Nadat Allard en ik na ruim twee jaar samenzijn (en ook wel samenwonen) uit elkaar gingen kwamen we in een heel rare situatie terecht. Rutte sprak ons toe vanuit het torentje, corona brak uit, we moesten binnen blijven. Dat is nogal een uitdaging als dat met je ex in één huis is, haha. In dit tweede kwartaal van 2020 was dit onze realiteit.
In vier blogposts vat ik mijn 2020 samen, elk kwartaal met een eigen thema. Terwijl ik door mijn foto’s scrolde verbaasde ik me over hoeveel momenten ik heb vastgelegd afgelopen jaar. Ik denk dat het einde van het jaar een mooi moment is om te delen wat ik allemaal heb meegemaakt.
Nog nooit ben ik zo blij geweest met een tuin. Zo fijn om lekker in de tuin te kunnen zitten in een tijd dat je eigenlijk zo min mogelijk de (voor)deur uit kan.
Allard moest thuiswerken, dus Allard en ik zaten 24/7 op elkaars lip. Hoe dat ging? Eigenlijk best prima. Ik voelde me niet heel welkom in het kantoor, waar hij zat. Maar er is genoeg ruimte in huis om ergens anders te zitten. We zorgden samen voor de boodschappen en het voelt ook wel veilig om niet meteen alleen te zijn in een pandemie waar je zo min mogelijk contact met anderen buiten je huishouden mocht hebben.
Het kantoor werd in elk geval goed gebruikt, haha. Hier staat het op de achtergrond ook helemaal bomvol spullen (ook van mij, ik ben echt een rommelkont).
Er waren ook momenten dat ik niet blij werd van het samenwonen hoor, maar dat is logisch als je uit elkaar bent. Allard had al vrij snel een nieuw huis gevonden, 15 mei zou hij gaan verhuizen. Dat was eigenlijk heel fijn. Zo hadden we wat tijd om aan het idee te wennen, maar ook een einddatum om naartoe te leven niet te ver in de toekomst.
Langzaamaan begon ik mezelf weer steeds meer mezelf te voelen. En zo trok ik ook weer meer naar mijn blog toe. Die blog en ik, die horen gewoon bij elkaar. De foto hierboven maakte ik voor een samenwerking met een sieradenmerk.
En toen was Allard weg, dat was wel echt heel erg raar. Toen was ik ineens weer helemaal alleen. Ik had (en heb) eigenlijk maar weinig vrienden, dus ik voelde me af en toe wel heel alleen en soms eenzaam. Gelukkig heb ik wel mijn ouders die er altijd voor me zijn.
In een van de kamers was een roze muur waaraan ik geen leuke herinnering had. Dus… die muur gaf ik eigenhandig een ander kleurtje. Deed ik even! Op dit soort dingen ben ik écht trots, dat ik dit fysiek gewoon heb gekund. Het was een manier om dingen af te sluiten, als ik nu deze kamer in loop heb ik geen rotgevoel meer, wat ik eerst wel had (om de reden die ik gisteren al vertelde).
Tegelijkertijd werden alle coronamaatregelen versoepeld en begon het leven makkelijker te worden.
Langzaam kon ik de nare gebeurtenissen en de hele situatie achter me laten. Natuurlijk nooit helemaal, om eerlijk te zijn denk ik dat ik dit de rest van mijn leven met me meeneem. Ik ben een stuk sceptischer geworden en de illusie “dat iedereen het wel goed zal bedoelen” zit ook niet meer in mijn hoofd.
Ondanks dat voelde ik me langzaam een stukje lichter, blijer en vrijer. En regelmatig eenzaam, maar dat hoort erbij.
En toen moest ik dus zelf weer iets op te zien bouwen. Hierboven wandelde ik een klein stukje, van de auto naar het strand en zat daar even op een bankje te genieten van de zee. Fysiek opbouwen.
En het interieur opbouwen… Allard had de helft van onze meubels natuurlijk meegenomen, dus ik moest op zoek naar wat nieuwe meubels. Dit tv-meubel werd het. De oude tv van mijn ouders die op een kinderkamer hing ging weer aan de muur. Met een Chromecast zodat ik er ook alles op kon doen vanaf mijn telefoon. Wie heeft er nou een fancy nieuwe smart-tv nodig? Ikke niet!
Samen met mijn moeder op het terrasje zitten bij het strand, zo fijn.
En ik kreeg last van hooikoorts, haha. Daarom ben ik ineens een bril gaan dragen, mijn lenzen verdroeg ik niet meer.
Wat er daarna gebeurde is best verrassend, maar dat komt nog. Hoe het in het tweede halfjaar van 2020 ging vertel ik je morgen.
Wat inspirerend dat je open durft te zijn over je soms eenzaam voelen en niet veel vrienden hebben, dankjewel daarvoor! Daarom lees ik je blog veel liever dan van mensen die een perfect plaatje willen laten zien. Het voelt oprechter en een beetje alsof we vrienden zijn en ik je ken, ondanks dat ik nooit reageer. Ik ben benieuwd naar deel 3 en 4, maar ik hoop vooral dat je van 2021 kunt gaan genieten en er veel mooie en blije momenten aankomen!
Zoveel respect voor jou. Met veel bewondering deze blog gelezen. Wat ben je sterk en dapper, al zal dat heus niet altijd zo voelen, maar dat is wel hoe ik je zie!
Knap dat je zo open bent over jouw jaar en dat ondanks de verdrietige dingen de levenslust uit je blogs spat. Liefde is soms zo ingewikkeld, zeker als het met een man is met bagage. Heb er helaas ook genoeg ervaring mee. Ben benieuwd naar de volgende delen
Dapper deel is ook dit weer. Wat kan het leven soms toch ingewikkeld zijn. Ongemerkt kom je voor zoveel dingen te staan, die je maar moet handelen. De manier van jouw schrijven, getuigt van je kracht waarmee je alles aangaat. Je bent sterk, ook al voel je het soms zelf waarschijnlijk anders… Benieuwd naar het volgende deel!