Tim aan het woord: It's time for some answers!

Het is inmiddels een week geleden dat Lisan een stukje plaatste waarin jullie vragen aan mij konden stellen en voor een keer niet aan haar. Ik vond het een leuk idee (was misschien ook wel mijn idee) en wil jullie nu alvast bedanken voor de reacties erop 🙂

Ben je romantisch?
De toon is gezet met de eerste vraag, een moeilijke in mijn ogen dus. Tja, wat is romantisch? Romantisch uit eten gaan bij kaarslicht en een schemerig restaurant zoals in de films? Of op het strand gaan zitten kijken naar een zonsondergang? Het is dus niet zo makkelijk te beantwoorden, ik ben met Lisanne in ieder geval nog niet samen wezen eten bij een restaurant omdat ik weet dat ik haar daar niet altijd een plezier mee doe. (Wellicht dat het nu met rijbewijs makkelijker gaat omdat je dan ook binnen no-time thuis bent en dus niet hoeft te fietsen.)
Ik denk dat ik over het algemeen wel romantisch ben maar echt voorbeelden zou ik je nu niet durven geven misschien dat Lisanne die beter kan geven.

Waarom ben je op Lisanne gevallen?
De vraag hier moet in mijn ogen eigenlijk zijn; waarom heeft het zes jaar geduurd voordat ik haar ontmoette op school? Want vanaf het eerste moment was er voor mij een klik. Een gevoel dat ik wel eens heel gelukkig kon worden met dit meisje en dat ik gewoon helemaal mezelf kan blijven. Dat gevoel heeft er voor gezorgd dat ik nu nog steeds helemaal gelukkig met haar ben. En buiten dat is San natuurlijk een heel aantrekkelijke meid 🙂

Wat vind je leuk aan een meisje?
Wat ik leuk vind aan een meisje is vooral wanneer ze zichzelf durft te zijn. Dat is heel belangrijk voor mij. Ze moet dus niet elke keer voor de spiegel staan wanneer haar vriendje gewoon een keer gezellig langs komt, of op een luie zondagochtend. Daarnaast moet ze ook een fijne stem hebben om naar te luisteren en een beetje gek zijn. En op de een of andere manier is er ook iets met sproetjes, niet veel maar een beetje. Nu het weer warmer  begint te worden en San vaker buiten is, komen die weer langzaam terug en dat staat echt super lief!

Wat vind je van die onder geplamuurde tutjes?
Zonde! Over het algemeen gesproken dan. Een hele hoop meisjes hebben een heel leuk koppie zonder al die make-up. En om nou te zeggen dat het echt aantrekkelijk is als het er zo duidelijk opzit nee. Tuurlijk met een beetje make-up is niks mis, of gewoon voor iets bijzonders dat het allemaal groots en mooi moet zijn maar zoals al eerder gezegd voor elk wissewasje een laag plamuur op je hoofd smeren is doodzonde.

Hoe vind je het bij de marine?
Ik vind het tot nu toe echt leuk bij de Marine. Tuurlijk doe ik nu nog niet het werk waarvan ik als klein jongetje droomde of waarvan iedereen denkt dat ik doe zodra ik iets vertel over de Marine. Op dit moment volg ik een gewone studie aan het KIM, met vakken die hetzelfde zijn als die op universiteiten gegeven worden. Ik heb daarnaast echter nog andere verplichtingen zoals, sport, varen, schietoefeningen etc. Dus tot nu toe bevalt het me prima, heb dingen gedaan die je anders nooit zou doen en dat zijn mooie ervaringen om mee te nemen.

