Ken je dat, een vriend die eigenlijk geen vriend is? Hij is altijd in de buurt, blijft je overal bij lastig vallen. En dat altijd precies op de momenten dat het niet uitkomt. Ik heb er een, het is de pijn.

Hij volgt me altijd, wat ik ook doe. Als ik eens iets leuks ga doen dan denkt deze beste vriend dat hij mee mag. Maar dan wel zonder toestemming. En ja hoor, dan komt hij me weer lastig vallen.

Foto door yamagatacamille op Flickr

Ik heb hem uitgescholen, in elkaar geslagen, ik heb verdelger gebruikt. Niets helpt. Ik moet met hem leren leven. Ik moet het onder ogen zien. Hij is er gewoon altijd, hij gaat niet weg.

Altijd ben ik onaardig geweest tegen hem, in de hoop dat hij misschien zou opgeven en vertrekken, maar nee hoor. Hij bleef rustig achter me aan zitten. Hij geeft niet op.

Misschien moet ik eens proberen om aardiger te zijn tegen de pijn, naar hem luisteren. Zitten wanneer ik voel dat hij wat aandacht nodig heeft. Liggen wanneer hij dit nodig vindt. Oke, zo aardig is misschien overdreven. Maar ik spreek bij deze met mezelf af dat ik aardiger tegen hem zal zijn in de toekomst.