Als de dag van gisteren weet ik het nog. Ik zat als meisje van 15 in het JBI (revalidatiekliniek) met een revalidatiearts tegenover mij. Ik zou gaan revalideren, en hij vroeg wat ik later wilde worden, wat ik later wilde gaan doen. Mijn antwoord als ziek, moe, verdrietig meisje: ‘Dat weet ik niet, dat weet ik echt niet’. Ik kon bijna niets, wat zou ik in de toekomst dan wel kunnen? Daar zat ik dan, 15 jaar oud, en ik zag niet eens een toekomst voor mezelf. Nu, bijna 5 jaar later, is dat wel anders! Wat zijn nu mijn plannen voor de toekomst?