Vind je het niet moeilijk dat je soms weken/maanden van huis bent en daarom Lisanne niet kunt zien?
Jawel, al is de mate waarin wel verschillend. Ik ben nu twee keer weggeweest voor meer dan een maand en de tweede keer (vier weken) was zwaarder dan de eerste keer (zes weken). Tijdens mijn introductie hier op het KIM  was ik voor het eerst zes weken afgesloten van de wereld, en dus ook van Lisanne. Ik had geen mobiel/internet of wat dan ook op dat moment en kon alleen met post communiceren met Lisanne.
Op het moment dat ik op bivak ging voor drie weken (dit was onder die eerste 6 weken) vond ik het minder erg dat ik haar niet kon zien, ik zag er immers niet uit! Helemaal geen vorm meer over van hoe ik er voor bivak uitzag en direct erna, elke vijf minuten die ik stil zat viel ik in slaap en ook de weken erna viel ik constant in slaap als ik niks deed. Dus ook toen ik weer voor het eerst bij Lisan kon zijn. De tweede keer was mijn eerste vaar periode, daar had ik het wel erg zwaar dat ik haar niet kon zien, ondanks het internet, de telefoon etc. Ik had veel vrije tijd over (op bivak 0) en dan ga je vanzelf denken aan alle dingen die je nog zou moeten doen samen, of zou willen doen.

Wat dacht je toen je hoorde dat je vriendinnetje fibromyalgie had?
Toen ik het voor het eerst van haar hoorde snapte ik niet helemaal wat ze bedoelde. Ik kon er niet echt bij, kon het me niet voorstellen en vond het maar raar (het was wel drie uur in de nacht). Maar naar mate ik haar steeds beter leerde kennen, leerde ik dus ook meer over fibromyalgie. Ik had er eigenlijk vanaf het begin aan al geen moeite mee, misschien zit het in mijn aard dat ik graag iedereen tevreden wil stemmen of wat extra moeite doen voor een ander. Dus ook voor Lisanne, met alle liefde kom ik snacht’s mn bed uit om iets voor haar te doen, te halen of wat dan ook. Dat doe ik omdat ik dan weet dat ik haar kan helpen en dat geeft een fijn gevoel. Wetende dat zij gelukkig is dan ben ik dat ook.

Vind je het wel eens lastig dat ze niet alles mee kan doen omdat ze pijn heeft en/of te moe is?
Lastig? Nee, tuurlijk is het af en toe jammer als iets niet door kan gaan, maar ik weet wel dat zij haar uiterste best doet om toch te proberen en als het dan niet gaat dan heb ik liever dat ze het rustig aan doet en zichzelf spaart voor de rest van de week dan dat ze per se mee moet en vervolgens een week niks meer kan. Dat zou ik ook nooit van haar durven vragen. Het idee dat ze haar best heeft gedaan als iets niet door kan gaan is vaak voor mij al genoeg dat ik het niet jammer vind. Er zijn immers vaak zat andere leuke dingen die je dan nog kan doen, of op een later tijdstip.

Heb je wel eens gedacht om haar te laten schieten, ondanks dat het een leuke lieve meid is, omdat ze fibromyalgie heeft?
Hier kan ik kort over zijn: Nee!

Dat ze fibromyalgie heeft maakt haar tot wie ze nu is. Ik zie een hartstikke fanatieke meid met een enorm groot doorzettingsvermogen. Er zijn nog een hele hoop mensen hier op de wereld die daar iets van kunnen leren, ondanks alle onbegrip en tegenslagen af en toe blijft ze maar doorgaan. Dat is iets heel moois om te zien. Ik denk ook niet dat je fibromyalgie los van een persoon kan zien, en dat zouden misschien meer mensen moeten begrijpen.

Zo hopelijk heb ik jullie vragen goed beantwoord, ik vond het leuk om te doen en misschien komt er ooit nog eens in de toekomst een nieuw stukje waar vragen aan mij gesteld kunnen worden of gewoon een stukje van mij.

P.S.)   Mochten er nog vragen zijn die je liever per mail hebt of hoe dan ook, maar niet op de blog misschien is Lisanne dan zo lief om het mailtje door de sturen naar mij opdat ik jullie dan verder kan helpen. Even naar Lisanne mailen dan dus!