Wie ben ik en wat ben ik? Nee, ik zit niet in de puberteit. En nee, hoef ook niet te kiezen of ik een gothic, emo, huppel, of alto wil zijn. Ik ben me sinds kort heel erg hard aan het afvragen waar ik nu eigenlijk bij hoor. Bij de zieke mensen of bij de gezonde mensen?

Ik heb gemerkt dat de meeste mensen zo denken: Zieke mensen zijn zielig en beperkt en gezonde mensen zijn normaal. Met zieke mensen hoor je rekening te houden en te helpen, en met gezonde mensen niet. Maar als een gezond iemand iets niet kan, of iets anders doet dan normaal, dan anderen roddelt iedereen erover. Helaas is er niet iets als “daartussenin”, nee dat bestaat niet.

Zelf heb ik mezelf voorheen altijd tot de “zieke mensen” moeten rekenen. Op dat moment wist iedereen dat ik een beetje anders was. Je zag het niet aan me, ik zag (en zie er nog steeds) kerngezond uit. Maar aan de hand van mijn gedrag wist iedereen dat ik ziek was.

Lisanne kan niet gymen, Lisanne is bijna nooit op school, Lisanne kan niet vroeg opstaan, Lisanne kan niet zo goed tegen veel druk, Lisanne kan weleens heel moe zijn, Lisanne valt wel eens flauw, Lisanne was gewoon een beetje anders dan iedereen. En daar hield iedereen heel erg goed rekening mee.

En toen voelde ik me opeens stukken beter.

Nu is Lisanne wel bijna altijd op school, nu is ze wel overal bij op school, nu is ze bijna altijd vrolijk. Maar waarom spijbelt ze dan altijd de eerste twee uur? En waarom is ze vaak zo chaggerijnig? Waarom zeurt ze zo als je irritant en druk doet? Waarom heeft zij geen gym? En waarom heeft ze maar 5 vakken?

Foto door assbach op flickr

Je wil niet weten hoe vaak ik nu vragen krijg over waarom ik nou eigenlijk anders ben. En dat snap ik ook wel, ik zit nu bij andere mensen in de klas. Maar wat me wel op is gaan vallen is dat mensen die me eigenlijk wel goed kennen deze vragen ook gaan stellen. Terwijl ze stiekem precies weten wat er aan de hand is, maar het gewoon even vergeten.

Ik voel me nu wel een stuk gezonder. Maar wil dat nu zeggen dat ik opeens moet doen alsof ik een compleet gezond mens ben? Krijg ik nu niet meer het stempeltje chronisch ziek, maar het stempeltje aansteller?

Het stempeltje chronisch ziek gooi ik het liefste meteen in de prullebak, maar jammer genoeg kan dat niet. Van mezelf hoef ik niet te kiezen. Sterker nog: Ik kan nieteens kiezen! Dat doen andere mensen al voor mij. Daarmee wil ik niet zeggen dat iedereen me opeens een aansteller vindt hoor, maar het zijn er toch een stuk meer geworden. En dat terwijl ik me beter voel. Een beetje vreemd is het wel!

Uiteindelijk ben ik allebei, ik gedraag me als een gezond iemand. Maar stiekem ben ik toch wel een beetje ziek. Hoewel, ik zeg het liever anders, heerlijk cliché. Ik ben allebei niet. Ik ben Lisanne. En ik ben gewoon een beetje anders.