Dit is een vervolg op het stuk van gister, over hard werken. Toen vertelde ik over hard werken en hoe zinloos dit was geweest. Hoe stom het van mezelf was dat ik niet eerst aan mezelf dacht, in plaats van aan de schoolkrant. Maar toen ik in bed lag wist ik dat ik geen gelijk had.
Ik werk hard omdat ik het wil. Omdat ik ervan geniet. Omdat het voldoening geeft. Hard werken, dat is iets wat ik wil blijven doen, de rest van mijn leven. Hard werken voelt zo goed, dat ik dit gevoel nooit meer kwijt wil raken.
Maar hard werken voor de schoolkrant is stiekem wel heel erg leuk. Lekker schrijven over de dingen die ik leuk vind. En die de leerlingen bij mij op school leuk vinden natuurlijk.
Door de profielwerkstukpresentaties heb ik het eerst geproefd aan het ondervragen van andere mensen voor mijn stuk. Interviewen kan ik het nog niet echt noemen, maar dat komt nog, haha! Het hoorde ook een beetje bij het uit mijn comfortzone komen. Mensen die ik niet of een beetje ken, daar stap ik gewoon niet gauw op af. Deze keer deed ik het wel, omdat ik me beter voelde. Het zit helemaal niet in mij, dat verlegen meisje, maar zo lijkt het wel door mijn vermoeidheid. Gekke vermoeidheid.
Ik geef het toe: ik vind het heerlijk. Stukjes schrijven voor de schoolkrant. Maar ook stukjes schrijven voor mijn blog vind ik geweldig. Ik vind schrijven gewoon geweldig! Maar is dit waar ik mijn werk van wil maken? Is dit iets waar ik mijn werk van kan maken?
Ik hoop met heel mijn hart dat ik me zo kan blijven voelen. Dat ik de rest van mijn leven kan werken voor wat ik wil, voor waar mijn passie ligt, waar dat ook mag zijn. Ik wil hard werken, is dat ook iets voor jou?