Tegenslagen kennen we allemaal, helaas. Misschien was je het je al opgevallen aan mijn blog, maar ook mijn leven kent tegenslagen. Maar het is gek om het te zeggen, maar het went. Op een of andere manier ben ik er steeds beter mee leren omgaan. Hoewel…
Het begon natuurlijk een aantal jaren geleden, toen ik ziek werd. Ik wist maar liefst 5 jaren lang niet wat mij mankeerde, terwijl er behoorlijk wat mis was met me. In deze jaren heb ik heel erg veel tegenslagen gehad op medisch gebied.
In eerste instantie denk je dat de dokter je kan beter maken als je je niet goed voelt, logisch is dat (toch?). Dan denk je gevonden te hebben wat het is, het gaat vanzelf over of je krijgt een pilletje en het gaat over. En dan is het toch wel een vette klap in je gezicht als dat niet zo blijkt te werken. En dat heb ik regelmatig meegemaakt.
Dokters die beweren de oplossing te hebben. En dan blijkt dat toch uiteindelijk niet zo te zijn. Of ik kreeg eindelijk pijnstillers, ik was zo blij! Die pijnstillers zorgde helaas alleen nog maar voor meer pijn, en dat 3 keer achter elkaar.
Och er zijn zo veel keren geweest dat ik weer teleurgesteld werd. Het grootste moment was natuurlijk het moment dat ik besefte dat ik niet meer beter zou worden, daar moest ik zelf achter komen. Niemand vertelde dat aan me want niemand wist wat ik had.
Ik raakte eraan gewend.
Gek genoeg was ik op dat moment gewend aan tegenslagen. Toen ik hoorde dat ik een half jaar opgenomen zou worden in een revalidatiecentrum, was de eerste reactie NEEE!, de tweede, 2 minuten later: Waarom niet? Als het helpt doe ik het gewoon. Zelfde met het biopt uit mijn spier, dat was ook geen pretje, maar het was voor een goed doel.
Oh ik kan niet meer fietsen? Dan maar niet. Ik kan niet meer schrijven? Ach… Ik kom de trap niet meer op. Goh, dan neem ik gewoon de lift. M’n oude vrienden nodigden me niet meer uit. Dan maar geen vrienden, ik ken nog wel andere mensen. Er was na een tegenslag, nadat ik even down was, altijd een positieve gedachte bij mij.
Soms was er tussen de tegenslag en de acceptatie nog een grote huil-en-vreet-bui, maar daarna had ik weer hoop. Op dit moment begin ik wat te beseffen dat ik langzaamaan toch een ander leven krijg dan mijn leeftijdsgenoten. Ik heb namelijk geen school meer en ook geen werk. Ik zit thuis. Gatver wat klinkt dat naar. Misschien is dat wel een van de eerste dingen die ik niet zomaar even kan accepteren. Omdat ik hier wél zelf iets aan kan doen, wish me luck.
