Tegenslagen kennen we allemaal, helaas. Misschien was je het je al opgevallen aan mijn blog, maar ook mijn leven kent tegenslagen. Maar het is gek om het te zeggen, maar het went. Op een of andere manier ben ik er steeds beter mee leren omgaan. Hoewel…
Het begon natuurlijk een aantal jaren geleden, toen ik ziek werd. Ik wist maar liefst 5 jaren lang niet wat mij mankeerde, terwijl er behoorlijk wat mis was met me. In deze jaren heb ik heel erg veel tegenslagen gehad op medisch gebied.
In eerste instantie denk je dat de dokter je kan beter maken als je je niet goed voelt, logisch is dat (toch?). Dan denk je gevonden te hebben wat het is, het gaat vanzelf over of je krijgt een pilletje en het gaat over. En dan is het toch wel een vette klap in je gezicht als dat niet zo blijkt te werken. En dat heb ik regelmatig meegemaakt.
Dokters die beweren de oplossing te hebben. En dan blijkt dat toch uiteindelijk niet zo te zijn. Of ik kreeg eindelijk pijnstillers, ik was zo blij! Die pijnstillers zorgde helaas alleen nog maar voor meer pijn, en dat 3 keer achter elkaar.
Och er zijn zo veel keren geweest dat ik weer teleurgesteld werd. Het grootste moment was natuurlijk het moment dat ik besefte dat ik niet meer beter zou worden, daar moest ik zelf achter komen. Niemand vertelde dat aan me want niemand wist wat ik had.
Ik raakte eraan gewend.
Gek genoeg was ik op dat moment gewend aan tegenslagen. Toen ik hoorde dat ik een half jaar opgenomen zou worden in een revalidatiecentrum, was de eerste reactie NEEE!, de tweede, 2 minuten later: Waarom niet? Als het helpt doe ik het gewoon. Zelfde met het biopt uit mijn spier, dat was ook geen pretje, maar het was voor een goed doel.
Oh ik kan niet meer fietsen? Dan maar niet. Ik kan niet meer schrijven? Ach… Ik kom de trap niet meer op. Goh, dan neem ik gewoon de lift. M’n oude vrienden nodigden me niet meer uit. Dan maar geen vrienden, ik ken nog wel andere mensen. Er was na een tegenslag, nadat ik even down was, altijd een positieve gedachte bij mij.
Soms was er tussen de tegenslag en de acceptatie nog een grote huil-en-vreet-bui, maar daarna had ik weer hoop. Op dit moment begin ik wat te beseffen dat ik langzaamaan toch een ander leven krijg dan mijn leeftijdsgenoten. Ik heb namelijk geen school meer en ook geen werk. Ik zit thuis. Gatver wat klinkt dat naar. Misschien is dat wel een van de eerste dingen die ik niet zomaar even kan accepteren. Omdat ik hier wél zelf iets aan kan doen, wish me luck.
Good luck.
Mooi stukje, maar wel pijnlijk om te lezen. Vijf jaar niet weten wat er mis met je is? Verschrikkelijk!
Misschien is heel hard huilen en dan weer doorgaan wel het beste wat je kan doen, blijven hangen en niet doorgaan is in ieder geval geen goede oplossing.
Damn, ik begon bijna te huilen toen ik dit las! Ik ben ook chronisch ziek (al is het iets heel anders) en daar moest ik ook zelf achter komen. Veel mensen denken nog steeds dat ik wel weer beter word. Ik wil me nog een stuk beter gaan voelen en er is vast nog een heleboel verbetering mogelijk maar ik zal nooit helemaal gezond worden. Ik ben nu bijna 21, vier jaar geleden haalde ik mijn havo diploma en sindsdien wil niks meer lukken. Ik heb opleidingen geprobeerd, cursussen geprobeerd, ik heb werk gezocht, ik heb een jaar kranten bezorgd. Maar steeds ging het fout en inderdaad, dat went! Toch doet het wel steeds even pijn. Ik dacht namelijk een opleiding te hebben gevonden die bij mijn belastbaarheid past, maar die opleiding bleek niet eens te bestaan… Ik heb de hele dag gehuild.. en ‘s avonds was het over. Ik ga gewoon net zolang door met zoeken tot ik iets heb gevonden dat bij me past. Ik kan wat vinden, jij kan wat vinden… Dat weet ik zeker. 🙂 Veel succes en welkom bij de club van thuiszitters 😉
PS: ik vroeg me af of je een (Wajong) uitkering krijgt.. sorry als dat te persoonlijk is. misschien ga ik zelf binnenkort een traject in voor een uitkering (maar dat wil ik helemaal niet, het voelt of de maatschappij me dan opgegeven heeft)
Bij de wajong doen ze meer dan alleen een uitkering geven. Ze gaan kijken hoeveel uur je kunt werken en dan gaan ze helpen iets zoeken wat bij je past! Het gaat allemaal wat langzaam, maar ik krijg dus binnenkort hulp bij het zoeken naar iets wat ik wel kan 😀
Oké, wat fijn! Ik ga volgende week naar een psycholoog die erg veel van dergelijke praktische zaken weet. Dus ik krijg er ook hulp bij, ik weet alleen nog niet zo goed in welke vorm 😉 Komt vast goed, toch? 🙂
Hmmm.. zo herkenbaar! Ik heb ook minstens 5 jaar rondgelopen en moeten bikkelen voor diagnose! Het is goed dat je huilt. Bij mij is het automatiek niet tot nauwelijks te huilen. Pas wanneer ik er helemaal doorheen zit en dat kan het op sommige momenten moeilijker maken dan nodig. Ik vraag me af wat je precies bedoelt met ‘thuiszitten’ en daar iets aan kunnen doen. Maar heb het gevoel dat je daar vast nog over zal schrijven. In ieder geval veel succes met alles wat je gaat doen.
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat mensen je hebben laten vallen nadat je ziek werd.
Kan er gewoon echt niet bij..
Heel veel succes!
Jeetje, heftig! Ik besef me nu dat ik eigenlijk best blij mag wezen met mijn leven en dat andere mensen het soms nog slechter hebben.