Stiekem weet ik wel dat er weinig mensen echt te vertrouwen zijn. En toch maak ik steeds weer dezelfde fout, ik heb te veel vertrouwen in mensen. Te veel in de verkeerde mensen, in plaats daarvan zou ik mijn vertrouwen aan iemand anders moeten geven, vind ik.
Wanneer ik iemand net ken, vertel ik meteen alles wat ze me vragen. Open en eerlijk als ik ben vertel ik alles wat er te vertellen valt. En hoewel je ook een heleboel op mijn blog kunt lezen, is dat in het echt toch anders. Als het tegen een bepaald persoon is, is het toch een beetje meer jezelf blootgeven.
Maar jezelf blootgeven aan mensen die je eigenlijk helemaal niet kunt vertrouwen, is dat wel een goed idee? Volgens mij niet. Op een of andere manier voelt dat als een klap in je gezicht wanneer blijkt dat je bepaalde dingen beter niet had kunnen vertellen. Terwijl je van tevoren wist dat het de verkeerde keuze was.
Iets wat ik dus nog moet leren, mijn mond houden tegen bepaalde mensen. Maar tegen welke mensen? Dat is voor mij een hele moeilijke vraag. Er is maar een persoon in de wereld waar je altijd op kunt (en zelfs moet!) vertrouwen. En dat ben je, hoe cliche dat ook klinkt, zelf.
Eigenlijk vertrouw ik ook te veel mensen…
Hier iemand die met hetxelfde probleem worstelt. Ooit dacht ik: “ja, dan maar niet meer in de mens geloven”, maar das het andere uiterste en dat maakt het leven (en mijn eigen ongedwongen spontaniteit) ook niet leuker. Nog we steeds op zoek naar de gulden middenweg.
Ik vertrouw ook niet veel mensen.
Dat is moeilijk. Ik vertel ook snel dingen over mezelf, maar inderdaad mensen kunnen er misbruik van maken. Maar soms ben ik liever een beetje naief, dan iemand die helemaal niemand meer durft te vertrouwen.
Ook ik heb ooit gedacht om dan maar niemand meer in vertrouwen te nemen. Helaas wordt je door schade en schande wijs in dit geval. Hoeveel mensen er niet over mij heen zijn gelopen en hoeveel er mij niet in de rug gestoken hebben voor ik tot die gedachte kwam. Op dit moment heb ik alleen nog maar fijn mensen om mij heen verzameld, die de moeite waard zijn en die ik voor de volle 100% vertrouw. Ik denk dat je het voor jezelf niet aangenamer maakt door al meteen van het negatieve uit te gaan in mensen. Zo onthoudt je jezelf toch zoveel mooie dingen en vooral ook mooie vriendschappen. Maar, inderdaad, even wachten met je meest persoonlijke verhalen vertellen kan geen kwaad, gewoon voor de zekerheid;)
Aan mij kan wel hoor.
Ik vertrouw alles toe aan een dagboek. Anne Frank zei ooit: niets is zo geduldig als papier.
Niet jijzelf bent de persoon die het beste te vertrouwen is.. maar GOD!