he ze kan wel lopen!
Maar dit alles gaat om mensen die mij niet kennen. Als goede vrienden mij constant domme vragen blijven stellen kan ik daar wel een beetje verdrietig van worden. Benieuwd naar een paar voorbeelden?
- ‘Goh, je bent nu al bijna een jaar 18, waarom heb je nu je rijbewijs nog steeds niet?’ – Tsja, nouja… laat duidelijk zijn dat ik niet eens mág autorijden.
- ‘Kun je niet fietsen? Heb je het al eens geprobeerd dan?’
- ‘Waarom kun je wel uitgaan, maar niet ‘s ochtends naar school?’
- ‘Jij haalt alleen maar goede cijfers omdat je meer tijd krijgt.’
- Nadat ik weken ziek ben geweest – ‘Heey Lisanne, heb je lekker gespijbeld?’ – met dit soort opmerkingen kan ik wel dealen, dat doet me niet zo veel want dit is niet het ergste soort, haha.
- ‘Als je zo slim was was je toch niet zo vaak blijven zitten?’
- ‘Misschien moet je gewoon eerder naar je bed gaan? Dat is toch logisch als je moe bent.’
- ‘Je zou gezonder moeten eten en geen alcohol meer drinken, dan voel je je vast niet meer ziek.’
Ik moet zeggen, op deze manier klinkt het allemaal heel gemeen (of niet?). Maar ik voel dat niet meer zo, vaak is het namelijk helemaal niet zo gemeen bedoeld. Maar toch, als ik er echt even doorheen zit en ik krijg ook nog zo’n opmerking dan knapt er wel iets hoor.
Nog een nadeel aan onzichtbaar ziek zijn is dat mensen gauw denken dat je er gewoon geen zin in hebt. Als je meerdere keren achter elkaar niet mee kan met je vriendinnen, dan lijk je zo gauw ongeïnteresseerd. En ik ben alles behalve ongeïnteresseerd, ik ben juist altijd erg enthousiast!
M’n fibromyalgie is niet niets en soms wordt dat wel gedacht. Het is ook geen wereldramp natuurlijk, maar het bepaalt een groot deel van mijn leven. Soms is het frustrerend als zelfs mijn eigen vrienden dit niet snappen of geloven. Ondanks dit alles vind ik de voordelen van onzichtbaar ziek zijn belangrijker dan de nadelen. Nog meer onzichtbaar zieken in de zaal? Wat vinden jullie, meer nadelen of meer voordelen?
